Hikaye bu gece bitiyor beyler, ben finali yazana kadar, alabileceğiniz kadar çok rezerve, verebileceğiniz kadar çok şuku verin.

Ayakta tutun buraları. Geldiğimde finalin başladığını anlayın.

Hazır mıyız beyler ? Ben bayamlik reyis. Hazırım.

Finali yazdım.

Tam 20 part.

21:30 da Final başlıyor.

Herkesi davet ediyorum.

21:30

Devam mı şair ? Devam.

Hiçbir şeye hiçbir şekilde tepki veremeyeceğim bir düzlemde, tepemde bir lamba ve etrafımda mesut komseri andıran tiplerle dolu bir odadaydım.

Sorgudaydım, saatlerdir bu odadaydım ve bana tek soru sormamışlardı. Ağzım kan, sırtım bıçak, vücudum kırıklarla doluydu. Boştu arkam. Yoktu Selim abim. Olmayınca böyle oluyormuş dedim içimden, bir sonraki yumruk gecikmemişti.

Yerdeydim, en başa dönmüştüm, en tepeden en dibe batmıştım, yine yalnızdım. Ne abim ne kardeşlerim vardı yanımda. Busenin aynalı kısmın arkasında bana yapılanları izlediğini ve sırıtarak izlediğini biliyordum. Yine Meriç vardı karşımda ve yine ona yeniliyordum, bunu Busenin karşısında ikinci kez yapıyordu Meriç.

Hayatımın en taktan üç gününü geçirdiğim bu taktan sorgu odasından sonunda çıkmıştım.

Hastanede açtım gözümü, gözlerimi diyemiyorum. Sol gözüm artık görmüyordu, ağzımdaki dişler bir elin parmaklarıyla sayılabiliyordu artık. Kaburgalarımda kırıklar vardı ama pek önemsemiyordum bunları, kalbimdeki kırıklar hayatın aslında yaşanmaya değmeyecek bir tak olduğunu anlamam için yeterliydi.

Günler geçirdim hastanede, kimse gelmiyor, kimse de gitmiyordu. Kırıklarım yavaş yavaş iyileşiyor, ağrılarım artık ağrı kesici ilaçlarla geçiyordu.

Bu günler, haftalar oldu sonunda, sol gözüm hala görmüyordu. Kör olmuştum, başladığımdan daha da dipteydim, vazgeç demişti Selim abim, ben vazgeçmeyince, o vazgeçmişti benden. Hemşire kendimi iyi hissettiğim zaman taburcu olabileceğimi, gerekli tedavinin yapıldığını, artık evde dinlenebileceğimi söyledi.

Ben artık kendimi iyi hissedemem, bunu ölene kadar yapamayacağım heralde, özür dilerim ama kendimi iyi hissetmeden de olsa taburcu olabilir miyim ? dedim hemşireye. Gözleri doldu. Olur dedi titreyen bir sesle, çıktı odadan, benim için ağlayacaktı, biliyordum. Tam 23 gündür sadece onu görüyordum, her gördüğümde Selim abiyi soruyordum ona, bu gün geldi mi acaba ? Gelmiyordu Selim abi, gelmeyecekti de.

23 gündür hiç ayağa kalkmamıştım, kendi başıma yürüyemeyeceğimi anladığımda her şey benim için çok daha zor olmaya başladı, ayağa kalkmaya çalışıyordum, hemşire yardım ediyordu ama olmuyordu, ayakta duramıyordum, bir gözüm görmüyor, ölmek istiyordum. Hemşire kolumdan tutup yaparsın Melih, Selim abini düşün, dedi. Bunu yaparsam bulunduğum yere çakılacağımı bilmiyordu hemşire, bilmiyordu Selim abiyi, geldiğim günden beri yatıyordum, daha görmemişti sırtımı.

Ayağa kalkamayacağımı anladığımda hemşireden telefonunu istedim. Galdaşı arıyordum.

Galdaş bir taksiciydi, ne zaman lazım olsa gelirdi, bazen geç kalırdı bazen erken gelirdi, ama gelirdi galdaş.

La bebe iyi misin la, dedi Galdaş. Geliyordu. Kapattım telefonu, iyi değildim, iyi olma durumuna yakın bile değildim aslında, tek gözümle ağlıyordum bu gün. Hayat çok garipti.

Hastaneden Galdaşın kollarında çıktım, yürüyemiyor, tam olarak göremiyor, sevemiyor ve hiçbir şeye güvenemiyordum yani sizin anlayacağınız, yaşayamıyordum.

Eve girdiğimde Selim abinin kokusunu aldım ilk, doğru düzgün ağlayamıyordum bile. Tek gözümle ağlayabildiğim kadar ağlayacaktım işte.

Galdaştan bana biraz yardımcı olmasını istedim, galdaş her şeyi yapardı benim için, daha doğrusu galdaş bunu herkes için yapardı. Gözleri dolmuştu onunda, hep iyi günlerimi görmüştü galdaş, hastaneye gelirken grip olduğumu falan düşünmüştü galdaş, düşünceler her zaman serbesttir. Gerçekler ise çok acı. Bu gün benim için ağlayan bir diğer isim Galdaş olmuştu. Yatağımı hazırlayıp çöktü yanıma. La bebe la bu gün bir nisan, şaka yapmıyon dimi la ? dedi, demeye çalıştı, hıçkırıklarıyla bunu ima etti. Şaka olmadığını biliyordu, yine de şansını denemişti.

Saatlerce oturduk Galdaşla, hiç susmamıştı, güzel günlerden, güzel şeylerden bahsetmişti hep, abi hanım bekler dedi en son.

Yolcu ettim onu, güzel dilek ve sözlerimle. Ayağa kalkamıyordum çünkü.

Tam görememiştim yüzünü, ama gözlerini okuyabilmiştim, tek gözümle de olsa. Üzgündü, her şey için.

Gitmeden televizyonun kumandasını ve birikmiş gazeteleri istedim ondan, bol bol vaktim olacaktı ne de olsa oyalanmak için .

Onu yeniden çağıracağımı, bir bakıcı bulana kadar onu rahatsız etmek zorunda olduğumu söyledim, abi deme öyle, yarın ola hayrola, dedi evden çıkarken.

Televizyonda taktan magazin programları, siyasi tartışmalar, jüpiterin çocukları gibi gibik diziler vardı.

Işin garibi, duvarı kaplayan koca televizyonun sadece bir kısmını görebiliyordum artık.

Göz önemli bir organdı, kalp te öyle. Ben ikisini de kaybetmiştim, kan pompalayan bir yapı mevcuttu vücudum da hala ama kalp sadece bu demek değildi.

Gazeteleri incelemeye başladım, en eskisinden en yenisine kadar okuyacaktım.

Önce spor haberlerinden başladım, karşılaşan takımları ve kadrolara bakıyordum, kimin kazanıp, kimin gol atacağıyla ilgili yorumlar yapıyordum ağlarken. Sonraki günün gazetesine bakıp tahminlerimin tutup tutmadığına bakıyordum.

Eğlenmiyordum, normale dönmüş bile değildim, bunu sadece nefes alabilmek için yapıyordum. Devam edebilmek, oksijen koklamak için yapıyordum.

Polislerin beni evimden alıp zütürdüğü günün 6 gün sonrasına ait bir gazeteyi okuyordum.

Aslında polisler beni evimden alıp zütürmemişlerdi. Selim abi beni polislere teslim etmişti.

Selim abi yıllar önce nasıl ağlamaktan şişen gözlerimi açmama yardımcı olduysa, şimdi de bir gözümün tamamen kapanmasına, neden olmuştu. Üstelik onu ilk tanıdığımda ayaktaydım, şimdi ise yürüyemiyordum bile.

Meriçin sözleri geliyordu aklıma..

demek ayaktasın, nasıl kalktın ? bu kadar yüzsüz olmana anlam veremiyorum melih, buse ve ben çok mutluyuz, hayatımıza girmeye çalışma. uzak dur bizden, bir daha ayağa kalkamassın sonra !!

Haklıydı Meriç dinlememiştim onu, ayağa kalkamıyordum sonuç olarak. Daha fazla üzülmemek için gazeteye göz atıyordum.

Ilerleyen günlerde üzülmek için yeterince vaktim olacaktı çünkü. En azından ben öyle düşünüyordum.

Gazete ölüm kokuyordu.

Gazetenin manşeti ünlü bir iş addıbının, bir polis memuruyla karısını evlerinde öldürüp, sonrasında intihar ettiğinden bahsediyordu.

Bir iş addıbının bir polis memuru ve karısıyla ne derdi olabilirdi ki ? Haber ilgimi çekmişti.

Sayfa 3 teydi haber. Hızlıca çevirmiştim

Ünlü iş adamı Selim D. asayiş şubede görev alan komiser Meriç P. ve karısı Buse P. yi evlerinde öldürdü, masada bulduğu ufak bir not kağıdına tek kelimelik intihar notu bırakan Selim D. nin neden böyle bir cinayeti işleyip ardından intihar ettiği araştırılıyor.

Komşuları tarafından evlerinde ölü bulunan Meriç P. ve Buse P. yarın toprağa verilecek.

Haberin tamdıbını okumam 0.12 milisaniye sürmüştü. Bağırıyordum, susmayacaktım, bağırıyordum, ses tellerim kanıyordu, ben bağırıyordum.

Selim abiiiiiiiiii beeeee yapmaaaaaa be abiiiiiii, Selim abiiiiiii, yapmaaaa be abiiiii, abi yapma beeeee, abiiiiiiiiiiiiiiiiii

Susmayacaktım, bağırıyordum, ses tellerim yırtılmış, artık sesim çıkmıyordu.

Ama hala susmuyordum.