Devam mı şair ?

Devam şair.

Şu şukulayanlar arada entry girerse çok güzel olacak hea, Adamı son hikayesinde yalnız bırakıyorsunuz hiç hoş olmuyo.

Şaşırmış bir şekilde bana bakıyordu istenilen, o da beklememişti böyle bir soru sormamı, herkese lakaplar taktığımı biliyordu, ilk defa birisinin ismini merak ediyordum bu şehirde, farkındaydı bunun.

Tamam tombul söylerim ama sende benim lakabımı söyleyeceksin ? dedi istenilen.

Bunu kabul edecektim ama öncesinde kafadan bir lakap uydurmam gerekiyordu, senin lakabın istenilen mi diyecektim kıza ? Yüzüm kızarmıştı, yannan kızarmıştı. Görmüyordum yüzümü ama kızarmıştır diye düşündüm içimden, istenilen hala cevap vermemi bekliyordu.

Kendimi tebrik ettiğim nadir zamanlardan birine girmiştim yine, senin lakabın doktor dedim birden.

Devam mı şair ?

Devam şair.

Numaramı yemedi istenilen. Biliyordu lakabını. Olsundu, en azından denemiştim.

T: bana istenilen dediğini biliyorum tombull

B: seni görmeyi sevdiğim için istenilen diyorum sana, bana niye tombul dediğinizi bilmiyorum ama ben ? sen biliyo musun ? (yannan tombuldum)

T: bilmiyorum tombull, sözünde durduğun için bende sözümde duruyorum ama, adım Toprak benim

B: (Toprak yannan gibi isimdi.) bence ismin çok güzelmiş ama bişey sorucam, hani hepimiz topraktan geldik ya, bir gün damarlarımızdan kan yerine toprak akabilir mi ? doktorsun ya sen, biliyosundur.

T: akabilir tombul, ölünce hepimiz toprak olacağız zaten..

B: ama sen yaşıyosun ?

T: yok o manada değil, hani böy...

B: şaka yaptım.

T: ben ciddisin sandım o yüz..

B: deliyim ben, salak değil.

T: ya özür diler..

B: yine şaka yaptım.

T: tombul yaaaaa ahahaha

Bir sigara içip geliyorum ben.

Uplayın şukulayın boş durmayın beyler..

Up up up up

Ben susmuştum, Toprak gülüyordu, onu ilk defa bu kadar çok gülerken görüyordum, farkına varmadığım bir şey olmuştu, farkına varmadığım için ne olduğunu bilmiyordum ama.. Toprak hala gülüyordu.

T: ahahaha delisin sen tombul yaa

T: tombul.. özür dilerim, öyle demek istemedim..

T: tombul gerçekten özür dilerim nereye gidiyosun ?

B: (deli falan değildim ben)

T: tombul gitme, ağzımdan kaçtı özür dilerim

B:( tombulda değildim ben)

T: tombul küserim sana gelmezsen

T: özür dilerim..

Ağlaya ağlaya klişeye koşuyordum, yine üzmüşlerdi beni, kronik üzgündüm zaten ben, en son mutlu oldum dediğim anda bileklerimi kesiyor olduğumu hatırladım. Klişeyi bulmam gerekiyordu, ağlaya ağlaya klişeyi arıyordum binada.

B: klişeeee çok üzgünüm , özür dilerim klişeee neredesinn

K: ne oldu tombul, niye ağlıyorsun sen yine ?

B: deli miyim ben klişe ? (ağlayarak)

K: sen mi ? sen benden daha akıllısın tombulum, niye ağlıyorsun sen ?

B: istenilen bana deli dedi klişe, adı da toprakmış zaten, tak gibi ismi varmış bana niye deli dedi klişe ?

K: toprak şaka yapmıştır sana akıllım, gel gidip kendisine soralım

B: ben akıllı mıyım yani ?

K: tabi ki akıllısın tombull

B: bunu biliyorum, döv beni klişe

B: öyle bir dövki hiçbir şey hatırlamayayım

B: delirene kadar döv beni klişe

B: (klişenin çığlıklarını duyuyordum, birilerini çağırıyordu.)

B:(canım yanıyordu)

B: şaka yapmıştım klişe, dövmeseydin keşke

Beyler ben bir sigara içmeye gidiyorum, geldiğimde okuyanlar varsa devam edicem yazmaya, okuyan yoksa yarın devam edeceğim, şimdiden çok teşekkürler *

Geldim beyler, devam mı ?

Part'ı yazmadan önce sizlere bir şeylerden bahsetmek istiyorum beyler. Şu anda içinde bulunduğunuz ruha biz eski torpah yazarlar olarak genel çerçevede inci ruhu diyoruz beyler.

Trend diye bir şeyin olmadığı, trend olayı olmuş olsaydı bile ilk 10'u haberlerin kapamayacağı bir inci sözlük anısıdır inci ruhu

Yazdığım her hikayede yaşadım ben bu ruhu. Sizlerde yaşadınız. Hepinize çok teşekkür ediyorum, neden son hikaye ? diye soranlar olmuş. Hikaye bitince uzun uzun anlatacağım bunu ama özet bir cevap olmuştur umarım bu.

Tekrar teşekkür ediyorum beyler. Bana bu kutucuklarda 2012 yılında son kez yaşayıp sonrasında bir daha yaşayamadığım eski inci ruhu nu yaşattığınız için.

Devam ediyorum.

Günlerdir buradaydım, belkide aylardır, takvim değildim ben, ben sadece yaşardım, geçen zamanı takvimler sayardı. Deliydim ben. Yaramazlık yaptığımda klişe beni döverdi, klişe beni dövdüğünde istenilen yaralarımı sarar, odama çıkardım, iyileşene kadar yeni bir yaramazlık yapmamaya çalışırdım. Bu yıllardır böyleydi.

Dediğim gibi, belkide yıllardır buradaydım ama sadece deliydim ben, takvim değil.

Bu sefer kendime geldiğimde, tepemde korkmuş gözlerle bana bakan istenilen yoktu. Klişede yoktu, onun yerine üzerimde 4-5 tane hasta bakıcı, hasta bakıcılarıyla bedenim arasında yeni bir deli gömleği vardı.

Klişe bana bu taktan şeyden hiç giydirmemişti ona bu yüzden fazlasıyla minnettar olabilirdim ama değildim.

Ağlıyordum, aklıma istenilenle yaptığımız sohbet geliyordu, ne de çok gülmüştü eşşek, komik miydim acaba ben ? bilmiyordum ama sevmişti beni Toprak. Onu kandıramamıştım, deli olduğumu biliyordu, olsundu, delilerde yalan söylerdi. Ben sadece bunu açık açık söylemesine üzülmüştüm istenilenin ama şimdi onu düşünüp mutlu oluyordum.

Ağlıyordum, gözlerimden akan yaşlar bu şehirdeki bütün pislikleri yıkayabilirdi. Klişeyi bile temiz bir insan yapabilirdi. Olsundu. Mutluydum.

Ne ulan, insan bir tek mutsuzken mi ağlar ?

Odamdaydım, tabiri caizse yatağıma çivilenmiş bir şekilde yatıyordum. Duvarlara bakıyordum. Süngerler mi ? Yoktu.

Paramparça etmişti Zemheri, yanlışlıkla kafamı duvara vurursam eğer, canım çok yanacaktı biliyordum.

Zemheri birilerini doğrayacaktı, buna emindim artık. Günlerden hangi gün olduğunu sormayı bırakalı çok zaman oluyordu.

Eğer bu gün tatil değilse, gözlerimin önünde tamirciyi doğrayacaktı Zemheri, bu gün lütfen tatil olsundu.

Devam mı beyler ?

Devam mı şair ? Devam.

Aslında pek de umursamıyordum Zemheri'nin birisini öldürecek olmasını, kendimi kesmiştim ben, umrumda mıydı ? Değildi.

Bir şeylerden korkmak, bir şeylerden çekinmek benim hayat felsefemdi, kronik üzgündüm zaten. O kadar üzgündüm ki, mutlu olduğumda ağlıyordum artık.

Kimse yoktu yanımda, adam yürümüyordu bu gece, klişeyi özlemiştim, istenilene aşık olmuştum, Zemheriden korkuyordum. Ne taka yarardım ben ? Delilerin ne kadar deli olduğunun önemi, ne kadar önemliydi ?

Birden O geldi aklıma. Sahiden günlerdir görmüyordum onu, belkide aylardır..

Tahmin edebileceğiniz gibi şiir yazmak istedim hemen, üstümde bir deli gömleği, zihnimde prangalar vardı. Bu şartlar altında şiir yazmam imkansızdı, deliler bu yüzden delidir işte, taktan şeyleri düşünüp önemli şeyleri atladıkları için delirirler.

Şiirlerim ölümün varisi, sana ne kadar saçma gelirse
Maalesef ki, ben o kadar gerçeğim.
Derdim değil uyak, biraz daha şarap ver.
Çocukluktan kalma sorunlarım var ve faraş olmuş duygularım
Açık yaraya şarapnel..