Benimde bir ailem vardı elbette. Delilerinde aileleri olurdu, ziyarete gelmemişlerdi daha ama geldiklerinde her zamanki bankta oturup, sessiz kalmayı tercih edecektim. Çünkü deliler filmlerde hep böyle yaparlardı.

Deli değildim ben, eğer deli değilim beni buradan çıkarım dersem deli olduğumu düşünürlerdi, çünkü buradaki hiçbir deli, deli olduğunu kabul etmezdi.

Annem babam ve kardeşlerim vardı, bileklerimi kestiğimde odamdaydım, kardeşim yanımdaydı. Çığlıklar atmıştı, babam beni kollarında zütürmüştü hastaneye, annem bayılmıştı, kan kaybetmiştim, litrelerce, doktorlar saatlerce bileklerimi dikmeye çalıştılar, başardılar da sonunda. Sonuç olarak buradaydım işte, akıllı birisi olarak ölmeyi seçmiştim, şimdiyse deli birisi olarak yaşıyordum. Doktorlar hayatımı kurtarabilmişlerdi ama benliğimi asla. Ölmüştüm bir kere, bir daha da doğmayacaktım. Doktorlar bunu bilmiyordu ama klişeye sorsanız size hemen söylerdi.

Beyler hikayeyi yazmaktan çok, hikayede dönen troll ve geyik muhabbetlerini okumaktan hoşlanıyorum, ama siz yularılarda yanıtla yaparak trollerken, neler yazdığınızı göremiyorum, yanıtla olayını kullanmadan, yeni entry girerek devam etsek muhabbete ? Benim açımdan çok kolaylaşmış olur her şey , öpcük öpcük.

Tombul çocuk hadi kalk bahçeye gidiyoruz sesleriyle uyandım klişenin. Ne zaman sabah olmuştu ? Ailemi bile tam özleyememiştim daha. Zaman bazen çok hızlı geçiyordu burada, ışıklar kapanınca gece, açılınca sabah oluyordu.

Bir gün 24 saat değil klişe ne kadar isterse o kadardı. Bir keresinde ilaçlarımı içmem için 24 saat içinde 3 gün ilerletmişti klişe, bunu yaparken saatimin olduğunu bilmiyordu. Dediğim gibi ben akıllıydım, deli olan klişeydi.

Bahçeye indiğimizde Zemheri bankta oturuyordu, gitmek istemedim yanına, kızabilirdi bana.

Klişeye beni bahçeyi gezdirmesini söyledim, O yine binaların altında dans ediyordu, hemen şiir yazmak istedim onu görünce, yazamadım ama. Klişenin koluna girmiştim, bahçeyi geziyorduk. Ona dün ailemi yeterince özleyemediğimi, onları biraz daha özleyebilmek için yarın daha geç kaldırmasını söyledim klişeye, bahçeyi gezerken.

Devam mı şair ?

Devam şair.

Tamam tombul çocuk yarın istediğin kadar özlersin, dedi klişe.

Klişe beni seviyor muydu ? Seviyorsa neden ellerimi bağlıyordu ? Neden dövüyordu ? Klişe buradaki en büyük deliydi ama kimse bunu bilmiyordu, ben biliyordum. Deliydi klişe.

Bahçede her çeşit insan vardı, mesela şizofrenler, bir tanesi beni babası sanıyordu, beni her gördüğünde elimi öpüyordu, başlarda eğleniyordum bununla ama artık üzülüyorum çünkü babamı çok özledim ve buradaki hiçkimse babama benzemiyor.

Arkadaşlar ben partı yazana kadar

bayamlik REyiZZZ şeklinde rezerve alırsanız başlık biraz daha canlanır, birazda şuku bırakın hikaye entrylerine, ama hepsinden önemlisi

kime küstüğü belli olmayan bir

Qamber var . Bu hikaye bir düğün, kambersiz düğün olmaz, qamberi barıştırın. Öpcük öpcükk

O qamber zillisi buraya gelecek beyler.

Devam mı şair ?

Devam şair.

Klişenin koluna sıkı sıkı sarılmış, dikkatlice anlattıklarını dinliyordum. Klişe bahçede gördüğümüz delileri ve biliyorsa hikayelerini anlatıyordu.

Dans eden kızı sordum ona, onu görünce hep şiir yazmak istiyorum ama yazamıyorum klişe bana yardımcı olur musun dedim. Üzüldü klişe ama belli etmiyordu, anlamıştım ben. Bende bilmem ki şiir yazmayı tombul çocuk, ama seni birisiyle tanıştırabilirim dedi.

Tanışmak istemiyordum kimseyle, kaçacaktım zaten buradan, biraz zaman geçiriyordum sadece.

Bak tombul çocuk, çimlerde oturan kıvırcık saçlı birisi var görüyor musun onu, onun adı Menekşe. O bir şair ve sana şiir yazmayı öğretebilir, tanışmak ister misin onunla ? dedi klişe.

Menekşe zor bir isimdi, ben ona gül diyecektim, ikiside çiçek ismiydi sonuçta. Bana bakıyordu menekşe.

Gülümsedi bana menekşe, buradaki insanlar çok nadiren somurturdu zaten, herkes birbirine gülümserdi.. Ben tombul senin adın menekşeymiş ama ben isimleri aklımda tutmakta çok zorlanıyorum, sana gül diyebilir miyim, o da bir çiçek ismi sonuçta ? diye sordum menekşeye.

Okuyor muyuz beyler ? Tuvara taşağa anlatmayalım hikayeyi ? Ses veren entry girin bakayım ?

Öpcükk

Öpcükkkkk

Menekşenin bir önemi yok, bana burada şair derler, beni kendine şiar edin, bana nasıl seslendiğin, sadece seninle ilgili bir olgu dedi Gül. Çok heyecanlanmıştım, klişenin koluna daha sıkı sarıldım, bana şiir yazmayı öğretebilirdi, şair gibi konuşuyordu, sıkı sıkı sarılıyordum klişeye.

Klişenin kolunu acıtmış olmalıyım ki klişe, tombull kolum acıyor diye bağırmaya başladı bana..

Hemen çok üzülmeye başladım, kolu acımıştı klişenin, çok üzüldüm hemen, klişe beni dövmeye başladı, isteyerek yapmadım diye bağırıyordum ben, klişede dövüyordu beni. Dövme klişe diye ağlıyordum, dövme klişe, isteyerek yapmamıştım, özür dilerim klişe..

Devam mı şair ?

Devam şair.

Bu sefer beni herkesin içinde dövmüştü klişe, onu bir bulsam küsecektim zaten ona, ama yoktu klişe. Yine de bağlıydı ellerim, acıyordu bileklerim..

Odamda mıydım ? Odamda değildim. Neredeydim peki ? Cevabı biliyordum, hemen çok sevinmiştim buna, istenilenin yanındaydım tabiki de.

Tombul çocuk klişe yine mi dövdü seni dedi istenilen. Evet klişe dövmüştü beni, ama bunu ispiyonlarsam klişe daha çok döverdi beni. Zaten Zemheri de klişeyi dövmüştü. Ödeşmiştik klişeyle, klişenin beni dövdüğünü gören Zemheri koşarak gelmişti yanımıza, klişe beni ne kadar dövdüyse, Zemheri de o kadar dövmüştü klişeyi. Severdi beni Zemheri.

Yeni part'ı yazıyorum beyler bayanlar (for zeyno)

Sizlerden tek ricam, hikayenin sonuna kitlenmemeniz, öyle yaparsanız arada geçen diyaloglardan olaylardan karakterlerden zevk alamasınız, biliyorum, sonunu tahmin etmek en eğlenceli olanı ama, bu benim çok büyük bir ihtimalle son hikayem, öyle filmlerde izlediğiniz gibi bir sonu olmayacak, yani sonunu tahmin edemeyeceksiniz, kasmayın boşuna, gelin beraber eğlenelim, son part'ı illa ki yazacağım zaten.

Öpcük öpcük..

Devam mı şair ? Devam.

Yeni part online beyler.