rus çeçen savaşındaydım toplanın

okuyoruz panpa

1 saat sonra gelicem.
okuyanlar başlığı uplatın lütfen

orada güneş bile doğmaktan çekinir belki de.bulutların arkasından ara-sıra görünüyordu çünki.
hiç bir zaman memleketimde olduğu gibi dözlerimi kör edercesine görünmedi gözlerime.
hep bulutların arkasında saklandı, zulmü,haksızlığı görmemek için.
yolumuzdan dönmedik,son damla kanımıza kadar savaşıcaz dedik.
cephanemiz eski bir okuldu. senelerdir kullanılmıyordu bura. hiç kimse şüphelenmezdi diye burayı seçmişlerdi.
silahımı temizledim,2 el bombası alıp ateşin başına oturdum. benle gelen arkadaşlarımdan haydar (heydər) yanıma geldi.
"dün gece, bundan dehşetlisini gördün mü? hiç birini öldürdün mü şimdiye kadar? ya dün gece attığım mermilerden biri bir insanı öldürdüyse?" dedi.
derin bir nefes alıp
"evet, gördüm,karabağda, hocalıda,öldürdüm, hemde kendi ellerimle. hiç acımadım, hiç !
şimdi de öldürürüm.29 yaşındayım ve savaşı tüm varlıığımla yaşıyorum.
attığım mermiler diyorsun,ya birini öldürdüyse?
bunları kafana takma, savaşı başlatan onlar, dindar birimisin? dinin ne diyor?
size karşı savaşanlarla siz allah yolunda savaşın.
dün her attığımız adımda dilimizde la ilahe illallah yokmuydu ?" dedim.

sen yazmaya devam et.. tutar bu başlık

ne bileyim okudugunuzu amk.
entry girmiyorsunuz ki

hızlı yazsana amk.. okuyoruz burda bin

Aslanın (Salmanın kardeşi) kolundan tutup zorla zütürdük. direndi.
bırakın beni diye bağırıyordu. aldırmıyorduk.onun da ölmesini göze alamazdık.
sürükleye sürükleye tankların yanına getirdik onu.
mermi yağmuru vardı sanki, geriye döndüğümüzde bizle gelen 70-e yakın insandan 24-ü yanımızdaydı.
kimi kardeşini, kimi de en yakın arkadaşını kaybetmişti.
Kurşunlardan biri kolumu biri de dizimi sıyırmıştı. aksak-aksak yürüyordum.
o gece sabah kadar uyumadım.50ye yakın kayıp.hem de 1 saatden az bir sürede...

reserved

Salman el bombasının pilini çekti, atmak isterken vuruldu.
düşmedi, bombayı atmak için elini kaldırdı. ikinci kurşunu bacağından yedi.
yere düştü, bombayla birlikte. kolu yanımıza kadar uçtu.
son bir umut,"ölmemiştir" dedim kendi kendime, yanına koştum.
mermiler havada uçuşuyordu. önümüzde kocaman bir alay vardı.
gömesek de hissediyorduk. geri çekilmek de imkansızdı.
ateş etmeyi kesseydik ruslar daha da hızlanacak, artık üstümüze doğru gelmeye başlayacaklardı.
Salmanın yanına koştuk, kardeşi bağırıyordu.
"Ateş etmeyin !" (ne strelayti)
ruslara diyordu büyük ihtimal. çünki kendi aralarında hep çeçen dilinde konuşuyorlardı.

bekliyoruz panpa

@37 eyvallah panpa, güldürdün.

rgp-ler ateşlendi.ama bekledigimiz gibi tankı falan devirmedi.rus askerlerin bir kısmı öldü.
silahlarımızı alıp taarruza başladık.5-6 kişi dikkatlice davranıyordu sadece, geri kalanlar allah ne
verdiyse yağdırıyorlardı mermileri. ruslar panikledi, bize de cesaret geldi, ağaçlıktan çıktık.biz çıktıkca
onlar geri çekildiler. tuzak ola bilir mi diye düşündüm bir an.ama hazırlıksız yakalandılar,ne ara plan yaptılar amk
dedim kendi kendime.ama bunlar rus, koskoca nazi almanyasını tuzaklarla deviren ruslar.
evet, tuzaktı.tankların yanında geçtik, kampın içine doğru ilerliyorduk.
Salman önde gidiyordu, gitmek ne kelime uçuyordu adeta.
olan da ona oldu.

http://www.youtube.com/watch?v=xH5gCxd27kk

o stalinin dıbına koyayım panpa size bişey olmasın

@35 1994`te son operasyonlar yapılıyordu. gönüllü olarak çeçenistana gidenler vardı.
dikkat ederseniz gönüllü olarak gittik yazdım.

edit: savaş 1994 senesinin aralık ayında başladı.

ciddiyetle okumaya çalışıyorum ama aydınlatman gereken bir konu var. birinci çeçen rus savaşı 94'te başladı. o dönemde karabağ savaşı devam ediyordu, azerbaycan'da savaşı bırakıp çeçenistan'a mı geçmişler???

devam et gardaş bende gence liyim

saat 21:45 yoldaydık artık. silahlar sırtımızda.tam donanımla kuzeye doğru ilerliyorduk.
dilimizde "la ilahe illallah" alnımızdan ter damlıyordu. nedenini hiç birimiz bilmiyorduk.
soğuk ter, korkudan değildi, emindik buna. hayatımın sonuna kadar anlayamayacağım bunun nedenini.
22:04 tankların 100 metrliğindeydik.
Salmana (çeçen silahdaşım) "tehlikeli değil mi? çok yakındayız." dedim
"bir şey olmaz kardeşim, allahın izniyle altedeceğiz."
bombalar, silah sesleri susmuştu. önde salman, salmanın kardeşi ve benle gelen bir arkadaşım vardı.
ateş açmaya hazırlanıyordular.rus askerleri de tankların yanındaydılar. ağaçlıkta sakladığımız için bizi görmeleri mümkün değildi.

başkanlık sarayının kuzeyinde rusların tankları duruyordu.
bir önceki gece gitmiştik oraya. tankları görünce geri döndük, plan yapmak için.
RPG-26`ları hazırlamıştık dün gece.o tankları imha etmeliydik. daha önce hiç birimiz denememiştik bunu.
işe yararmıydı bilmiyorduk. amma denemek zordundaydık.
bu bir savaştı ve biz bunu kazanmalıydık. artık ne dinim ne de milliyetim önemliydi benim için.
tek yürek,tek yumruktuk biz. arkamdan koşan 50 kişiyi gördüğüm anda "bu savaşta beni kimse durduramaz" dedim kendi kendime.
sarayın yanına gittik.10-15 dakika saldırının zamanı hakkında konuştuk.

22:00

geri döndük, silahları hazırladık. saat 19:35.
Namaz kıldı arkadaşlarım, yemek yedik. geldiğim günden bu yana 4cü kez yemek yiyordum.

rezerved

her gün,her gün kayıplar veriyorduk.her saat belki de.
benimle birlikte gelen arkdaşlarımdan 14`nü kaybetmiştik artık.
170`e yakın şehidimiz olduğunu söyledi mücahitlerden biri.
Ağlamaklı oldum, insan hayatı lan bu.tavuk değil ki kes gırtlağı bırak.
ama sakinleştim, neden mi ?
çünki savaş bu,savaşta kayıplar olur. yılmayacağım dedim kendi kendime.
sigarayı kenara attım, silahı çekip başkanlık binasına doğru koştum.
arkamdan "hey türk nereye, nereye gidiyorsun.dur, bombalar var"
dediler, geriye bakmadım bile.3 dakika koştum. arkamdan ayak sesleri geldiğini duyduğumda
durdum.50`ye yakın silah arkadaşım vardı arkamda. gülerek geliyordular.
içlerinden biri
"siz türkler bizlerden de deliymişsiniz" dedi gülerek. gülerek karşılık verdim.