rus çeçen savaşındaydım toplanın

bizim kamptan en az 200 kişi şehit olmuştu.
şubat ayı,en ağır çatışmaların olduğu aydı bu.
ne yapacağımızı 2 gün önceden planlıyorduk. ancak ruslar her adımımızı
biliyordu sanki. hain mi? hayır, öyle bir şey yoktu, olmazdı da.
araçlarımız, silahlarımız azdı, çoğu da kullanılmaz haldeydi.
böyle giderse şehri kaybedecektik diye düşünüyordu herkes içten içe.ama hiç kimse
cesaret edip söyleyemiyordu. çünki birinin umudunun kırılması hepimizi yıka bilirdi.
bunu çok iyi biliyorduk. kötü tarafı da oydu ki bizden başka 4 kamp daha vardı. birleşemiyorduk.
en kötü durumda olanı bizdik. çünki ruslara çok yakındık.her gün biraz daha ilerliyorlardı.
tankları vurduğumuz yeri terk etmişlerdi. artık bilmediğimiz bir yerde bize pusu kuruyorları.
son damla kanımıza kadar direnecektik...

Kederliydim.hem de dibine kadar. dokunsan gözlerimden sel akardı belki de.
niçin burdayım diye sordum kendime bir kez daha. cevap belliydi.
dünyamızı karartanlardan öç almak için. ruslara karşı direnmek için.
çeçen kardeşlerimle tek yumruk,Tek yürek olmak için.
kulübeden çıktım, saday (beni buraya getiren çeçen) beni görünce bi garip oldu sanki.

-ağladın galiba
-ağlamadım, gözlerim doldu. çok garip, evimden uzakta bana yabancı olan bir topraklardayım.
-eve mi dönmek istiyorsun?
-hayır, buraya öç almak için, size destek olmak için geldim.hem de gönüllü olarak.

öyle bir bakış attı ki,bu bakışı kelimelerle izah etmek mümkün değil."senle gurur duyuyorum" bakışı gibi bir şey
düşünün, düşündünüz mü şimdi onun 100 katını hayal edin. aynen öyle bir şeydi bu.
elimi sıktı, kampa geri döndük. ağlıyordum artık.

belki okurum

azerbaycanlıyım. azerbaycandan gönüllüler gitti çeçenistana.
bilmeden zütünüzden uydurup konuşmayın. akrabalarım var lan gidenler arasında.

reserved ulan.

reserved

cecenim bunu okurum rizörvıd

ccc yaşasın çeçen direnişi ccc

nasıl ülkücülerin ocağı varsa bu çeçenlerde türkiyenin belli yerlerinde cihat için gönüllü adam toplayıp yetiştiriyor savaşa gönderiyor tamamen inanç meselesi

destek birlik diye birşey yok gönüllü yolladılar bildigim kadarıyla reis şamil baseyev vardı rahmetli komplo'yamı kurban gitti o kazamıydı yoksa???

lan rus çeçen savaşına ne zaman destek birlik gönderdik biz? sallama zütünden ak çocuğu

türkiyeden gelen var mıydı azeri kardeş

numarayı söyledim.2 dakika sonra telefonu uzattı:
-hattalar, konuş.ben dışardayım.
-çok sağol kardeşim.

-alo, anne
-canım, oğlum,nasılsın, nerdesin.günlerdir bir haber yok senden yavrum,ne yapıyorsun, savaşın ortasındansın.
televizyondan gözümü ayırmıyorum. neden gittin oğlum, sana bir şey olsa ne yaparım.
-anne, merak etme, iyiyim ben, fazla konuşamayacağım. yarın yine ararım, kardeşimi öp. dönücem inşallah
-oğlum, daha yeni aradın
-anne kapatmalıyım, kendinize iyi bakın, allaha emanet olun. - deyip kapattım telefonu.

aslında konuşa bilirdim, istediğim kadar. ancak sesini duyunca gözlerim doldu, yanına döneceğimi anladım.
o yüzden kapattım."ben burda, kardeşlerimin yanında olmalıyım" dedim kendi kendime.

biz daha bir şey görmedik diyorum kendi kendime.
zamanla daha da şiddetlenecek olay, belki de göremeyeceğiz o günleri.
amma bu savaşı biz kazanacağız, buna eminim diyordum.
sesli düşündüğümün farkında değildim çeçenlerden biri bana seslendi:
"hey azerbayjaneç" (hey azerbaycanlı)
"da" (efendim)
"kendi kendine konuşuyorsun kardeşim"
"ne? uykusuzum, ondan."
"anlıyorum seni, bende de çok oldu bu ay"
"ne zaman çıkıcaz burdan? eve telefon etmek istiyorum"
"gel benimle, klübede telefon var" dedi.

gittim,eve telefon etmek istiyordum, numarayı falan biliyorum ama nasıl arayacağımı bilmiyordum.
allahtan anladı durumu,"numarayı ver ben söylerim bağlarlar" dedi.

anlat panpa dinliyoruz

geldim, devam ediyorum
upplayan panpalarımdan allah razı olsun.

"çok sağol sakinleştim az da olsa,ama insan hayatı... " dedi
"bence yeterince iknaedici konuştum" diye cevapladım, sustu.
bir sigara yaktım. hava dumanlıydı. silahlarını temizleyenler,dua okuyanlar, kuran kıraat edenler ve bir çok başka işlerle meşgul olan
insanlar vardı etrafımda. Kuran okuyanı dinliyordum, sakalı hafif ağarmış, yanıklı sesi ile okuyordu.o zamanlar hangi sureni, ayeni okudğu hakkında
bir bilgim yoktu, çünki hiç arapçayla hiç ilgilenmedim, kuranın çevirisini okudum. sovyetler birliğinde olduğumuz için dinle fazla ilgilenemiyorduk.
Üniversitede bir öğretmenim vardı, marksizm,darwinizm konularını anlatırdı hep.bir gün öğrendik ki burada biZe bunları anlatıyor amma
evine gidip namazını kılıyor, ibadetini ediyordu.bu arada azerbaycanın 90% - şia.
yani anlayacağınız hükümet baskısı o kadar büyüktü ki koskoca prof. bile dinin yalanladığı şeyi konuşmak zorunda kalıyordu.

rezervuar

anlat panpa dinliyoruz

hayrına up

okuyorum devam et