rus çeçen savaşındaydım toplanın

geldim, devam ediyorum
upplayan panpalarımdan allah razı olsun.

"çok sağol sakinleştim az da olsa,ama insan hayatı... " dedi
"bence yeterince iknaedici konuştum" diye cevapladım, sustu.
bir sigara yaktım. hava dumanlıydı. silahlarını temizleyenler,dua okuyanlar, kuran kıraat edenler ve bir çok başka işlerle meşgul olan
insanlar vardı etrafımda. Kuran okuyanı dinliyordum, sakalı hafif ağarmış, yanıklı sesi ile okuyordu.o zamanlar hangi sureni, ayeni okudğu hakkında
bir bilgim yoktu, çünki hiç arapçayla hiç ilgilenmedim, kuranın çevirisini okudum. sovyetler birliğinde olduğumuz için dinle fazla ilgilenemiyorduk.
Üniversitede bir öğretmenim vardı, marksizm,darwinizm konularını anlatırdı hep.bir gün öğrendik ki burada biZe bunları anlatıyor amma
evine gidip namazını kılıyor, ibadetini ediyordu.bu arada azerbaycanın 90% - şia.
yani anlayacağınız hükümet baskısı o kadar büyüktü ki koskoca prof. bile dinin yalanladığı şeyi konuşmak zorunda kalıyordu.

biz daha bir şey görmedik diyorum kendi kendime.
zamanla daha da şiddetlenecek olay, belki de göremeyeceğiz o günleri.
amma bu savaşı biz kazanacağız, buna eminim diyordum.
sesli düşündüğümün farkında değildim çeçenlerden biri bana seslendi:
"hey azerbayjaneç" (hey azerbaycanlı)
"da" (efendim)
"kendi kendine konuşuyorsun kardeşim"
"ne? uykusuzum, ondan."
"anlıyorum seni, bende de çok oldu bu ay"
"ne zaman çıkıcaz burdan? eve telefon etmek istiyorum"
"gel benimle, klübede telefon var" dedi.

gittim,eve telefon etmek istiyordum, numarayı falan biliyorum ama nasıl arayacağımı bilmiyordum.
allahtan anladı durumu,"numarayı ver ben söylerim bağlarlar" dedi.

numarayı söyledim.2 dakika sonra telefonu uzattı:
-hattalar, konuş.ben dışardayım.
-çok sağol kardeşim.

-alo, anne
-canım, oğlum,nasılsın, nerdesin.günlerdir bir haber yok senden yavrum,ne yapıyorsun, savaşın ortasındansın.
televizyondan gözümü ayırmıyorum. neden gittin oğlum, sana bir şey olsa ne yaparım.
-anne, merak etme, iyiyim ben, fazla konuşamayacağım. yarın yine ararım, kardeşimi öp. dönücem inşallah
-oğlum, daha yeni aradın
-anne kapatmalıyım, kendinize iyi bakın, allaha emanet olun. - deyip kapattım telefonu.

aslında konuşa bilirdim, istediğim kadar. ancak sesini duyunca gözlerim doldu, yanına döneceğimi anladım.
o yüzden kapattım."ben burda, kardeşlerimin yanında olmalıyım" dedim kendi kendime.

azerbaycanlıyım. azerbaycandan gönüllüler gitti çeçenistana.
bilmeden zütünüzden uydurup konuşmayın. akrabalarım var lan gidenler arasında.

Kederliydim.hem de dibine kadar. dokunsan gözlerimden sel akardı belki de.
niçin burdayım diye sordum kendime bir kez daha. cevap belliydi.
dünyamızı karartanlardan öç almak için. ruslara karşı direnmek için.
çeçen kardeşlerimle tek yumruk,Tek yürek olmak için.
kulübeden çıktım, saday (beni buraya getiren çeçen) beni görünce bi garip oldu sanki.

-ağladın galiba
-ağlamadım, gözlerim doldu. çok garip, evimden uzakta bana yabancı olan bir topraklardayım.
-eve mi dönmek istiyorsun?
-hayır, buraya öç almak için, size destek olmak için geldim.hem de gönüllü olarak.

öyle bir bakış attı ki,bu bakışı kelimelerle izah etmek mümkün değil."senle gurur duyuyorum" bakışı gibi bir şey
düşünün, düşündünüz mü şimdi onun 100 katını hayal edin. aynen öyle bir şeydi bu.
elimi sıktı, kampa geri döndük. ağlıyordum artık.

bizim kamptan en az 200 kişi şehit olmuştu.
şubat ayı,en ağır çatışmaların olduğu aydı bu.
ne yapacağımızı 2 gün önceden planlıyorduk. ancak ruslar her adımımızı
biliyordu sanki. hain mi? hayır, öyle bir şey yoktu, olmazdı da.
araçlarımız, silahlarımız azdı, çoğu da kullanılmaz haldeydi.
böyle giderse şehri kaybedecektik diye düşünüyordu herkes içten içe.ama hiç kimse
cesaret edip söyleyemiyordu. çünki birinin umudunun kırılması hepimizi yıka bilirdi.
bunu çok iyi biliyorduk. kötü tarafı da oydu ki bizden başka 4 kamp daha vardı. birleşemiyorduk.
en kötü durumda olanı bizdik. çünki ruslara çok yakındık.her gün biraz daha ilerliyorlardı.
tankları vurduğumuz yeri terk etmişlerdi. artık bilmediğimiz bir yerde bize pusu kuruyorları.
son damla kanımıza kadar direnecektik...

@58 anlattıkları kadarıyla yoktu.
sonunda öf pöf yapacaksınız,ama açıklamayı okuduktan sonra sakinleşirsiniz umarım.
okuyan panpalarım entry girsin lütfen.

okuyorsan oku, okumuyorsan gibtir git.

13 şubat. kampımızın arkasında silah sesleri geliyordu. hemen oraya koştuk.
3 rus militanının leşi yere serilmişti. bizden de iki kişi şehit edilmişti.
olayın nasıl oldugunu sordular. cevaplayan olmadı.
yerimizi öğrenmişlerdi,her an baskın yeme olasılığı vardı.
bu yüzden yer değiştrmeye karar verdik. daha doğrusu "sarı kamp"`a gidecektik.
batıdaydı.3 saatlik bir yol var dediler.

yola çıktık, içimde bir korku vardı artık. başıma gelicekleri önceden hissediyormuşum gibi.
3 saatden az bir sürede vardım kampa. sıcakkanlı ve tedirgin karşıladılar bizi.
başımıza bir şey geldiklerini anlamışlardı. çünki bir şey olmazsa kamptan ayrılmayacağımızı
biliyorlardı. olayı anlattık, emirler verildi,her kes silah başına geçti, diğer kamplarla iletişim sağlandı.
yarın büyük gündü. eski kampımmıza doğru yola çıkacaktık.
ruslar kampı yerle bir etmişlerdir diye düşünüyorduk.o yüzden tepeden tırnağa silahlanıcaktık.

@82 hikaye, akrabalarımın anlattıklarından da parçalar var

geldim, başlıyorum
okuyan var mı?

kampı dolaştım biraz, silah arkadaşlarımla konuştum.
yarın ne yapacağımızı tartışıyorduk. sonra tek bir kakar aldık.
"önümüze geler her rusu öldürecektik, Acımak yok."
benim için farketmezdi zaten, önüme geler her rusu öldürecek
bir nefrete sahiptim çünki. ateşin başında uyuya kalmışım.
sabahın ilk ışıkları gökyüzünde belirirken, arkadaşlarımın
sesine uyandım. yüzümü yıkadım."bugün büyük gün" dedim kendi kendime.
Araza (benimle gelen gönüllülerden)seslendim. silahını sırtına atıp yanıma geldi.
Araz Karabağda benimle birlikte savaşmıştı.iki parmağını kaybetmişti savaşta.

-Araz, bugün bir birimizi kaybedebiliriz.
-Böyle konuşma. ümitsizlik dolu laflar bunlar.
-Neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz. geçen sefer pusuya düştük. aslında düşmedik
kendi ayağımızla gidiyorduk.
-Bu sefer dikkatli olucaz. nerden gideceğimizi biliyorsun değil mi?
-evet ben ve 11 kişi batıdan gidicez.sen de bizimlesin.
-hayır,ben sizin arkanızda olan grupta olucam.
-benlesin dedim. seni yalnız bırakmak istemiyorum.

yola çıktık. tepeden tırnağa kadar silahlıydık.
el bombaları, mermiler falan.
korku vardı ama.az da olsa korku vardı
içimizde,ya kayberdesek korkusu.
bu korkuyu yenmek için elimizden geleni yapmaya hazırdık.
bir anda tekbir sesleri yükseldi. incici lekgibonuyla desem "iman power"
gibi bir şey oluştu, korku azaldı, hatta yok oldu.
15-20 dakika "la ilahe illallah" diyerek ilerledik.
Büyük Noxçi (çeçenlerin kendilerine verdikleri isim-bildiğin çeçen yani) kampına
yetiştik. ordakilere son durumu bildirip tekrar yola çıktık.
2 saatdan az bir süre kalmıştı, eski kampımıza varmaya.
yolumuzu değiştirdiğimiz için geç kalmıştık. birinci grup artık varmıştır diye düşündük.
ama onlar da kızıl kampına gitmişlerdi.o yüzden yolda karşılaşma
ihtimalimiz büyüktü.

ve karşılaştık da.sayımız çoktu.
bütün grupların birleşmesini bekledik.
saat 09:24 kampımıza 1km vardı daha.
her kes toplandı.3 grupa ayrılıp saldırıya
geçtik. koşarak kampa doğru ilerliyorduk.
hiç kimse konuşmuyordu.
ayak sesleri ve kalp atışlarımızdan başka
bir şey duymaz olmuştuk. aslında her şey çok açıktı.
bu bir direnişti ve son damla kanımıza kadar direncektik.

tahmin ettiğimiz gibi, kampı işgal etmiş durumdaydılar.
kampa varır varmaz ateşe başladık.
çelleklerin yakınlığındaydık. saklanmamız kolay olduğu için üstünlük biz taraftaydı.
rus askerleri açıklıktaydı. çoğu kampın içinde olduğu için açık hedeftiler.
teker teker indiriyorduk.ama saları çoktu.her an destek ekip gele bilirdi.
10 kişi çelleklerin arkasında çıkıp kampın içlerine doğru koşmaya başladı.
aralarında araz da vardı.ne kadar bağırdımsa da dinlemedi beni, dönmedi.
ben de arkasında fırladım hemen. mermi yağmuru altında koşuyordum.
sıka-sıka...

kampın içlerine doğru ilerledik.en ufak bir harekette sıkıyorduk.
kayıplarımız çoktu.ama kişi başına en az 5 rus öldürüyorduk.
arkadaşlarımı geride koymuştum, kampın içine doğru koşuyordum.
araz arkamdan bağırdı:

-teymur (timur) yere yat

panikledim, daha hızlı koşmaya başladım.3 adım atmıştım ki sol bacağımdan vuruldum.
yere düştüm, kafamı sert bir şeye çarptım.
gerisini hatırlamıyorum.
gözümü açtığımda karanlık bir odadaydım. yarım saat kendime gelemedim.

@98 senin gibi o.ç`lar savaş nedir bilmez, direniş nedir anlamaz.
şimdi gibtir git burdan !

esir düşmüştüm.gözümü ilk açtığım anda anlamıştım bunu.
hayatta en çok korktuğum şeydi belki de esir düşmek.
kendimi öldürürdüm ama esir düşmezdim derdim hep kendi kendime.
ama olmadı.2 gün ve ya daha fazla kaldım.
ne yemek ne de su verdiler.ne yapacağımı bilmiyordum.
burdan bir an önce kurtulmalıydım,ama nasıl?
zifiri karanlık,soğuk beton.

mevzudan kenar http://www.youtube.com/watch?v=VoHT0O2go-I
dinlersiniz belki.

http://www.youtube.com/watch?v=fnWA1BcAGgQ dinleyin.

geçen belirttiğim gibi,bu yazdıklarımın benle bir ilgisi yoktur.
gerçek olaylardan ve anlatılanlardan esinlenerek yazdığım bir yazıdır.
başlıkta olmasa da pm`larla destek olan,okuyan kardeşlerime teşekkür ederim.

istek üzerine devam ediyorum.