rus çeçen savaşındaydım toplanın

çeserved

kampı dolaştım biraz, silah arkadaşlarımla konuştum.
yarın ne yapacağımızı tartışıyorduk. sonra tek bir kakar aldık.
"önümüze geler her rusu öldürecektik, Acımak yok."
benim için farketmezdi zaten, önüme geler her rusu öldürecek
bir nefrete sahiptim çünki. ateşin başında uyuya kalmışım.
sabahın ilk ışıkları gökyüzünde belirirken, arkadaşlarımın
sesine uyandım. yüzümü yıkadım."bugün büyük gün" dedim kendi kendime.
Araza (benimle gelen gönüllülerden)seslendim. silahını sırtına atıp yanıma geldi.
Araz Karabağda benimle birlikte savaşmıştı.iki parmağını kaybetmişti savaşta.

-Araz, bugün bir birimizi kaybedebiliriz.
-Böyle konuşma. ümitsizlik dolu laflar bunlar.
-Neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz. geçen sefer pusuya düştük. aslında düşmedik
kendi ayağımızla gidiyorduk.
-Bu sefer dikkatli olucaz. nerden gideceğimizi biliyorsun değil mi?
-evet ben ve 11 kişi batıdan gidicez.sen de bizimlesin.
-hayır,ben sizin arkanızda olan grupta olucam.
-benlesin dedim. seni yalnız bırakmak istemiyorum.

yola çıktık. tepeden tırnağa kadar silahlıydık.
el bombaları, mermiler falan.
korku vardı ama.az da olsa korku vardı
içimizde,ya kayberdesek korkusu.
bu korkuyu yenmek için elimizden geleni yapmaya hazırdık.
bir anda tekbir sesleri yükseldi. incici lekgibonuyla desem "iman power"
gibi bir şey oluştu, korku azaldı, hatta yok oldu.
15-20 dakika "la ilahe illallah" diyerek ilerledik.
Büyük Noxçi (çeçenlerin kendilerine verdikleri isim-bildiğin çeçen yani) kampına
yetiştik. ordakilere son durumu bildirip tekrar yola çıktık.
2 saatdan az bir süre kalmıştı, eski kampımıza varmaya.
yolumuzu değiştirdiğimiz için geç kalmıştık. birinci grup artık varmıştır diye düşündük.
ama onlar da kızıl kampına gitmişlerdi.o yüzden yolda karşılaşma
ihtimalimiz büyüktü.

devam devamm

ve karşılaştık da.sayımız çoktu.
bütün grupların birleşmesini bekledik.
saat 09:24 kampımıza 1km vardı daha.
her kes toplandı.3 grupa ayrılıp saldırıya
geçtik. koşarak kampa doğru ilerliyorduk.
hiç kimse konuşmuyordu.
ayak sesleri ve kalp atışlarımızdan başka
bir şey duymaz olmuştuk. aslında her şey çok açıktı.
bu bir direnişti ve son damla kanımıza kadar direncektik.

tahmin ettiğimiz gibi, kampı işgal etmiş durumdaydılar.
kampa varır varmaz ateşe başladık.
çelleklerin yakınlığındaydık. saklanmamız kolay olduğu için üstünlük biz taraftaydı.
rus askerleri açıklıktaydı. çoğu kampın içinde olduğu için açık hedeftiler.
teker teker indiriyorduk.ama saları çoktu.her an destek ekip gele bilirdi.
10 kişi çelleklerin arkasında çıkıp kampın içlerine doğru koşmaya başladı.
aralarında araz da vardı.ne kadar bağırdımsa da dinlemedi beni, dönmedi.
ben de arkasında fırladım hemen. mermi yağmuru altında koşuyordum.
sıka-sıka...

@58 anlattıkları kadarıyla yoktu.
sonunda öf pöf yapacaksınız,ama açıklamayı okuduktan sonra sakinleşirsiniz umarım.
okuyan panpalarım entry girsin lütfen.

belki okurum

reserved ulan.

orada güneş bile doğmaktan çekinir belki de.bulutların arkasından ara-sıra görünüyordu çünki.
hiç bir zaman memleketimde olduğu gibi dözlerimi kör edercesine görünmedi gözlerime.
hep bulutların arkasında saklandı, zulmü,haksızlığı görmemek için.
yolumuzdan dönmedik,son damla kanımıza kadar savaşıcaz dedik.
cephanemiz eski bir okuldu. senelerdir kullanılmıyordu bura. hiç kimse şüphelenmezdi diye burayı seçmişlerdi.
silahımı temizledim,2 el bombası alıp ateşin başına oturdum. benle gelen arkadaşlarımdan haydar (heydər) yanıma geldi.
"dün gece, bundan dehşetlisini gördün mü? hiç birini öldürdün mü şimdiye kadar? ya dün gece attığım mermilerden biri bir insanı öldürdüyse?" dedi.
derin bir nefes alıp
"evet, gördüm,karabağda, hocalıda,öldürdüm, hemde kendi ellerimle. hiç acımadım, hiç !
şimdi de öldürürüm.29 yaşındayım ve savaşı tüm varlıığımla yaşıyorum.
attığım mermiler diyorsun,ya birini öldürdüyse?
bunları kafana takma, savaşı başlatan onlar, dindar birimisin? dinin ne diyor?
size karşı savaşanlarla siz allah yolunda savaşın.
dün her attığımız adımda dilimizde la ilahe illallah yokmuydu ?" dedim.

okuyoruz panpa

okuyorum devam et

hayrına up

anlat panpa dinliyoruz

rezervuar

anlat panpa dinliyoruz

biz daha bir şey görmedik diyorum kendi kendime.
zamanla daha da şiddetlenecek olay, belki de göremeyeceğiz o günleri.
amma bu savaşı biz kazanacağız, buna eminim diyordum.
sesli düşündüğümün farkında değildim çeçenlerden biri bana seslendi:
"hey azerbayjaneç" (hey azerbaycanlı)
"da" (efendim)
"kendi kendine konuşuyorsun kardeşim"
"ne? uykusuzum, ondan."
"anlıyorum seni, bende de çok oldu bu ay"
"ne zaman çıkıcaz burdan? eve telefon etmek istiyorum"
"gel benimle, klübede telefon var" dedi.

gittim,eve telefon etmek istiyordum, numarayı falan biliyorum ama nasıl arayacağımı bilmiyordum.
allahtan anladı durumu,"numarayı ver ben söylerim bağlarlar" dedi.

numarayı söyledim.2 dakika sonra telefonu uzattı:
-hattalar, konuş.ben dışardayım.
-çok sağol kardeşim.

-alo, anne
-canım, oğlum,nasılsın, nerdesin.günlerdir bir haber yok senden yavrum,ne yapıyorsun, savaşın ortasındansın.
televizyondan gözümü ayırmıyorum. neden gittin oğlum, sana bir şey olsa ne yaparım.
-anne, merak etme, iyiyim ben, fazla konuşamayacağım. yarın yine ararım, kardeşimi öp. dönücem inşallah
-oğlum, daha yeni aradın
-anne kapatmalıyım, kendinize iyi bakın, allaha emanet olun. - deyip kapattım telefonu.

aslında konuşa bilirdim, istediğim kadar. ancak sesini duyunca gözlerim doldu, yanına döneceğimi anladım.
o yüzden kapattım."ben burda, kardeşlerimin yanında olmalıyım" dedim kendi kendime.

türkiyeden gelen var mıydı azeri kardeş

lan rus çeçen savaşına ne zaman destek birlik gönderdik biz? sallama zütünden ak çocuğu