rus çeçen savaşındaydım toplanın

geldim, anlatıyorum binler

Yaz panpa dinlemedeyim

1994 aralık ayı.
rusların çeçenistanda iç savaş yaratma isteği
boşa çıkınca başkanlık sarayını bombaladılar.bu da bardağı taşıran son damla oldu.
4 gün sonra groznı şehri ikinci kez havadan bombalandı.
11 aralık, rusların çeçenistan topraklarına girdiği o gün.
o günden sonra çeçenistan mücahitlerinin cihat ateşini önleyecek bir kişi bir sebep kalmadı

rezervuar

Aslanın (Salmanın kardeşi) kolundan tutup zorla zütürdük. direndi.
bırakın beni diye bağırıyordu. aldırmıyorduk.onun da ölmesini göze alamazdık.
sürükleye sürükleye tankların yanına getirdik onu.
mermi yağmuru vardı sanki, geriye döndüğümüzde bizle gelen 70-e yakın insandan 24-ü yanımızdaydı.
kimi kardeşini, kimi de en yakın arkadaşını kaybetmişti.
Kurşunlardan biri kolumu biri de dizimi sıyırmıştı. aksak-aksak yürüyordum.
o gece sabah kadar uyumadım.50ye yakın kayıp.hem de 1 saatden az bir sürede...

ne bileyim okudugunuzu amk.
entry girmiyorsunuz ki

@58 anlattıkları kadarıyla yoktu.
sonunda öf pöf yapacaksınız,ama açıklamayı okuduktan sonra sakinleşirsiniz umarım.
okuyan panpalarım entry girsin lütfen.

reserved ulan.

belki okurum

devam devamm

bekliyoruz panpa devam.

okuyom panpa devam et

Yaz panpa

Sen cecene sakso cekerek hizmet edebibilirsi kimliksiz milletsiz (etaganin torunu) !!!

yola çıktık. tepeden tırnağa kadar silahlıydık.
el bombaları, mermiler falan.
korku vardı ama.az da olsa korku vardı
içimizde,ya kayberdesek korkusu.
bu korkuyu yenmek için elimizden geleni yapmaya hazırdık.
bir anda tekbir sesleri yükseldi. incici lekgibonuyla desem "iman power"
gibi bir şey oluştu, korku azaldı, hatta yok oldu.
15-20 dakika "la ilahe illallah" diyerek ilerledik.
Büyük Noxçi (çeçenlerin kendilerine verdikleri isim-bildiğin çeçen yani) kampına
yetiştik. ordakilere son durumu bildirip tekrar yola çıktık.
2 saatdan az bir süre kalmıştı, eski kampımıza varmaya.
yolumuzu değiştirdiğimiz için geç kalmıştık. birinci grup artık varmıştır diye düşündük.
ama onlar da kızıl kampına gitmişlerdi.o yüzden yolda karşılaşma
ihtimalimiz büyüktü.

adam ol akilli ol!

rusyadaki turkler sizin ne kadar huur cocugu olabileceginizi zaten ogrendi zaten...

kampı dolaştım biraz, silah arkadaşlarımla konuştum.
yarın ne yapacağımızı tartışıyorduk. sonra tek bir kakar aldık.
"önümüze geler her rusu öldürecektik, Acımak yok."
benim için farketmezdi zaten, önüme geler her rusu öldürecek
bir nefrete sahiptim çünki. ateşin başında uyuya kalmışım.
sabahın ilk ışıkları gökyüzünde belirirken, arkadaşlarımın
sesine uyandım. yüzümü yıkadım."bugün büyük gün" dedim kendi kendime.
Araza (benimle gelen gönüllülerden)seslendim. silahını sırtına atıp yanıma geldi.
Araz Karabağda benimle birlikte savaşmıştı.iki parmağını kaybetmişti savaşta.

-Araz, bugün bir birimizi kaybedebiliriz.
-Böyle konuşma. ümitsizlik dolu laflar bunlar.
-Neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz. geçen sefer pusuya düştük. aslında düşmedik
kendi ayağımızla gidiyorduk.
-Bu sefer dikkatli olucaz. nerden gideceğimizi biliyorsun değil mi?
-evet ben ve 11 kişi batıdan gidicez.sen de bizimlesin.
-hayır,ben sizin arkanızda olan grupta olucam.
-benlesin dedim. seni yalnız bırakmak istemiyorum.

panpa anlat dıbına ya

çeserved

ben çeçenim lan bi
dk bu doğru mu gerçi anlattıgın tarihte 10 yaşında bebeydim ama olsun