rus çeçen savaşındaydım toplanın

@134 lan olum yazacam dediğin entryden 17 dk geçti hala yazacan bak @140 taki adam çırpınıyor sen hala yazacan gibecem zütünü yazsana hadi lan

susuzluk öldürüyordu beni. sonunda çıkardılar beni odadan.
küfür ediyordum, durmadan:

-huur çocukları, daha bitmedi.
-haha sen çeçen değilsin galiba, aksanın bayağı düzgün.
-evet çeçen değilim, türk oğlu türküm. sizin gibi soyu belirisiz değilim.

bunu dediğimde pekekentin teki (pekekent bizim burda cüsseli insanlara denir)
üstüme geldi, beni tekmelemeye başladı. kendimi savunacak gücüm yoktu.
olsaydı bile iki askerin elindeyim. nasıl savuna bilirdim...

yukarı yukarı yukarı! daha çok kişiye ulaşsın bu başlık...

Reserve

saçma sapan şeylerle kafanızı dolduracağınızaa, birazda şu ciddi meseleler hakkında bilgi sahibi olun beyler. gecenin bu saatinde yine up :]

reis geldi beyler up up up up

çeçenved

elimden geleni yapıyorum görüyorsun

demin bir başlığa yazdığım entryden ve akrabalarımın hatıralarından esinlenerek yazıyorum bu devasa romanı
şaka şaka ne romanı amk.

bu hikaye ruslara esir düşen azerbaycan türkünün otobiografisidir gibi düşünün.
dikkatlice düşünürseniz sonunu tahmin edersiniz.

birinci rus-çeçen savaşındaydık. azerbaycandan gönüllü olarak gelmiş bir alaydaydım.
bende de ne namaz vardı,ne kelimeyi şehadet,ne ehli beyt falan.
kampa geldik, akşam bir baktım sakalı bir metreye yakın biri ezan okuyor.
mübarekde de ne ses varmış, darwin duysa imana gelir.
neyse bu ezanı okudu, benimle gelen arkadaşlardan da bir iki kişi namaz kıldı.
bende durmuş onları izliyorum, silah yanlarında alınları secdede.
"bu nasıl bir şeydir" diyordum kendi kendime.

sadece benim entry`lerim için tıkla http://ccc.incisozluk.cc/...C4%B1n/@etaganin%20torunu

Korku yoktu içimizde, nefret ve savaş ateşi sarmıştı her yanımızı.
Dağlık Karabağda açık savaş bitmişti.
O savaşta kaybettiğim silah arkadaşlarımın, akrabalarımın,çoçukluk arkadaşlarımın öcünü almaya gidiyordum
sanki. nefret insana büyük güç verir demişlerdi de inanmamıştım.
Şuşa şehrinin işgali beni tam anlamıyla yıkmıştı. Karabağın en güzel yeriyidi Şuşa.
Şimdi dağıntılar altında, şerefsiz ve soyunun nerden geldiği bilinmeyen bir milletin işgalı aldında.
Bizim bir atasözümüz var "Vatan toprağından pay olmaz" ama biz onlara bir devlet yaratsınlar kendi vatanımızın parçası olan
bir şehir verdik.

Çeçenistan, şimdi sizde sadece "savaşlar olan bir ülke" düşüncesi yarata bilir. ancak böyle olmadığına yemin ederim.
Bir tarafta insanlığın öldüğü, diğer tarafta ise Allaha olan inamın cihata olan aşkın insanları nasıl ele aldığını görüyorduk biz orda.

http://imgim.com/evstafie...hechnya-palace-gunman.jpg

bu fotoğraf bizim gelmemizden bir kaç gün önce çekilmiş.o bina başkanlık sarayı binası.
Groznı savaşı,böyle nitelendiriyorduk olanları.
aktık bir aydır her gün durmadan,bombalar,roketler atılıyordu başkente.
biz iki gündür burdaydık.ocak ayının nefes kesen havasına sigara ve çayla direniyorduk.
yemek mi? yemek umrumuzda bile değildi.istediğimiz tek şey bu savaşın bir an önce bitmesi,
rus köpeklerinin bir an önce geri püskürtülmesi.
filmlerden,belgesellerden öğrendiğiniz gibi degildi bu işler.korkunun gözüne dik bakmayı daha karabağda
öğrenmiştim ben.başkent saldırı altındayken,şehire bombalar yağarken ben silahım sırtımda,elimde sigara
duvara yaslanmış bombaların nasıl düştüğünü seyrediyordum.

okuyorum devam et

her gün,her gün kayıplar veriyorduk.her saat belki de.
benimle birlikte gelen arkdaşlarımdan 14`nü kaybetmiştik artık.
170`e yakın şehidimiz olduğunu söyledi mücahitlerden biri.
Ağlamaklı oldum, insan hayatı lan bu.tavuk değil ki kes gırtlağı bırak.
ama sakinleştim, neden mi ?
çünki savaş bu,savaşta kayıplar olur. yılmayacağım dedim kendi kendime.
sigarayı kenara attım, silahı çekip başkanlık binasına doğru koştum.
arkamdan "hey türk nereye, nereye gidiyorsun.dur, bombalar var"
dediler, geriye bakmadım bile.3 dakika koştum. arkamdan ayak sesleri geldiğini duyduğumda
durdum.50`ye yakın silah arkadaşım vardı arkamda. gülerek geliyordular.
içlerinden biri
"siz türkler bizlerden de deliymişsiniz" dedi gülerek. gülerek karşılık verdim.

rezerved

başkanlık sarayının kuzeyinde rusların tankları duruyordu.
bir önceki gece gitmiştik oraya. tankları görünce geri döndük, plan yapmak için.
RPG-26`ları hazırlamıştık dün gece.o tankları imha etmeliydik. daha önce hiç birimiz denememiştik bunu.
işe yararmıydı bilmiyorduk. amma denemek zordundaydık.
bu bir savaştı ve biz bunu kazanmalıydık. artık ne dinim ne de milliyetim önemliydi benim için.
tek yürek,tek yumruktuk biz. arkamdan koşan 50 kişiyi gördüğüm anda "bu savaşta beni kimse durduramaz" dedim kendi kendime.
sarayın yanına gittik.10-15 dakika saldırının zamanı hakkında konuştuk.

22:00

geri döndük, silahları hazırladık. saat 19:35.
Namaz kıldı arkadaşlarım, yemek yedik. geldiğim günden bu yana 4cü kez yemek yiyordum.

saat 21:45 yoldaydık artık. silahlar sırtımızda.tam donanımla kuzeye doğru ilerliyorduk.
dilimizde "la ilahe illallah" alnımızdan ter damlıyordu. nedenini hiç birimiz bilmiyorduk.
soğuk ter, korkudan değildi, emindik buna. hayatımın sonuna kadar anlayamayacağım bunun nedenini.
22:04 tankların 100 metrliğindeydik.
Salmana (çeçen silahdaşım) "tehlikeli değil mi? çok yakındayız." dedim
"bir şey olmaz kardeşim, allahın izniyle altedeceğiz."
bombalar, silah sesleri susmuştu. önde salman, salmanın kardeşi ve benle gelen bir arkadaşım vardı.
ateş açmaya hazırlanıyordular.rus askerleri de tankların yanındaydılar. ağaçlıkta sakladığımız için bizi görmeleri mümkün değildi.

devam et gardaş bende gence liyim

ciddiyetle okumaya çalışıyorum ama aydınlatman gereken bir konu var. birinci çeçen rus savaşı 94'te başladı. o dönemde karabağ savaşı devam ediyordu, azerbaycan'da savaşı bırakıp çeçenistan'a mı geçmişler???

@35 1994`te son operasyonlar yapılıyordu. gönüllü olarak çeçenistana gidenler vardı.
dikkat ederseniz gönüllü olarak gittik yazdım.

edit: savaş 1994 senesinin aralık ayında başladı.

o stalinin dıbına koyayım panpa size bişey olmasın