rus çeçen savaşındaydım toplanın

buralar değerlenir, yine 90lı yıllar yine savaş, seninleyiz usta...
(bkz: 1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum)

geldim, başlıyorum
okuyan var mı?

burdayız kaptan

Buradayız panpa tüylerim diken diken oldu okurken

çeserved

kampı dolaştım biraz, silah arkadaşlarımla konuştum.
yarın ne yapacağımızı tartışıyorduk. sonra tek bir kakar aldık.
"önümüze geler her rusu öldürecektik, Acımak yok."
benim için farketmezdi zaten, önüme geler her rusu öldürecek
bir nefrete sahiptim çünki. ateşin başında uyuya kalmışım.
sabahın ilk ışıkları gökyüzünde belirirken, arkadaşlarımın
sesine uyandım. yüzümü yıkadım."bugün büyük gün" dedim kendi kendime.
Araza (benimle gelen gönüllülerden)seslendim. silahını sırtına atıp yanıma geldi.
Araz Karabağda benimle birlikte savaşmıştı.iki parmağını kaybetmişti savaşta.

-Araz, bugün bir birimizi kaybedebiliriz.
-Böyle konuşma. ümitsizlik dolu laflar bunlar.
-Neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz. geçen sefer pusuya düştük. aslında düşmedik
kendi ayağımızla gidiyorduk.
-Bu sefer dikkatli olucaz. nerden gideceğimizi biliyorsun değil mi?
-evet ben ve 11 kişi batıdan gidicez.sen de bizimlesin.
-hayır,ben sizin arkanızda olan grupta olucam.
-benlesin dedim. seni yalnız bırakmak istemiyorum.

yola çıktık. tepeden tırnağa kadar silahlıydık.
el bombaları, mermiler falan.
korku vardı ama.az da olsa korku vardı
içimizde,ya kayberdesek korkusu.
bu korkuyu yenmek için elimizden geleni yapmaya hazırdık.
bir anda tekbir sesleri yükseldi. incici lekgibonuyla desem "iman power"
gibi bir şey oluştu, korku azaldı, hatta yok oldu.
15-20 dakika "la ilahe illallah" diyerek ilerledik.
Büyük Noxçi (çeçenlerin kendilerine verdikleri isim-bildiğin çeçen yani) kampına
yetiştik. ordakilere son durumu bildirip tekrar yola çıktık.
2 saatdan az bir süre kalmıştı, eski kampımıza varmaya.
yolumuzu değiştirdiğimiz için geç kalmıştık. birinci grup artık varmıştır diye düşündük.
ama onlar da kızıl kampına gitmişlerdi.o yüzden yolda karşılaşma
ihtimalimiz büyüktü.

devam devamm

ve karşılaştık da.sayımız çoktu.
bütün grupların birleşmesini bekledik.
saat 09:24 kampımıza 1km vardı daha.
her kes toplandı.3 grupa ayrılıp saldırıya
geçtik. koşarak kampa doğru ilerliyorduk.
hiç kimse konuşmuyordu.
ayak sesleri ve kalp atışlarımızdan başka
bir şey duymaz olmuştuk. aslında her şey çok açıktı.
bu bir direnişti ve son damla kanımıza kadar direncektik.

tahmin ettiğimiz gibi, kampı işgal etmiş durumdaydılar.
kampa varır varmaz ateşe başladık.
çelleklerin yakınlığındaydık. saklanmamız kolay olduğu için üstünlük biz taraftaydı.
rus askerleri açıklıktaydı. çoğu kampın içinde olduğu için açık hedeftiler.
teker teker indiriyorduk.ama saları çoktu.her an destek ekip gele bilirdi.
10 kişi çelleklerin arkasında çıkıp kampın içlerine doğru koşmaya başladı.
aralarında araz da vardı.ne kadar bağırdımsa da dinlemedi beni, dönmedi.
ben de arkasında fırladım hemen. mermi yağmuru altında koşuyordum.
sıka-sıka...

ekşına bak amk

yaşasın rusya...

senleyiz abi dinliyoruz

kampın içlerine doğru ilerledik.en ufak bir harekette sıkıyorduk.
kayıplarımız çoktu.ama kişi başına en az 5 rus öldürüyorduk.
arkadaşlarımı geride koymuştum, kampın içine doğru koşuyordum.
araz arkamdan bağırdı:

-teymur (timur) yere yat

panikledim, daha hızlı koşmaya başladım.3 adım atmıştım ki sol bacağımdan vuruldum.
yere düştüm, kafamı sert bir şeye çarptım.
gerisini hatırlamıyorum.
gözümü açtığımda karanlık bir odadaydım. yarım saat kendime gelemedim.

bezelye bekliyorum
edit: call of duty

http://inciswf.com/1296317785.swf

@98 senin gibi o.ç`lar savaş nedir bilmez, direniş nedir anlamaz.
şimdi gibtir git burdan !

reis herkes gitsin ben burda bekliyorum. bir harp okulu öğrencisi olarak senin ne demek istediğini bu adamlardan daha iyi anlarım. heyecanla dinliyoruz ben ve arkadaşlarım. khodan saygılar...

Reserved

rezerved