ruh hastası olma sebebimmmmm capsliiiiii

evet beyler işte tüm sebebim budur. arşiv niteliğinde anlatıyorum, sene 2003 liselere hazırlanıyorum. bilen bilir erenköy anafene gidiyorum o zamanlar. gözlerim renkli güzel de yüzlüyüm fakat 1,60 a 65'im amk. çocukken yolda durdurup sevsinler, ergenlikte dinazor gibi gibim gibim tipsiz ol. her neyse amk canan diye bi kız var dershanede onun da hastasıyım. akşamları dersten çıkar çıkmaz, hemen cananın peşine takılıyor güzergahımı değiştirerek, yolumu uzatarak onu dağ alışveriş merkezinden aldığımız squnqy marka cd çalarımla takip ediyorum. içine burak kebap'ın yanındaki cd'ci den justin timberlake cd'si almışım, ver ha work it, ver ha rock your body ım-ım çışşah diye takip ediyorum kızı arada da cry me a river figürü koyuyorum yürürken yayvan yayvan. velhasılı kelam bi türlü özgüven edip gidemiyorum yanına amk.

şimdi şu klipte justin in kafasındaki bere gibi şapka gibi bereye dikkat edin.

http://inci.ca/u727i9vo9t

kendisi sebebimdir.

ne yaptım ne ettim o zaman, perşembe pazarından mtv başında bekleterek klipten züterdiğim anneme aynısından aldırtmıştım. bu kısma kadar herşey süper normal taa ki o güne kadar.

haftaiçi grubu olduğum için okuldan çıkıp direk dershaneye gidiyordum. cuma günü sabahtan çantayı hazırladım kitap defter derken sıra geldi şapka gibi bereye. onu da güzelde kat yerlerinden katladıktan sonra çantanın ön gözüne düzgünce iliştirdim. 6. dersin bitiminde hemen okulun(trhan ve mediha tansel) arka kapısından çıktım koşa koşa erenköy anafenin yolunu tuttum. yolda erenköy zihnipaşa camiinin yanından da pide yedim 2 tane. keyifler çıtırda, koca zütüme, alnımdaki sivilceye aldırış etmeden devam ettim yoluma. kulakta "castin vaauououuuuv from mempis tenesi"

geldik amk dershaneye sınıfa bi çıktım kapının sahanlığından hemen geri döndüm, canan sınıfta tek başına test çözüyor. kaçırılmaz fırsat. kimse yokken reddedilmeliydim. hemen gittim tuvalete, çıkarttım çantadan düzgün katlanmış şapka gibi bereyi geçirdim kafaya. tam adımımı attım dışarı sınıfa gidiyorum laaak diye şapkanın önü inmez mi suratıma. girdim tuvalete el hafifliğiyle dengeledim tekrar şapkayı çıktım. bu sefer şapka gibi bereye güvenim tamdı. kulağımda castin, sırtımda çanta ve tüm heybetiyle şapka gibi berem...

sınıftan içeri girdim, ince hesaplarıma göre free takılacak, özgür ruh olduğumu hissettirecek, çantamı aşırtma bir fırlatma ile cananın hemen yanına konuşlandıracaktım. fikirlerim fiil haliyle o kadar çabuk buluştu ki, cananın yanağından teflonlu kumaşın bana sitemini duydum. "haşırt". o telaşla zütümün ucuna gelen bir damla tak ile cananın yanına gittiğimde. son tutunacak dalım olan şapka gibi beremin güneşliği de kendini yüzüme doğru salıverdi el yordamıyla cilalı ibo modeli yaptım. çaresizliğin tanımını o an öğrendim. usulca canandan özür diledim, "alper'lere yer tutacaktım" diye desteksiz bir yalan sıktım. alperler geldi gerçekten de, yusuf cananın yanına oturdu, ben alperle bir arkadaki sıradaydım. o an zütümdeki pide osuruğunu da oksijen teslim aldı. alper, "telefonun titredi" deyince. derin bir oh çektim.

eve geldim, portmantodaki aynanın karşısına geçip, çantamdan şapka gibi beremi çıkarttım, kafama taktım artık maçta son anlardı, şapka gibi berenin güneşliği kendini yine yere doğru eğince, allah kitap, ced billah, hürriyet zürriyet, ırz nikah ne varsa çığlık atarak tükürükler saçarak sövdüm. ağlamaya başaldım portmantoya attığım yumruk ağlamamı pekiştirmişti sadece. kendi yüzümü yumrukladım. ve şu an yeşil reçetem var huur çocukları.