Kendi kendimi tüketiyormuşum gibi geliyor. Fazla önemsiyorum gibi ama önemsemiyorum.

Kendimde bana dair pek bir şey kalmadı.

Ruhumun bedenimden ayrıldığını hissediyorum. Sıyrılıyor parmak uçlarımdan.
Eşsiz bir dünya sanki bir rüya ve ardımda bıraktığım bir ben, cesetten bir balya.
Parlak ışıklar, kaos...

Karanlığın içine doluşan bir avuç Turkuaz... Neyse yazma. Yazma kalsın öyle her şeyden uzak.

Tutunamıyor. Tutuşamıyor gökyüzünde bulutlar. Bir yangın dökülüyor dudaklarımdan. Bir damla yağmur süzülse yanaklarımdan.
Fazla nesnel oldun yine affı yok yarınların. Bir şiiri andıran akşamların... Neyse, her zaman ki gibi neyse çünkü yok anlatacağın.

Korku. Korku, erimesine izin vermiyor içindeki buzdan dağın.

Parçalanıyor ruhum. Eriyor ellerim.
Işığın içinde kayboluyor gibiyim. Karanlık benim evimdi, terk ettim. Böyle olacağı belliydi.

Çaresiz. Düşünmemeye çalışmak boşa, düşündükçe koca denizde attığım kulaçlar boşa. Hayallerim yüzüyor ama ben yüzme bilmiyorum hala.

Kendimden uzaklaştım. Tanımadığım biriyle yaşıyor gibiyim, kendime tahammülüm kalmadığından belki de diğerlerinin gözünde böyleyim ama anlayın beni lütfen deli değilim...

Duvarları dövüyor ses tellerim.

Boğazımda düğümlendi her soluğum. Rengim attı belki ama hala hissedemiyorum soğuğu. Bir vedaya bin başlangıç sığdırıp koştuğumda yoruldum.

Anlatamıyorum...
Kafamda bunca adam varken anlatamıyoruz. Herkes ayrı kafadayken anlaşılamıyoruz.

Ruhum aç başka ruhlara.

Yolumdan çıkmam için birden çok sebep var.
Tek güvendiğim kendim, o da yine aynı takta.

Yıkılıcam, sadece doğru anı bekliyorum. O an geldiğinde yıkılıcam hem de tüm anlamlarıyla.

Sanırım son bir kez daha ölmücem.

Okyanusa kavuşmak istiyor bedenim, ateş saçıyor avuçlarım. Bir günü yeniden bin kez yaşadım.
Kurtuluş yok mu bu kısır döngüden?

Sinirliyim kendime ama sadece kendime.

Ağlamak istiyorum ama olmuyor. Tam başardım diyorum, gözlerim doluyor sonra geçiyor.

Bir ağlasam çok rahatlayacakmışım gibi geliyor ama bir türlü olmuyor... Boğazımda bir düğüm var bir türlü çözülemiyorum.

Kimi zaman bir kurşun kimi zaman bir rüzgar alıp zütürür her şeyi.

Sanırım hiç birimiz iyi değiliz. Gözlemlediğim insanlar bir birinin aynısı olmaya başladı. Bu durum ben gözlemlediğim için mi oluşuyor yoksa popülasyonun etkisi mi bilmiyorum.

Değiştim. Artık eski bana fazlasıyla öfkeliyim. Notlarımı yırttım, anılarımı...
Gözlerim kararıyor.
Gözlerim kapanıyor.
Uzaklaşıyorum.

Rengimi kaybettim.

Kafamın içinde kalp atışlarımı hissediyorum.

Midem kaldırmıyor yoksa bir sorunum yok.

Zoraki insanlar
Zoraki hayatlar
Zoraki

Bu uğultu bu çığlıklar. Tek başıma duyduklarım, duyuramadıklarım.

Bunlar çok küçük şeyler ama inan dermanım yok.

Tüm bunları uzun uzun düşünelim bir ıhlamurun altında. Biraz ilkokul biraz lise yıllarından kalma anılar, genelde hasretle anılan...

Büyümek istemedim, istemiyorum. Zaman paçalarımdan tutup sürüklüyor beni, parmak uçlarımı kazıyor tutunmaya çalıştığım asfalt zemin.

Düşündümde, düşündükçe düştüğümün farkında olmama rağmen düşlemekten vazgeçmediğim düşlerim sebep oldu bu halime.

Kemiklerim çatırdıyor.