Herkes düştükten sonra kalkıp hiç bir şey olmamış gibi yürüyemiyor. Tekrar düşmekten korkuyor. Güzel tarafından bakarsak insanlara güvenmemek her zaman en doğrusudur.

Kendim hakkında bilmek istediğim bazı şeyler var ama ne yazık ki cevapları bilmiyorum. Başkalarından öğrenmek ise oldukça zor.

Dinlerken iyi dinliyorum da ilerisi yok... Akıl vermek falan bana göre değil.

Bugün benim derdim bedenimden büyük. Ruhum eziliyor.

Bitmiyor. Şaka gibiler hala.

Bugünün suçlusu ilerde ben olucam ama yinede kendi tepkilerimi hatırlayıp gülüyorum.

Reflexlerimle başım belada...

Taşıyabileceğimden fazlasını yüklediler.

Tepkiler...
Korktuğum ya da çekindiğim.
Sanki herkes benim hakkımda konuşup benimle dalga geçiyormuş gibi. Biliyorum ama bilmek yetmiyor bazen.
Kendimi dinlemiyorum.
Dinleyemiyorum.

Kimsenin üzerinde gerçek değerler bırakamadığımı hissediyorum. Sorsan vefasızım...
Lafın ucunu ağzımdan çıkarıp hatırlatmasam kimse gelip bir şey sormaz. Bu acınası mı? Yoksa aciz miyim?
Son günlerde düşündüğüm geleceğim...
Bana güvenmelerini istemiyorum zaten güvenilir biri değilim ama başaracağıma güvenmelerini çok isterdim.

Fazla mı abartıyorum acaba?
Aslında korku da dahil iğrenmemin yanına. Hiç bir zaman dahil olmak istemeyeceğim dolayısıyla dahil olamayacağım şeylerin gözüme sokulması saçma.
Aslında bir ben kalsam... Neyse o da benden fazla.

Tanrılar bir gün vazgeçtiler bizden. Kaçtılar belkide.

Turkuaz gibiydi soluklarım. Eşsiz.
Ciğerlerim patlamak üzereydi. Sustum.

Bazen fazla ciddiye alıyorum.
Sinir krizi geçirip gülmeye başladığımda her şey daha farklı görünmeye başlıyor.

Hisset.

Anlayamadığı her türlü sıkıntıyı "aşk acısı" sanan insanlar çok garip. Bu mu yani bu yaşamda edinilebilecek yegane dert?

Dayanamıyorum. Zaten dayanılcak gibi değil.

Yıldızlara dokun sonra gel başucuma sokul.

Sakin kalamıyorum.

Eski günlere ithafen okudum tekrar o günlerden kalan tek varlığımı. Aslında içimde bir yerlerde duruyor hala aynı karanlık fakat üstü kapanmış.

Nefes almakta zorlanıyorum. Özellikle dışarda. Bir fobinin habercisi olabilirmiş sanki çok iyiydim ya bi o kalmıştı.

Merdümgiriz demek... Anlıyorum.

Kalabalıklardan nefret etmek de bir hastalık sanırım. Popülasyondan da...
Dinlenilen o salak şarkıları dinlemiycem, saçımı herkes gibi kestirmiycem, o tarz dediğiniz moda dediğiniz gibik şeyleri giymiycem. Sizin gibi düşünmüycem.

Dünya bir yöne giderken tersine gidicem.