Elimde su şişesiyle kime ait olduğunu bilmediğim bir şarkıyı Müslüm baba taklidi yaparak yarı sarhoş bir yürüyüşle söylüyorum.
Sarhoşluğumun sebebi su değil, yorgunluk.

3 haftadır hastayım iyi olacağım günün akşamından tekrar hasta oluyorum. Muhtemelen dördüncü tura hasta oldum ve en az bir hafta böyleyim.

Tabii bir de bu işin pgibolojik boyutları var. Yenemememin sebebi bir bakıma bu durum.

Ruhum daralıyor ve insanlık beni yanlış anladı.

Bazen kendimden rahatsız oluyorum.

Az ufak konuşmak lazım.

Bence bu ses kafamın içinde kalmıyor. Elbet birileri duyacak.

Herkes hayal dünyasında yaşamak istiyor ama biz burada üşüdük. Fazla düşünmemek lazım, gerçeği bir kez kaybettiğimizde geri getirmek mümkün olmuyor.

Hiç istemiyordum ama büyüdüm.

Aklımın sağlıksızlığını korumakta zorlanıyorum. Onun iyi olması benim kötü olmam anldıbına geliyor.
Paralel olamıyoruz sanırım ya da senkronize deniliyordu. Bu konuyu düşünebiliriz galiba.

Kelimeler tabulaşmış, anlamlarını yitiriyorlar.

insanları her zaman duyguları zor duruma sokuyor. Düşünmek güzel ama hissetmek tam bir baş belası.

Benden iyisini yapmayan/yapamayan birinin yaptığım işe tak atması anlık sinir krizi geçirmeme sebep oluyor. Sonra da utanmadan "Koca adamsın bu laflar yakışıyor mu sana?" diyorlar. Yakışıyor efendim çok yakışıyor.

Hiç düşünür müsünüz? Eylem olarak.

Kendini sürekli takrar etmekten öteye gitmiyor bazen. Kendimi dışlıyorum. Bu bilinçli doktora göre sosyal fobi bana göre insanlara katlanamamak.

Çocukluğuma dair bir kaç fotoğraf olmasa insanları hiç çocuk olmadığıma inandırabilirdim.

Sen kimsin? Ya da neysin?
Düşüncelerin değersiz.

Sağlıklı olan her şeye alerjisi olan birinin hayat standartlarının yüksek olması hiç bir şeyi değiştirmez.

Anlaşamadığımız konu sosyal yaşantımızı olumsuz etkileyen şeyler hakkında. Hayal kurmanın güzel olduğunu biliyorum ama o hayale sarılmak akıl karı değil.

Sakin olamıyorum. Ufak şeylerle aşırı mutlu, fazla üzgün ve gereksizce sinirli olabiliyorum. Bununla bir bedene sıkışmak çok zor.

Çocuk bakmak yaşlı insanlara bakmaya oranla çok daha kolay. Belki fiziksel olarak yoruluyorsun ama çocuğu bir şekilde ikna etmek kolay.

Dilimin ucuna kadar gelip, haykıramadığım şeylerde bugün.

Ne yaparsan yap diğer insanların gözünde bir robottan fazlası olamıyorsun. Sen birini tüketiyorsun ötekisi gelip seni tüketiyor. Rahatsızlıklar da böyle başlıyor sanırım.
Ciğerlerimi her seferinde sonuna kadar dolduruyorum ama nefesim yetmiyor yine de kendimi ifade etmeye.
Afazi...