Hissediyorum...
Artık mutsuzluktan kurtulacağımı hissediyorum.

Tüm bu yaşamın yanılsama olduğunu düşünsemde, sonsuz bi döngüde dönüp duruyorum desem de fark ettiğim zaman en başa dönmeyi istiyorum her defasında.

Bir yolda, bir adımda.
Bir resimde, bir kokuda.
Bir anıda asılı kalmış saniyelerimle yaptığım zaman yolculuklarında...
Aslında bunca yıldır hiç mutlu olmadığımı fark ettiğim o an varya, işte ben o anda kaybettim her şeyimi ve benim kaybımla yitirdi her şey önemini.
Çocukluğumun zor zamanlarında suskundum ama görsem bir duvar resmi parlardı gözlerim çünkü sanardım o resmi görsem hep olcam musmutlu. Fakat patlardı balon irkilirdim uykumdan ki her zaman karanlıktı odam bununda başlanğıcı sanırım denk olmalı 99 kışına.

Yoruldum...
Tat vermiyor artık okuduğum o kitaplar, dinlediğim müzikler. Düşünmemi sağlayan her şeyi uzaklaştırmak istiyorum kendimden.

içimde bir bulantı var, iğreniyorum kendimden ve sırf bu yüzden yok hiç kimsem.
Çınlayan kulaklarımdan sıkıldım bu beynimdeki uğultudan ve ceplerimdeki kağıtlardan...
Anlatmaya, devam etmeye üşendiğim her şeyin sonuna sıralı üç nokta koymaktan.

Hiç mutlu olmamış birini mutsuzlukla korkutamazsın.

Son 4 yıldır kimse nasıl olduğumu merak etmezken de iyiydim ben. Fakat sanırım insanlar nasıl olduğumu sorarken "kötü" olduğumu duymak istiyorlar.
Dört yılda duymadığım kadar hal hatır suallerini son bir ayda duydum ve eminim artık düşmemi beklediklerinden.
Canlandım, kasladım, ayaklarıma binen yüklerimi azalttım ama hala konuşmaya mecalim yok çünkü bu taktan kafa diğerlerinden farklı çalışıyor.
Artık daha iyi gözlüyorum, anlıyorum insanları ve hala suskunum ki andırıyorum sanırım yabani hayvanları.
Bu yüz ifadem başıma çok dert olmaya başladı ama gülümsemek fazla yoruyor yüz kaslarımı.

Gerçekten mutlu olduğum bir yer olmalı.
Kendimi iyi hissediyorum ama mutlu değilim, gerçi bir süredir mutsuz da değilim ama gerçekten bir yer olmalı.
Tüm bu olasılıklar, adımlar...
Belki de düşündükçe daha da uzaklaşıyorum hedefimden ama aramaktan da vazgeçemem.
Bir yerde bir şey olmalı, bir adım olmalı, bir söz, bir susuş olmalı. Bulamıyorum...
Hatalı olduğumu kabullenmem bile yıllar sürmüşken kendimde hak da bulamıyorum.

Sonunda isyan etti.

Bir de bir şeyler oluyor gibi, gökyüzünü seyretmeyi özlemişim.

Vazgeçmekten vazgeçemiyorum.

Güzel günleri sevmiyorum.
Gerçi ben, güzel olan hiçbir şeyi sevmiyorum.

Bir kızım olacak, ismi Turkuaz. Belki göklerden alacak gözlerini ama benim tutkum az.

Artık savaşmak istemiyorum yorulduğumdan, gözlerimi her kapattığımda yerimden fırlamadan tek istediğim yaşamak sakin bir hayat. Bu benimle ilgili değil bu tamamen iç benliğim. Her soruna bir çözümüm var lakin çözümleri uygulamıyorum fazlasıyla keyfe kederim.

Bu arada gerçekten göklerden alacaksın gözlerini.

Tüm hatalarımdan pişmanım lakin 5 sene önceye gitsem aynı 5 seneyi baştan yaşarım. Beni ben yaptı bu şey, artık adı her neyse. Beni mutlu edebilen tek şey "Ben" kalabilmek bu çizgide.

Bir de eskisi gibi hevesli değilim ama hep aklımın bir köşesinde, umarım düşer bir gün senin de köşene.

Hala bir betimleme okuduğumda anlatılmak istenen duyguyu anbean yaşıyorum.

Büyük lokmalardan vazgeçtik, büyük laflarımızın altında ter döküyor bedenlerimiz.

Geldiğim bu noktaya dimdik geldim gideceğim nokta için bükülmeyi düşünmemem normal.

Pek hasret insanı değilim ama özledim kendimi.