tak gibiyim, baya bildiğin tak gibiyim. Gittiğim hiç bir yerde benim için huzur yok.
Bir yerde "Mutluluk gidilebilecek bir yer değil yolculuğun kendisidir." diye bir yazı okumuştum belki de bu mottoyla yaşamayı denemeliyim.
Hedeflerimden uzağım bir fikrim bile yok artık ki nerdeyse düşünerek yaşamayı da bıraktım.

Sahi beni ben yapan hiç birşeyim yok artık ama ısrarla kendim olmaya çalışmakta kararlıyım. Yine insanlar beni sevmeye başladı ve bu benim için iyiye alamet değil eminim yakındır, fazlasıyla yakın...
Sen nasılsın?

Ay ışığı tenine, yapılmış kumdan kalelere sigara bastı mı zaman?

Tüm günahlarımı çıkartıp bir masada, düşsem hiç kalkmayacak gibi. Belki de bir kez olsun başarabilirim bunu, bana güç veren hiç yaşamak istemediğim yıllarımın eseri.

Ne susuşum susmak gibi, ne ötüşü ötmek gibi kuşların.
Fazlasıyla karanlığım bugünlerde fazlasıyla yaşlı, tıpkı bir karga gibi.
Şarap gibi zihnim, yürüdükçe aklımın içinde tatlandım.
Tek bildiğim başaramadım, tek başarım başarısızlığım.

Terk etmek istiyorum ruhumu fakat ayrılmıyor peşimden, terk etsin istiyorum hiç gitmiyor peşimden.
Zor zamanlar geçiriyorum bir tabutun içinde, ben hiç ağlamam ya kan damlıyor gözümden.
Emin olduğum tek şey değiştiğim.
Eskiden kırmızıydım sonrasında turkuaz yüzyıllardır karanlığım bu yüzden korkum az.

Olmayacak.
Olmayacak.
Olmayacak.

Bu görkemli şatoda
Şarap dolu bu mahzende
Gözlerim buzla kaplı
Avuçlarım ateş
Dokunduğum her şey kül
Dudaklarım safi güneş

...

Belki de yalnız kalmak tek mantıklı fikrimdi ki sen tüm kullarını yollasan üzerime yıkılmayacağım, inat ettim.
Bir sigara içebilirim.
Bir sigara beni söndürebilir.

Bugün gülmek isterdim, bir gün mutlu olmak. Özgürlüğüm bende değil hem de her anlamıyla.
Bugün öfkemi yutmak isterdim, bir gün sakin olmak.
Bugün gözlerimden karanlık çekilsin istiyorum, bir gün yıldızlarla saçlarını taramak.

Sanırım yeniden gidiyorum.
Bu sefer her şeyimi bırakarak.
Sadece kendimi alıyorum.
Ardımda aydınlık bir dünya bırakarak.

Elveda Turkuaz.
Elveda Karanlık.
Elveda Kızıl.
Elveda...

Sanırım artık kafayı yedim, yedirdiler gerçi pek bi afiyetteyim.
Duvarlar, kapılar, pencereler, ruhlar...
Ölü insanlar mezarlarından kalkıp ziyaretime geliyorlar.

Bunu anlatabilmek için yeterli kelime dağarcığına sahip değilim gerçi ben hiçbir derdimi anlatmak için yeterli kelime dağarcığına sahip değilim.
Kısaca delirdim diyebilirim ve bu gerçekten iyi bir şey değil.

Bir insanın gerçekten beni anlamasını isterdim.
Söylediğim sözlere duvar gibi bakmasını değil arkasını görmesini isterdim.
Benim için ben bile çabalamazken bu ütopyadan ayrılmam gerekli.

Eylül girdi penceremden.
Ayazı yüzümde, her hecemde.
Bir hüzün ve bin düşünce,
Özgürlüğüm bir kaç adım ötemde.

Eylülde dönücem kendime geri demiştim, eskimiş bu duvarları bu rutubet kokusunu özlemişim.
Yenildim bu sefer gerçekten yenildim, dizlerimin üstünde yaşamaktansa ayakta ölmeyi denedim.
Tüm bu renklerin cümbüşüne dayanamadı gözlerim, tam oniki kilo verdim ki eskisinden ağır bedenim. Ruhum sığmıyor kabına, oldu gezegenler gibi.

Artık özgürüm.

Sanırım düşündüğüm gibi gitmiyor işler. Bana bir yük lazım taşıyamayacağım bir cinsten.
Bu düşüşlerin sonu yok sanırdım düşmediğimi fark edene kadar. Sadece ben varım ve hiçlik etrafımda.

Suçluyum ve suçum varlığım.
Hiç anlamadım bir insan hissedemediğiyle nasıl yargılanır?
Sorularınız cidden bana mı? Yoksa kaçıp giden Tanrınıza mı?
Anlamsız çünkü anlamsızız.
Kendimden bahsedecek olursam eğer hiçliğin kendisi kadar hiçim. Belki de hiç varolmayı denemediğimden böyleyim.
Geride bıraktıklarım hep önümden gitti.

Artık dinlemiyor kimse sessizliğimi, artık sormuyor kimse kimsesizliğimi, artık böyleyiz. Artık ben doğrudan söylüyorum ve kapanıyor kapılar. Oysa en başından beri aslında gerçekten istediklerini veriyordum her taktan kuluna.

Sadece Turkuazı istiyorum ama o asla...

Bu beklediğim gibi sonuçlanması mümkün olmayan bir şey güzel yanıysa salt gerçek.

Kandırıldım.
Artık emin olabilirim.

Görmedim
Duymadım
Dokunmadım

Biraz normal olmak istiyorum.
Bir bileklik hediye ettiler, boncuklu. Aslında oniks diye bir taşmış ama oniks diyince aklıma pokemon geliyor ve bilekliğim pokemona benzemiyor. Bu boncuk arkadaşlar stresi alıyolarmış ama sanırım onların pek haberi yok bu durumdan. Bir de soru sordum tabii;
Ya benden aldığı stresi geri bana verirse?
Sonuçta vücut gidenin yerine yeni stres illaki üretecektir o zaman fazla stresten ölmez miyim?
Sanırım insanlar dünyasında işler böyle yürümüyor.

Bir de neden inat ediyorsun bilmiyorum ama bu sefer ben de bekleyeceğim.

Bu yaştan sonra tesbihe başladım.

Her güzel şeyin olduğu gibi çirkin şeylerin de bir sonu var.
Nihayet bu uzun yolculuğumuz için de bu son geldi.

Yarattığın kişi olduğum için beni cezalandıracağına yarattığın şeyi düzeltebilirdin.

Bugün 11 yıl oldu.
Yenilmediğim için şanslı mıyım? Peki ya yenemediğim için?
Bu savaşın bir sonu yok.
Hem zaten... Bir insan kendini nasıl yenebilirki?

Mutluluk nedir?
Pek bilmiyorum.
Resim dersen ona da yeteneğim yok.
Mücver yaptım bugün, bi bunu biliyorum.

Bazı şeyler kelimelerle anlatılamıyor bazı kelimeler de o kadar iyi anlatıyor ki anlatılanlar vasıfsız kalıyor.

Çakıl taşından bir yolum.

Doktor "Kan değerlerin normal, iyisin." diyor, dişçi "Dişlerinde sorun görünmüyor, film de temiz çıktı bir sorun yok." diyor. Bir tanesi çıkıp "Bazen stresden vücut böyle tepkiler verebiliyor ya da sadece beyaz tenli olduğun için hassassındır." diyor.
Benim bir problemim yok, birden fazla problemim var.
Çözemiyoruz.
Benim bir yüküm yok, birden fazla yüküm var.
Fakat paylaşabilecek kimsem yok.