Tüm eklemlerime sıkıştırılmış bir gezginin yorgunluğu, avuçlarımın için Karadeniz ruhum peşinde sonsuzluğun. Yine de ekgib olmuyor sırtımdan terin en soğuğu, artık tek isteğim susması kafamın içindeki moruğun.

Bil bakalım ne oldu?
Evet.
Bazı sorunlarımız var.

iyi bir şeyler olduğunda bir çok şeyin kötüye gitmesi refleks midir?
Artık mutlu olamıyorum ki uzun süredir olamıyorumdum da iki gülümsemeyi kendime çok görmezdim eskiden.
Yaşadığım anın keyfini çıkarmak yerine "acaba şimdi başıma ne gelecek?" diye düşünmekten huzura kavuşamıyorum.

Çimlerde uzandım bugün. Ellerim başımın altında gökyüzünü, bulutları seyrettim ayaklarım denizi selamlıyordu tam anlamıyla bir huzur tablosunda karanlık bir silüet gibiydim.

Kendi karanlığımla aramdaki karşılıklı sevgi benim esir düşmemle sona erdi.

Uğursuz değilim. Sadece gittiğim yerlerde yağmur bulutları beni selamlamayı seviyor.

Lafıma geldin mi Turkuaz?
Böyle unutulursun işte ya da böyle unuttururlar seni kendine. Yabancılaştığın kişinin kendin olduğunu bile anlayamazsın. Zaman geçince değişeceğini zannedersin ama sadece zaman geçmiş olur. Günler, aylar, mevsimler hatta yıllar biter bir gün fark edersin ki değişmişsin ama istediğin gibi değil sadece tükenmişsin.
Turkuaz bana bak, gözlerime bak...
Ne göremediğini bana söyleyebilir misin?

Bir yumuşak yastığım bir de yeğenimin benimle konuşma çabası mutlu ediyor beni.
Yastığım zaten yıllardır en iyi dostum yeğenim de bu şehre geri dönmemin tek sebebi sanırım.

Bu ağrıların sonu yok.

Bazen raydan çıkmak lazım bazen raya girmek. Şu an hiç iyi değilim, değiliz.
Ruhum bedenimin içinde eziliyor. Kurtarılmaya ihtiyacı var ama etrafımdaki tek şey karanlık.

Bazı yokuşlar var bir de her işi o yokuşa sürenler. Yokuşlar var olsun hayat onlarla güzel de sürücülerle yaşamak zor.
Sosyalleşmeyi sevmememin bir sebebi var. Ne yazık ki çoğu zaman konuşmaya bile üşendiğim için cevap vermiyorum. Belki de üşenmek dememeliyim daha çok söyleyecek bir sözüm yokmuş gibi. Hatta hiç kandırmayalım kendimizi eğer anlattığım kişi anlattığım şeyin gerçekliğini sorgulayacak biriyse eğer teğet geçiyorum karşımdakini.

Bu aralar fazlasıyla sarhoş olmak istiyorum ama kendimi durduruyorum zaten yeterince taka batmışız, o da ekgib olsun. Gerçi pek ayık sayılmam ya neyse bu da binlerce neysemin yanında dursun.

Kendime not: Eğer ileride dönüp bu yazıyı tekrar okursan ve uyuma alışkanlığı edinmişsen gülümsemekten çekinme.

Turkuaz belki de en büyük ihtiyacımız sarılmaktır. Sadece sarıldığımız zaman geçecektir tüm bu saçmalıklar.

Her yeni günüm bir öncekini aratırken daha kötü ne olabilir dediğimde her şey olabilirmiş aslında. Zaman ilaç değil öğretmenmiş, öfke kötü değil gerekliymiş.
Bak Turkuaz, sürekli öğreniyoruz. Keşke kalkıp öğrendiğimiz yolları yürüyebilsek, keşke kalkıp gidebilsek.
Keşke...
Çok fazla keşke var. Unutuyorum işte sana dokunamadığımı, unutuyorum gözlerine bakamadığımı, unutuyorum sesini duyamadığımı, unutuyorum tüm varlığımı...

Olmuyor işte. Bana benden geriye bir bel ağrısı kalıyor sadece.

Her şey hem çok kolay hem çok zor. Kendimi yenmem gerekiyor ki sanırım yaşadığım en zor durum da bu.

Hiç nefes alabildin mi Turkuaz? Ciğerlerini doldurabildin mi? Ayakta zor durduğun anlaşılmasın diye çabaladın mı?

Bu gece bi nebze daha iyiyim ben. Sen merak etmezsin gerçi ama alıştım ben zaten göklere anlatmaya. Senin bana yaptığını tüm insanlığa yapıyorum sanırım ve üç güzel şarkım var bu geceye.
Neyse sen bunları da merak etmezsin zaten.

Ben hep pişmanım.
Bir fırsat daha verseler pişman olduğum şeyler için yine aynısını yaparım. Pişmanlığı seviyorum ben Turkuaz olabildiğim en pişman halimi seviyorum.

Uzun zaman oldu aslında ben hala en iyisini düşünmeye çalışıyorum belki düşünce gücümle yaparım bir şeyler. Tüm zamanlarım düşünerek geçerken "neden olmasın ki?" kıvılcımıyla yakmak istediğim bir ormanım var kafamın içinde.

Lütfen bana yardım et Turkuaz...
Ben avucumun içindeki bu ateşle ne yapacağımı bilmiyorum.

Senin sorunun okumamak belki de anlamak istediğini anlamandır sadece. Benim sorunum sorunuma bir isim bulamamak belki de afazidir ama şimdilik kabullenemem.

Söylesene Turkuaz kaç ruhu yırtıp aldın bedeninden?
Fazla bir isteğim yok senden tek fazlalığım da kelimelerim zaten. Sanırım işler kötü gidince istediğin gibi bir şair de olamadım.

Görünmez mektuplar ve anlamsız fotoğraflar.

Kızıl gökyüzünden gökkuşağı doğdu bugün pencereme şimdi ise aynı pencereden ay ve yıldızlar batıyor geceye...
Turkuaz seninle izlemeliydik gökyüzünün bu minik macerasını. Belki o zaman anlardın kim olduğunu.

Bir miktar üşümeliyiz. Hem üşümezsek ne anlamı kalır ki kışın gelmesinin?
Merak etme Turkuaz ellerini ısıtır ellerim bilirsin sonsuz ateşle lanetlenmiş gibiyim, avuçlarımdan çıkan dumanı görmemek için gerçekliğin bir zerresine dahi dokunmamış olman gerekir.

Yıllar sonra ilk defa erken bir saatte uyuyacaktım fakat iki saattir bir cırcır böceğinin cırıltısını dinliyorum, sinirlerim gerildi hatta çok gerilip kopmuş bile olabilir.

Daralıyor ruhum.
Aslında yapmak istemediğim şeyler yapıyorum.

Bu büyük bir hata ama bunu sürekli yapıyorum.

-ve buraya yazdığım bir sürü saçma sapan cümleler-

Sadece benim bildiğim bir şiir olmalıydın.

Aslında fazlasıyla yüzsüz biriyim ama şu an gururumu gibeyim.