Her şeyi bilip hiçbir şey yapamamak ya da kendi cam fanusunda kapana kısılmak diyelim buna. Anlatamıyorsun çünkü anlamıyorlar, anlatamıyorsun çünkü sen de anlamıyorsun.

Eskiden böyle değildi. Öfke hep vardı ama avuçlarımın içindeydi.
Başım çatlıyor... Aylar oldu geçip gitmedi bir türlü. Bugün de iyi değiliz.

Bu sesi duymayalı uzun zaman olmuştu ama özlememişim.
Turkuaz geri dönmelisin.

Daha kötü olmuştum sanırım.

Her şeyin sebebi stres. Midede kramp stresten, kafada yara stresten, çenede kitlenme stresten ve bir gün ölürsem eğer muhtemelen stresten.
"Bu yaşta neyi dert ediyorsun bu kadar da streslisin?"

Ben bu hayaletin peşine boşuna düşmedim. Dün yakabilirdim bugün yanabilirim. Parmak uçlarımda hissettiğim rüzgar özgürlüğümün son demleri, bitti bitiyor hatta bittim bile diyebilirim.
Dövünmenin anlamı yok eskiden ben olduğum için mutlu olabiliyordum şimdi ben olduğum için mutsuz. Sanırım bir zamanlar havalıydım ve bu at gözlükleri yüzünden artık sadece hatalıyım.

Zorla olmuyor, olsa bile fark ediliyor zaten.
Korku kendi içimde yönetemediğim tek duygu sanırım işin garibi korktuğumun farkında olmamam.
Asma yaprağı kokusu, bir avuç toprak ve bir ağacın yapraklarının arasından süzülen güneş ışığıyla gidiyorum bugün.

Yoruldum, her bir zerrem yoruldu.
Düşünmekten beynim yoruldu, yürümekten ayaklarım yoruldu, tutunmaya çalışmaktan kollarım yoruldu, anlatmaya çalışmaktan çenem yoruldu.
Şu an elimden sadece anlatmaya çalışmaktan vazgeçmek geliyor sonuçta iki türlü de anlaşılamıyorum.

Dert anlatmayı sever ama dert dinlemeye gelmez insan. Bu yüzden güzel başlasa da kötü bitiyor sanırım tüm rüyalarım.

Ben kendimi tanıdığım için sevmiyorum kendimi sen de tanımadığın için sanırım.

Bu öyle sıradan bir mutsuzluk değil.
Başlarda mutlu olmak için çabalıyorsun, hedeflerin oluyor mutlu olmak için eğer o hedeflere ulaşabilirsen mutlu kalıyorsun hep. Fakat benim gibi ulaşamazsan küçük şeylerle mutlu olup kendini avutmaya çalışıyorsun ama bir süre sonra mutluluk yerini mutsuzluğa bırakıyor ve takrar o ilk hedefine dönüyorsun. Yoruluyorsun hatta ilk seferinde çok çabalamadığını düşünüp daha çok zorluyorsun kendini ve sonunda ulaşıyorsun ama bir bakıyorsun ki bu hedefin artık seni mutlu etmiyor.
Mutsuzluk serüveni de tam burda başlıyor sanırım.
Zamanla çekiliyorsun her bir yandan, kendine kapanıyorsun. Tanışmayı, konuşmayı, bir şeyler anlatmayı istemiyorsun hatta yorucu geliyor çünkü sen kendin anlamazken yaşadığın durumu karşındakiler anlatmanı bekliyor. Göğsünde hep bir ağırlık ve bir şeyi bekliyorsun, bekliyorsun, bekliyorsun.
Belki de...
Belki de sadece ölemediğin için yaşıyorsun.

Bir insan kendine nasıl katlanır?
Ben katlanamıyorum artık hatta uzun süredir sınırdaydım da bu aralar sınırı aştım sanırım.
Sahi nasıl katlanır insan kendine? Başkalarının güzel sözleriyle mi? Yalanlarla peki?
Kendini tanıyorsan hele bunu nasıl başarabilirsin? Ben yapamıyorum artık. Sahte sözleri gördükçe onları düzeltmek istiyorum ama bu sefer de kendimi anlatmaya çalıştığım için kendime katlanamıyorum. Olmuyor işte "bak bu benim gerçek yüzüm!" diyorum, ısrar ediyorum ama olmuyor. Tutturmuşlar bir türkü "bu sen değilsin... "
Nasıl ben olmam ya? Baya benim işte, ben aynaya baktığımda hep bunu görüyorum.
Bir yerlerde bir sorun var ve ben kendime katlanamıyorum. Tüm yalanlar dolanlar...
Aslında en başında böyle değildi çünkü duymuyordum kimseyi. En büyük iki pişmanlığımdan birisi duymak diğeri de bilmek zaten.
Bana inan bilmiyorken her şey daha güzeldi.
Her şeyi boşver de söyle bana bir insan kendine nasıl katlanır?
Diğer gözlerde ışıltıyı görürken aynaya baktığında kendi gözlerini soğuk ve karanlık görmek...
Olmaz işte.
Her şeyin farkında olup bir şey yapmak için kalkamıyorken ayağa katlanamıyorum kendime.
Sahi bir insan nasıl katlanır kendine?
Bir yol bulmam lazım artık çünkü yaşamak mide bulandırıcı bir hal almaya başladı. Eskiden de tahamülsüzdüm kendime karşı ama artık durum farklı.
Lütfen söyle bana bir insan nasıl katlanır kendine?

Beni bu belirsizlikler yok etti. Tüm varlığımı gömdüm hiçliğe, bir gün muhakkak içmeliyiz hiçliğime.

Bir melodiye aşık oldum ruhumu dansa kaldırıyor sanki. Aklım kısır döngüye girdi yine istediğimi düşünemiyorum, istediğiyle idare etmem lazım.

Boğuluyorum.
Soğuk terliyorum.
Bitmiş gibi geliyor ama bitmiyor.
Belki de ağlamalıyım.
Belki de başka biri olmalıyım.

Bugün gülüyorum, amansızca gülüyorum. Bir sebebi yok gülüyorum ki bu bir sorun sanırım. Vücudum parçalara ayrılıyor sanki, iyi değilim ama elimden bir şey gelmediği için gülüyorum.
Yapamıyorum, olmuyor ben de o zaman gülüyorum. Belki gücüm yetmiyor belki aklım hatta bazen sadece sinirlendiğim için gülüyorum.
Fazlasıyla tartışmaya açığım bugün ama karşımda ciddi ciddi bir şeyler anlatırsan dayanamam gülerim çünkü bir süredir sadece bunu biliyorum.
Bazı pişmanlıklarım var ama artık onlara da gülüyorum. Sanırım artık kayış koptu. Ne yapmam gerektiğini bilmediğimden ona da gülüyorum.
Bence bir de gülerken çizmelisin resmimi çünkü ciddiyken tanrıları kıskandıran ben gülerken tanrıları da güldürüyorum.

Atlar diyorum Turkuaz, atlar önemli.

Denedim.
Tüm denemelerimde olduğum gibiyim.
Seninle konuşmamız gereken şeyler vardı ve cevapları bilen sadece sen varsın ki bütün oklar seni gösterirken nasıl olur da baktığım yerde olmazsın?
Aklımla oynuyorsun, bu iyi değil. Bana inan tamamiyle senin için söylüyorum.

Tüm duvarları yıkıyorsun, kapıları kapatıyorsun...
Hatta göz kapaklarımı bile ama bin yıldır uykuya hasret zihnim.
Lütfen.
Lütfen bana yardım et.

Amacımdan saptım gene.
Belki biraz susarsa beynim, bir miktar sönerse ruhum bir şeyler anlatmak isterim.
Neyse şu an bu pek mümkün değil.

Bir yumruk oturdu boğazıma çıkmıyor çığlıklarım avazımdan. Düşünmemem lazım artık çünkü hasta ediyor beni kafamın içindeki bağırtılar.

Ben hep bekliyorum.

Kendimle yaşamaya alıştım.

Artık iyi değilim.
Bak Turkuaz bu tamamiyle sakin olamamakla ilgili. Tutamıyorum kendimi.
Kafam kanıyor sanki, sırtımdan ekgib olmuyor soğuk bir esinti.
Neden elimde değil?
Neden böyleyim?
Benden aldığı her şeyin hesabını soracağım Turkuaz bizden aldığı her şeyin.