Neyse...

Odada yer açılsın diye fazlalıkları atmak için temizlik yaptım şu an odada benden başka sadece bir yatak kaldı. Pek de iyi olmadı odanın içi aydınlandı.

Kitaplarım da yarım kaldı, belki biraz öksüz. Sanırım ihanet ettim hepsine.
Bozuk paralarım kendi hallerinde mutluydu bence onlara da iyi davranmadım. Tasolarımı çalan şerefsize de hakkımı helal etmiyorum.

Ben Güneş'e neden canımı yaktığını sormuyorum o da bana karanlığımı sormuyor. Uzun soluklu ilişkiler hep böyle sanırım.

Sadece koşmak istiyorum ayaklarımı geri ver.

Beni tanıyan son kişi öldüğünde hiç var olmamış olacaksam beni tanıyan tek kişinin ben olması çok acıklı bir durum olmaz mı?
Bence olmaz, sonuçta bu bir seçim.

Bilgi zehirlenmesi yaşamamak için herkesin bildiği şeyleri bilmemeyi tercih ediyorum. Ayrıca farklı şeylere yönelmek benim için daha güzel oluyor.

Sanki gözetleniyorum...
Sövüyorsan git konuş bence.

Benim olanı ver ben de son kez gideyim. Bu diyar benim aklım için sakıncalı, muhtemelen ruhumu çekip alıyor benden.
Görmüyorsun bile çünkü çöldeki bir kum tanesinden farksız yaşadıklarım, yazdıklarım. Görmüyorsun çünkü dikkatini çekebilcek olsam çığlıklarımı duyardın. Görmüyorsun çünkü eğer umrunda olsaydı bir kelime de olsa cevap verme ihtiyacı duyardın.

Bugün kendim hakkında yeni şeyler öğrendim ve artık durumumun ne olduğunu anlatmak için tek kelime kullanabileceğim.
Ben "oblomov"muşum.

Beni karanlığım paklar bu saatten sonra. Çünkü tek bir ışık huzmesi bile bitirmeye yeter bunca fikri. Var olduğum kadar yok oluyorum ve her zamanki gibi yalnızım.

Rüzgara kavuşmanın mutluluğu ayrı, rüzgarın kendisi olup sarvulmak ayrı. Tüm bedenimden yayılıyor ateşim, belki de yaşayan tek grejuva benim.

Kendime yüküm, tutmuyor ayaklarım. Üşümek istiyorum bir de gözlerimi kapatabilmek.

Her şey flu.
Gözlerim görmek istedikleri şeyi görüyor ama gerçeklerin farkındayım.
Bir gün olsun kandırılmak istiyorum ama hiçbir zaman gerçeği öğrenmeyeyim. Her şey orda olsun, bitsin.
Hatta şairin dediği gibi;
Yalandan da olsa bir günlük öldürün beni.

Kafamın içindeki bu ütopya ağır geldi iskeletime. Söylemek istediklerini değil duymak istediklerimi anlat bir seferlik.
Yıldızlar bile sönüyor artık ve ben gökyüzünü adımlayışına hayranım.
Turkuaz... Galiba biraz yarım kaldım.

Ateşte yürüyor gibiyim ama ateş benimle yürümüyor.
Bir gün kırılacaksın Turkuaz. O buzdan duvar halin bin parçaya ayrılacak. O gün geldiğinde...

Aklım kaplanıyor yine karanlığımla, lav nehirleri akıyor göz pınarlarımdan.
Bilmiyorum sonum nereye ya da bir sonum var mı en azından?

Avuçlarımın içi ateş, göz bebeklerim buz.

Düşüncelerim dökülüyor artık kafamın içinden, fazla incinlığa gelemiyorum. Başımda sürekli bir ağrı, kalabalıklara gelemiyorum.

Bir başım yok ya da bir sonum. Bu belirsizlik tarafından eritiliyor ruhum.
Kendimi akıntıya bırakmak istiyorum ama akıntı kafamı kaldıramıyor daha.

Düşünmemem lazım ya da daha çok düşünmeliyim. Bir sonuca varmak için belki kendimden vazgeçmeliyim. Kalkamıyorum, ben gitsem bile ruhum bekliyor beni zaten bu yüzden kendi eksenimde dönüyorum.

Haklıydın.

Eskiden olsa sadece kızıla çalan gökyüzünün yıldızlarına susardım.