Bugün kaldırımlar kadar yorgunum. Ruhum dinlenemiyor.
Yıldız tozları dolmuş ciğerlerime sanırım. Karanlığa savurduğum çığlıklar parıldıyor.

Artık laf hep aramızda, çıkmıyoruz pek kabuğumuzdan.
Eski bir şarkı dinleyip döndüm dünüme. Üzgünüm.
Binlerce özür diledim kendimden ama yapamadım. Yapamamışlığımın hali acı.

"Hayat seçimlerden ibaret ve hangisini seçersen seç sonu hep aynı, acı."

Kaçabileceğim bir yer kalmadı kendimden, sığındığım limandan uzağım.
Utanıyorum kendimden.

Ölü bir adam var gözlerinde kar taneleri.
Ölü bir adam var karanlığın yuttuğu son sözleri.
Ölü bir adam var bildiği tüm kutsallar yenildi.
Ölü bir adam var...

Kör olası kasaplar, atımı sucuk yapmışlar.

Gece soluk beyaz, umut karanlık. Bir de başımın belası unutkanlık.

Kendimi özlemeye başladım.
Nereye gittim? Neredeyim?
Hiç bir fikrim yok ama şu an burada değilim, bu ben değilim.

Çok bilinen bir markanın çok satan ürünü değilim. Ruhumu dinlendirmeye gelmiştim ama asmak iyi gelmedi sanırım.

Bugün yokuz yarın var olsak da pek bir şey fark etmez.

Üşüyemiyorum. Evren buna bile izin vermiyor.

Hayatıma yeni insanlar sokmamak için fazla çabalıyormuşum...

Bunun bi anlamı, hissiyatı olması gerek sanırım ama ne anldıbının ne de hissiyatının farkına varamadım.

Ayaklarımı pencereden dışarı sarkıtınca neden dışarı çıkmış sayılmadığımı hala anlamıyorum...

Omuzlarımda yük yok, omuzlarımın bizzat kendileri ağır geliyor.

Avuçlarımdan süzülüp giden gökyüzümün bana vaadettiği özgürlüğü kendinin yaşamasına sinirlenmiyorum. Sinirlendiğim, hakkını yanlış şekilde kullandığını bana zorla izlettirmesi.

Kafamın içinde büyük bir kısır döngüye girdim. Sürekli başa sarıyorum.

Malesef artık stres değil tamamen umutsuzluk.

Aslında çok güzel şeyler oluyor ama doyurmuyor, kara bulutlar gitmiyor tepemden. Karadelik gibi hissediyorum kendimi bazen.

Hayallerimde var ettiğim bir yer var. Ne zaman gözlerimi kapatsam kendimi orada buluyorum ve o kadar gerçek ki hayal olduğunu unutmamak için kendimi zorluyorum.

Herkes inkar ettiği şeyin içinde yüzüyor, sorunlu benim.

iğreniyorum diye diye cidden midemi bulandırmaya başladı insanlar...

Yıkıl! Önce sen yıkıl ki yıkılsın duvarların. Yorgunum, yorgunluğum varoluşumun başlangıcından beri yüküm benim.
Üzgünüm... Ruhum artık bedenime taşıyamayacağım kadar ağır geliyor.