Sen Turkuaz olmak istemedikten sonra...

Tüm fiyakalı sözleri başkaları bulmuş ben de buruşukları ütülüyorum düzgün dursun diye...

Benim hep her şeyim yarım, eski.
Öfkem, mutluluğum, yalnızlığım biraz demli.
Kursağımda kalıyor her biri, ne dökülüyor ağzımdan ne yutabiliyorum geri.
Eski bir kitap gibi kokuyorum, muhtemelen ikinci kalite kağıttanım. Bir sarrafın rafında mağrur ve kırılganım.
Dediğim gibi hep her şeyim ya...

Bu sefer bir şeyler oluyor.

Sosyopat maşrapa.

Yalnızlık hissi insanların seni sevip sevmemesiyle alakalı bir durum değil senin insanları sevip sevmemenle alakalı bir durum.

Zamanın bir yerlerinde kayboldum. Sorunum neydi?
Kafamın içi fazla incin ve parçalara ayırdığım her düşünce için geri dönemiyorum artık. Mühendislik harikasıydı eskiden şimdi paslanmış bir demir yığını sadece.

Anlatabileceğim kimsem yok, anlayabileceğim kimsem yok, anlaşabileceğim kimsem yok ve bunu ben istemedim kaderim beni buna sürüklüyor.

Cesaret edemem. Zaten burnumun ucuna kadar gelince kaçan ben, yanan ruhumun uçuşan küllerine buladım zamanı.

Üzgünüm Turkuaz...

Aşağı yukarı 30 saat kadar ses tellerimi kullanmadım. Farklı bir iletişimsizlik deniyorum.
Sanırım bu yolun sonunda ya ilaçlarla yaşamamı isteyecekler ya da ağzımda bir maske olacak.

Bir de özür dilerim, benden istediğim şeyi yapamam.

Ben bir yerde umudumu, heycanımı, hevesimi kaybettim. Bildiklerimi, yeteneklerimi, hedefimi kaybettim.
Ben... Sadece kaybettim.

Ben bu buhrana ne zaman, nasıl düştüm bilmiyorum. Nasıl çıkacağıma dair bir kaç fikrim var ama yapamıyorum işte.
O kadar doluyum ki kızılcık sopasıyla dövseler ağlayamam.

Aylardır aklımın içinde bir o yana bir bu yana savruluyorum. Hıncahınç bir boşluk, anlamsız geliyor.

Bu ben değilim.
Hatta daha da kötü ne zamandır kendim olmadığımı bilmiyorum.

Unutulduğum gibi unutabilmeliyim kendimi.

Bir çift kan çanağıyla birlikte bu saate kadar direnmişken hayat tarafından çekilen bir nah ve baş parmağın sallanıyor olması...

Bu gece bir yerlerden düşesim var.

Kaybetmek sadece kaybetme konusunda tecrübe kazandırır, sonraki kaybetmelerde fazla sarsılmamanı sağlar. Eğer ilerlemek, gelişmek istiyorsan sürekli kazanmalısın.

Bir kızım olacak, ismi Turkuaz. Belki göklerden alacak gözlerini ama benim tutkum az.

Artık savaşmak istemiyorum yorulduğumdan, gözlerimi her kapattığımda yerimden fırlamadan tek istediğim yaşamak sakin bir hayat. Bu benimle ilgili değil bu tamamen iç benliğim. Her soruna bir çözümüm var lakin çözümleri uygulamıyorum fazlasıyla keyfe kederim.

Bu arada gerçekten göklerden alacaksın gözlerini.

Tüm hatalarımdan pişmanım lakin 5 sene önceye gitsem aynı 5 seneyi baştan yaşarım. Beni ben yaptı bu şey, artık adı her neyse. Beni mutlu edebilen tek şey "Ben" kalabilmek bu çizgide.

Bir de eskisi gibi hevesli değilim ama hep aklımın bir köşesinde, umarım düşer bir gün senin de köşene.

Kaçamam ilaçlara.

Dişlerimi sıkmaya başladım gene korkunç bir baş ağrısı. Hatta sesler bile...

Değer verdiğim şeyler genelde eşyalarım oluyor. 7 senedir giydiğim tişörtümün çeşitli yerlerinde delikler var ama ısrarla onu giyiyorum. Bugün de 5 senedir gözüm gibi baktığım kapşonluma aynısı oldu. Gözlerim doldu ama muhtemelen bir şeyler yapıp giymeye devam edeceğim.