Yeni günlere, yeni yarınlara ya da her ne deniliyorsa artık ona... Koşacak, uyanacak dermanım yok. Bitsin istiyorum bazen. Keşke bitse diyorum. Bir çığlık duysam son kez her zamankinden şiddetli olsun ama son olsun.

Susmayı beceremeyince mecburen anlatıyor insan.

Ruhum sıkılıyor, tam biraz eğlenecek gibi oluyorum tadım kaçıyor. Üstümde sebepsiz bir mutsuzluk var.

Son 4 yıldır kimse nasıl olduğumu merak etmezken de iyiydim ben. Fakat sanırım insanlar nasıl olduğumu sorarken "kötü" olduğumu duymak istiyorlar.
Dört yılda duymadığım kadar hal hatır suallerini son bir ayda duydum ve eminim artık düşmemi beklediklerinden.
Canlandım, kasladım, ayaklarıma binen yüklerimi azalttım ama hala konuşmaya mecalim yok çünkü bu taktan kafa diğerlerinden farklı çalışıyor.
Artık daha iyi gözlüyorum, anlıyorum insanları ve hala suskunum ki andırıyorum sanırım yabani hayvanları.
Bu yüz ifadem başıma çok dert olmaya başladı ama gülümsemek fazla yoruyor yüz kaslarımı.

Bir şarkıyla dönüyorum çocukluğuma, hiç gitmediğim yerlere gidiyorum. Ben çocukken yoktu bu şarkı belkide bu yüzden gidebiliyorumdur.
Kendime güzel bir hediye almalıyım.

Taşıyabileceğimden fazlasını yüklediler.

Küçük şeylerle mutlu oluyordum bir baktım ki küçük şeylerle mutsuz da oluyormuşum.

Ruhumun dolaştığı tüm ormanlar yandı, ben fevkaledenin fevkindeki küllere bulandım.

Mutsuz olmak istemiyorum artık.
Tek beklentim bu.
Yüküm gereksizce ağır.
Sanırım ne kadar inkar etsem de bir kaç pgibolojik sorunum var. Belki de sadece böyleyimdir.

Avunmaktan sıkıldım.
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Ne yapacağımı bildiğimde kendimde o gücü bulamıyorum.
içimi boşaltmak istiyorum ama nasıl?
Gırtlağıma kadar doluyum, ağzımı açsam her şey dökülecekmiş gibi geliyor fakat ne zaman bunu başarsam tek kelime edemeden boğulduğumu farkediyorum.

Hiçbir şeyim kalmadı, hiçbir kimsem.
Hatta kendimin kaldığından bile şüpheliyim bir süredir, odamın kapısı açılmıyor günlerdir. Belki de sadece karanlıkta yaşayan bir hayaletimdir.

Bu adam meriç beyler

tak gibiyim, baya bildiğin tak gibiyim. Gittiğim hiç bir yerde benim için huzur yok.
Bir yerde "Mutluluk gidilebilecek bir yer değil yolculuğun kendisidir." diye bir yazı okumuştum belki de bu mottoyla yaşamayı denemeliyim.
Hedeflerimden uzağım bir fikrim bile yok artık ki nerdeyse düşünerek yaşamayı da bıraktım.

Sahi beni ben yapan hiç birşeyim yok artık ama ısrarla kendim olmaya çalışmakta kararlıyım. Yine insanlar beni sevmeye başladı ve bu benim için iyiye alamet değil eminim yakındır, fazlasıyla yakın...
Sen nasılsın?

Aklımın sağlıksızlığını korumakta zorlanıyorum. Onun iyi olması benim kötü olmam anldıbına geliyor.
Paralel olamıyoruz sanırım ya da senkronize deniliyordu. Bu konuyu düşünebiliriz galiba.

Kelimeler tabulaşmış, anlamlarını yitiriyorlar.

Benciliz.
Bazen bir kelimeye dünyalar sığabiliyor.

Elimde su şişesiyle kime ait olduğunu bilmediğim bir şarkıyı Müslüm baba taklidi yaparak yarı sarhoş bir yürüyüşle söylüyorum.
Sarhoşluğumun sebebi su değil, yorgunluk.

Kendi kendime eğlenemiyorum ve bu büyük bir sorun.

Park edeyim şuraya ayol

Haklısın.
Sonuçta haklı olmayan kimse var mı?
Ben daha bu güne kadar "benim de hatalarım oldu." diyen birini görmedim.

Bugünün suçlusu ilerde ben olucam ama yinede kendi tepkilerimi hatırlayıp gülüyorum.

Bir avucumda dünyanın kalbi bir avucumda sessizliğin en gürültücü hali...
Akıllanıyorum sanırım ama sesler azalmıyor artık hatta gittikçe yükseldiklerini dahi iddia edebilirim.

Ayaklarımı pencereden sarkıtmayı özledim, kendimi özledim. Bir de sesimi...
Zorunda olmadıkça konuşmamak iyi fikir lakin... Neyse.

Bundan bir kurtuluş yok. Sonuma dek benimle.

Deney tüplerini çıkarın size güzel ama yararsız bir şey göstereceğim.