Depresyonu 1 puanla kaçırdım sanırım.

Son altı senedir olduğu gibi bu sene de...

"odamın duvarı kaplı sigara dumanı 
yaktım bi çuval sözü attım aklım hergün bulanır
ben bugün doğdum pişmanım doğdum doğalı
belki yıllar geçti üstünden en son gözüm dolalı
özlüyorum hani yakam kolalı ve evim sobalı
artık her hatıra komalık
sırtımda kalem defter okuluma yol alıp gittiğim günler
geri gelmiyoki dünler"

Anlatılacak bir çok şey var aslında bu da bir kısmının özeti.

Bu sinir mermi gibi midemi delip geçiyor.

Gökyüzü yırtılsın.

"Hiç ışık yok farkındayım."

Yağmurla birlikte siren seslerim de geri geldi. Kafam patlayacak bir gün...
Aslında fena da olmaz infilak etti derler ve bence bu havalı olabilir.

Bulutlar bizi terk ediyor.

Belki sadece ağlamam bile yeterli olurdu.

Asla intiharı düşünmem ama katilimin gözlerinden öpebilirim.

Öleyim o zaman diyorum ama intihar edemem. Prensiplerime aykırı.

Neden daha zeki olmadım?
Suçlusu ben miyim?

Bu boşluk hissi hiç geçmeyecek gibi. Gidiyorum sanıyorum ama aslında olduğum yerdeyim.

Pencereme kondu kargalar. Ölümü simgeliyor.

Bu da bitmek üzere ve ben hala adam olamadım.

Artık laf hep aramızda, çıkmıyoruz pek kabuğumuzdan.
Eski bir şarkı dinleyip döndüm dünüme. Üzgünüm.
Binlerce özür diledim kendimden ama yapamadım. Yapamamışlığımın hali acı.

"Hayat seçimlerden ibaret ve hangisini seçersen seç sonu hep aynı, acı."

Kaçabileceğim bir yer kalmadı kendimden, sığındığım limandan uzağım.
Utanıyorum kendimden.

Artık kelimeleri kafamda kullandığım gibi yazıya dökemiyorum. Birimiz köreldi...

Kendi kendimi tüketiyormuşum gibi geliyor. Fazla önemsiyorum gibi ama önemsemiyorum.

Kendimde bana dair pek bir şey kalmadı.

Ruhumun bedenimden ayrıldığını hissediyorum. Sıyrılıyor parmak uçlarımdan.
Eşsiz bir dünya sanki bir rüya ve ardımda bıraktığım bir ben, cesetten bir balya.
Parlak ışıklar, kaos...

Karanlığın içine doluşan bir avuç Turkuaz... Neyse yazma. Yazma kalsın öyle her şeyden uzak.

Tutunamıyor. Tutuşamıyor gökyüzünde bulutlar. Bir yangın dökülüyor dudaklarımdan. Bir damla yağmur süzülse yanaklarımdan.
Fazla nesnel oldun yine affı yok yarınların. Bir şiiri andıran akşamların... Neyse, her zaman ki gibi neyse çünkü yok anlatacağın.

Korku. Korku, erimesine izin vermiyor içindeki buzdan dağın.

Parçalanıyor ruhum. Eriyor ellerim.
Işığın içinde kayboluyor gibiyim. Karanlık benim evimdi, terk ettim. Böyle olacağı belliydi.

Çaresiz. Düşünmemeye çalışmak boşa, düşündükçe koca denizde attığım kulaçlar boşa. Hayallerim yüzüyor ama ben yüzme bilmiyorum hala.

Kendimden uzaklaştım. Tanımadığım biriyle yaşıyor gibiyim, kendime tahammülüm kalmadığından belki de diğerlerinin gözünde böyleyim ama anlayın beni lütfen deli değilim...

Duvarları dövüyor ses tellerim.

Boğazımda düğümlendi her soluğum. Rengim attı belki ama hala hissedemiyorum soğuğu. Bir vedaya bin başlangıç sığdırıp koştuğumda yoruldum.

Anlatamıyorum...
Kafamda bunca adam varken anlatamıyoruz. Herkes ayrı kafadayken anlaşılamıyoruz.