Beyin kötü anıları nasıl baskılıyor? Ben hiç birini baskılayamadım. Gerçi benim avantajıma bir durum oldu bu en azından "neden böylesin?" sorusuna verebilecek bir cevabım var. Kindar mıyım? Tabi ki değilim. Unutmamak düşmanlık sebebi değildir sadece temkinli olmayı öğretiyor.

"Hiçliğin ortasında bir insan, insanın ortasında bir hiçlik."

Sanırım artık tüm benliğimi yakmaya, tüm sözlerimi yutmaya hazırım. Sadece bir ışık, kıvılcım bekliyorum.

Sürekli öğrenerek yaşıyor insan ama hayallerinden uzak kaldığında öyle çok da bir ömrü olmuyor. Sayılı ömrümü para cezasına çevirmişim gibi bir halim var.
Konudan çok sapmamak lazım da tüm yapamadıklarım için pişman olduğumu fark ettim.
Yaşlanmak öyle kötü bir şey ki her geçen sene bir önceki seneye yakınıyorum.
Bugün de sana yakınıyorum.

Aklım kısaldıkça daha mantıklı biri olmaya başladım demek ki fazla bilginin az bilgi kadar zararlı olduğu doğruymuş. Peki, ben ne biliyordum?
Hatırlayamamak hatıraları kötü hatta karanlık. Gözlerini kapatıyorsun o güzel koku sarıyor bedenini, zihnini ama bir türlü o görüntü gelmiyor... Sonra acemi bir elektrikçi edasıyla gözlerini açıp tekrar kapatıyorsun ama görüntü gelmiyor.
işin iyi tarafından bakarsak karanlığı seviyorum, kim bilir belki hatırlayamamak daha iyidir.

Bu güne kadar istemediğim her şeyi aldım istediklerimi ise itekledim kendimden. Bir ben kaldım bir Turkuaz bir de karanlık işte...
Omuzlarımdaki yük göğüs kafesimi ezmeye başladığından beri bir bedene sığabildiğimiz kadar yaşadık. Üstadın da dedeği gibi "en az yıldızlar kadar hayattayım."

Kokusu var bütün şarkıların, anısı var her birinin ayrı ayrı.
Anlatacaklarım gene dilimin ucuna kadar gelip baloncuk gibi patlıyor. Ben şu hislerimi anlatmayı ne zaman öğreneceğim?

Bir süredir inkar kısmından vazgeçtim hatta düşünüp düşünüp sustuklarımı bile kelimelere döker, haykırır oldum ama bir türlü doğru kelimeyi bulamıyorum anlatmak için.

Sevdiğim şeyleri artık yapmıyorum. Hatta plan yapıyorum sonra iptal ediyorum ki benim zaten hoşuma giden kısmı plan yapmak sanırım. Yıllar oldu şiir okumuyorum, aylar oldu yazmıyorum daha doğrusu yazamıyorum.
Kusurluyum... Tüm güzel kafiyelerim terk etti beni. Zaten beni terk etmeyen bir ben kaldım ki mümkün olsa ben de giderdim.

sardı rez ahahahah

"Benim her yere gidesim var hiçbir yere dönesim yok."
Bazen o kadar çok anlamaya çalışıyorum ki basit ve güzel şeyleri anlamıyorum.

Hepimiz yuttuk söylediklerimizi fakat artık adım atmaya mecalim olsa da keyfim istemiyor diye atmıyorum. Çabalarının boşa gideceğinin farkında olmak insanı fazlasıyla boşluğa itiyor. Yüzdüğüm karanlıkta nefes almak her zamankinden daha zor.

Tüm gün "Spring Waltz" dinledim ve gözlerimi her kapatışımda sen doldun pencereme. Turkuaz... Keşke bilsen, keşke anlatabilsem. Şu notaların dansı ne güzel şey, küçük parmaklarını bir piano üzerinde dans ettirmen. Sana her şey o kadar yakışıyor ki Turkuaz, bazen utanıyorum şu halimden hem de hiç huyum değilken.

Ardımdan gün sayılmasına mı sevineyim yoksa sayan kişiye ve yarım bırakılmasına mı üzüleyim bilemedim...
Neyse zaten konumuz bu değil. Sonuçta gökyüzü karardığı kadar aydınlanmayı da bilir.

Devam etsene lan

Sakalımı kestim çok mutsuzum. Neden sevdiğimiz şeylerle vedalaşmak zorundayız ki? Ne olurdu sanki kırılıp dökülmesen?

Cesur değilim ben, hem de hiç. Tarih korkakları yazmaz zaten ama tarihi korkaklar yazar ya işte ben onu da yapamıyorum. Tüm yeteneklerim köreldi yada bana anlattığını anlatmıyor size şu cam bardak, konuşmuyor sizinle bulutlar...

Yalnızlık farklı bir şey yalnız hissetmek farklı. Öylesine yalnız hissediyorum ki zaman sıyırıyor bedenimi etrafımdan akıp gidiyor her şey ama ben dokunamıyorum, sadece izliyorum.

Çok iyi hatırlıyorum "yapamazdım daha fazla" dediğini ama yapıyorsun işte hepiniz yaptınız, hepimiz yaptık.
Bir insan ne hakkında "yapamam" derse en çok da onu yapmaz mı zaten intikam alır gibi?

Unutmak güzel olmalı ama ben unutamıyorum hiçbir şeyi.

Kitaplarım da yarım kaldı, belki biraz öksüz. Sanırım ihanet ettim hepsine.
Bozuk paralarım kendi hallerinde mutluydu bence onlara da iyi davranmadım. Tasolarımı çalan şerefsize de hakkımı helal etmiyorum.

Odada yer açılsın diye fazlalıkları atmak için temizlik yaptım şu an odada benden başka sadece bir yatak kaldı. Pek de iyi olmadı odanın içi aydınlandı.

Bazen insanları yiyeceklerle özdeşleştiriyorum. Hatta o kadar ki ismini unuturum ama yiyeceğin ismini duyunca yiyecek değil o kişi gelir aklıma.

Sakalı çok zamansız kestim umarım Umay beni yabancılamaz. Gerçi yolabileceği bir sakalım kalmadığı için yabancılamasa da pek ilgisini çekmeyebilirim.
Yaşlanmak çok zor.

Kızıla çalan gökyüzünü sevmemek ciğerlerime doldurduğum her bir nefesime ihanet olurdu. Zaten kızıl olan bir şeyi sevmemek varlığıma ihanet olurdu.

Susuyorsun, susma! Hiç olmazsa dişlerini göster.
Kelimelerini yutma, artık içinden konuşma. Eskisi gibi sesli düşün mesela ya da ne bileyim şarkı söyle.
Bu yüzeyselliğin içine sokma beni.

Ben hala aynı benim, neye olduğunu bilmiyorum ama öfkeliyim. Artık gidemiyorum ki bir şeyler olacaksa gitmemeliyim.

Kafamdaki sesler sustu, insanlar artık midemi bulandırıyor. Sahte olan hiçbir şeye tahammülüm yok. Elimde kalan tek şey pencerem ve yarım bir gökyüzü.

Anlatmıyorum çünkü tüm detayları görmesini istiyorum, anlatamıyorum çünkü bir satırda dünyaları anlattığımı fark ettiğimden beri yalnızlığımı katlıyorum.

Belkide gitmeliyiz Turkuaz... Sonbahara kadar, yıldızlar yeniden sönene kadar gitmeliyiz. Bahaneler üretip bir umut işte diyip beklemektense ışığı, karanlığın kendisi olup gitmeliyiz.
Çünkü Turkuaz koca okyanusta bir biz kaldık ve o ışık bize dönmeyecek artık.

Turkuaz beni dinlemiyorsun artık. Biliyorsun gidicek kimsem yok ve günlerim fazlasıyla boş. Farkındayım elbet sen de farkındasın ölüme koştuğumun ama hangimiz koşmuyoruz ki zaten? Sadece ben biraz hızlı koşuyorum oysa ilkokulda koşu takımına girmeme izin vermemişlerdi.

Neden sadece kötü olanları hatırlıyorum? Hayır, bundan yakınmıyorum ama iyi şeyler yaşamadım mı hiç? Tramvalarımın gözümün önünde olması hoş değil bence. Belki de yalnızlıktandır ha?
Ne bela bir hayat yaşadık di mi? Hatırlıyor musun ilk kavgamı? Sokakta efsane olmuştum oysa es kaza dövmüştüm o çocuğu ama hak etmişti büyük de olsan saygı göstermeden saygı göremezsin.

Turkuaz... Lütfen. Kimsesiz kalmasına izin verme zihnimin zaten hatırlayamıyorum çoğu zaman ben kimim. Binlerce ismim var sanki ama en güzeli, yanına yakıştığım "kızıl" sanırım belki de sen söylediğindendir. Bana kalsa "turuncu" diyorum çünkü böyle de güzel bir ikili oluyoruz.

Turkuaz gene dinlemiyorsun beni ama sebebini anlamıyorum. Üzgünüm...