Bugün kendim hakkında yeni şeyler öğrendim ve artık durumumun ne olduğunu anlatmak için tek kelime kullanabileceğim.
Ben "oblomov"muşum.

dan dan dan din din din uzulurse eger

Sanki gözetleniyorum...
Sövüyorsan git konuş bence.

Bilgi zehirlenmesi yaşamamak için herkesin bildiği şeyleri bilmemeyi tercih ediyorum. Ayrıca farklı şeylere yönelmek benim için daha güzel oluyor.

Beni tanıyan son kişi öldüğünde hiç var olmamış olacaksam beni tanıyan tek kişinin ben olması çok acıklı bir durum olmaz mı?
Bence olmaz, sonuçta bu bir seçim.

Daha kötü olmuştum sanırım.

Her şeyin sebebi stres. Midede kramp stresten, kafada yara stresten, çenede kitlenme stresten ve bir gün ölürsem eğer muhtemelen stresten.
"Bu yaşta neyi dert ediyorsun bu kadar da streslisin?"

Ben hep bekliyorum.

Bir yumruk oturdu boğazıma çıkmıyor çığlıklarım avazımdan. Düşünmemem lazım artık çünkü hasta ediyor beni kafamın içindeki bağırtılar.

Neyse...

Denedim.
Tüm denemelerimde olduğum gibiyim.
Seninle konuşmamız gereken şeyler vardı ve cevapları bilen sadece sen varsın ki bütün oklar seni gösterirken nasıl olur da baktığım yerde olmazsın?
Aklımla oynuyorsun, bu iyi değil. Bana inan tamamiyle senin için söylüyorum.

Tüm duvarları yıkıyorsun, kapıları kapatıyorsun...
Hatta göz kapaklarımı bile ama bin yıldır uykuya hasret zihnim.
Lütfen.
Lütfen bana yardım et.

Atlar diyorum Turkuaz, atlar önemli.

Beni bu belirsizlikler yok etti. Tüm varlığımı gömdüm hiçliğe, bir gün muhakkak içmeliyiz hiçliğime.

Bir melodiye aşık oldum ruhumu dansa kaldırıyor sanki. Aklım kısır döngüye girdi yine istediğimi düşünemiyorum, istediğiyle idare etmem lazım.

Boğuluyorum.
Soğuk terliyorum.
Bitmiş gibi geliyor ama bitmiyor.
Belki de ağlamalıyım.
Belki de başka biri olmalıyım.

Bu öyle sıradan bir mutsuzluk değil.
Başlarda mutlu olmak için çabalıyorsun, hedeflerin oluyor mutlu olmak için eğer o hedeflere ulaşabilirsen mutlu kalıyorsun hep. Fakat benim gibi ulaşamazsan küçük şeylerle mutlu olup kendini avutmaya çalışıyorsun ama bir süre sonra mutluluk yerini mutsuzluğa bırakıyor ve takrar o ilk hedefine dönüyorsun. Yoruluyorsun hatta ilk seferinde çok çabalamadığını düşünüp daha çok zorluyorsun kendini ve sonunda ulaşıyorsun ama bir bakıyorsun ki bu hedefin artık seni mutlu etmiyor.
Mutsuzluk serüveni de tam burda başlıyor sanırım.
Zamanla çekiliyorsun her bir yandan, kendine kapanıyorsun. Tanışmayı, konuşmayı, bir şeyler anlatmayı istemiyorsun hatta yorucu geliyor çünkü sen kendin anlamazken yaşadığın durumu karşındakiler anlatmanı bekliyor. Göğsünde hep bir ağırlık ve bir şeyi bekliyorsun, bekliyorsun, bekliyorsun.
Belki de...
Belki de sadece ölemediğin için yaşıyorsun.

Yoruldum, her bir zerrem yoruldu.
Düşünmekten beynim yoruldu, yürümekten ayaklarım yoruldu, tutunmaya çalışmaktan kollarım yoruldu, anlatmaya çalışmaktan çenem yoruldu.
Şu an elimden sadece anlatmaya çalışmaktan vazgeçmek geliyor sonuçta iki türlü de anlaşılamıyorum.

Zorla olmuyor, olsa bile fark ediliyor zaten.
Korku kendi içimde yönetemediğim tek duygu sanırım işin garibi korktuğumun farkında olmamam.
Asma yaprağı kokusu, bir avuç toprak ve bir ağacın yapraklarının arasından süzülen güneş ışığıyla gidiyorum bugün.

Ben bu hayaletin peşine boşuna düşmedim. Dün yakabilirdim bugün yanabilirim. Parmak uçlarımda hissettiğim rüzgar özgürlüğümün son demleri, bitti bitiyor hatta bittim bile diyebilirim.
Dövünmenin anlamı yok eskiden ben olduğum için mutlu olabiliyordum şimdi ben olduğum için mutsuz. Sanırım bir zamanlar havalıydım ve bu at gözlükleri yüzünden artık sadece hatalıyım.

Duvara yazma panpa buradayim

Ben Güneş'e neden canımı yaktığını sormuyorum o da bana karanlığımı sormuyor. Uzun soluklu ilişkiler hep böyle sanırım.

Çoğu zaman insanlar dönüp onlara konuşanları, bir şeyler anlatanları dinlemezler fakat çıkıp kimse yokmuş gibi kendi kendine konuşan insanlara hayran olurlar.