Zaman geçer devir değişir, insanlar değişir bir şekilde çünkü bazı koşullar gelişir.
Avuçlarımın içi cehenneme değdiğinden beri ne yağmurlarda yürüdüm ateşim sönmedi.

Sen şiirden anlarsın da şiir seni anlar mı?
Sen şiire ağlarsın da şiir sana ağlar mı?

Yeni günlere, yeni yarınlara ya da her ne deniliyorsa artık ona... Koşacak, uyanacak dermanım yok. Bitsin istiyorum bazen. Keşke bitse diyorum. Bir çığlık duysam son kez her zamankinden şiddetli olsun ama son olsun.

Belki sadece ağlamam bile yeterli olurdu.

Neden daha zeki olmadım?
Suçlusu ben miyim?

Bu boşluk hissi hiç geçmeyecek gibi. Gidiyorum sanıyorum ama aslında olduğum yerdeyim.

Bu sinir mermi gibi midemi delip geçiyor.

Yağmurla birlikte siren seslerim de geri geldi. Kafam patlayacak bir gün...
Aslında fena da olmaz infilak etti derler ve bence bu havalı olabilir.

Öleyim o zaman diyorum ama intihar edemem. Prensiplerime aykırı.

Pencereme kondu kargalar. Ölümü simgeliyor.

Bu da bitmek üzere ve ben hala adam olamadım.

Gözlerimi ne zaman kapatsam aynı yerde canlanıyorum. Sanki yine ordayım, o zamandayım. Heycanla uzatıyorum ellerimi, yıkılıyorum.

Kendi kendimi tüketiyormuşum gibi geliyor. Fazla önemsiyorum gibi ama önemsemiyorum.

Kendimde bana dair pek bir şey kalmadı.

Ruhumun bedenimden ayrıldığını hissediyorum. Sıyrılıyor parmak uçlarımdan.
Eşsiz bir dünya sanki bir rüya ve ardımda bıraktığım bir ben, cesetten bir balya.
Parlak ışıklar, kaos...

Karanlığın içine doluşan bir avuç Turkuaz... Neyse yazma. Yazma kalsın öyle her şeyden uzak.

Tutunamıyor. Tutuşamıyor gökyüzünde bulutlar. Bir yangın dökülüyor dudaklarımdan. Bir damla yağmur süzülse yanaklarımdan.
Fazla nesnel oldun yine affı yok yarınların. Bir şiiri andıran akşamların... Neyse, her zaman ki gibi neyse çünkü yok anlatacağın.

Korku. Korku, erimesine izin vermiyor içindeki buzdan dağın.

Bir de biliyorsun anlatamıyoruz. O yüzden güzeldi.

Asla intiharı düşünmem ama katilimin gözlerinden öpebilirim.

Parçalanıyor ruhum. Eriyor ellerim.
Işığın içinde kayboluyor gibiyim. Karanlık benim evimdi, terk ettim. Böyle olacağı belliydi.

Çaresiz. Düşünmemeye çalışmak boşa, düşündükçe koca denizde attığım kulaçlar boşa. Hayallerim yüzüyor ama ben yüzme bilmiyorum hala.

Kendimden uzaklaştım. Tanımadığım biriyle yaşıyor gibiyim, kendime tahammülüm kalmadığından belki de diğerlerinin gözünde böyleyim ama anlayın beni lütfen deli değilim...

Duvarları dövüyor ses tellerim.

Boğazımda düğümlendi her soluğum. Rengim attı belki ama hala hissedemiyorum soğuğu. Bir vedaya bin başlangıç sığdırıp koştuğumda yoruldum.

Anlatamıyorum...
Kafamda bunca adam varken anlatamıyoruz. Herkes ayrı kafadayken anlaşılamıyoruz.

Ruhum aç başka ruhlara.

Yolumdan çıkmam için birden çok sebep var.
Tek güvendiğim kendim, o da yine aynı takta.

Yıkılıcam, sadece doğru anı bekliyorum. O an geldiğinde yıkılıcam hem de tüm anlamlarıyla.