Sen kimsin? Ya da neysin?
Düşüncelerin değersiz.

Sağlıklı olan her şeye alerjisi olan birinin hayat standartlarının yüksek olması hiç bir şeyi değiştirmez.

Anlaşamadığımız konu sosyal yaşantımızı olumsuz etkileyen şeyler hakkında. Hayal kurmanın güzel olduğunu biliyorum ama o hayale sarılmak akıl karı değil.

Sakin olamıyorum. Ufak şeylerle aşırı mutlu, fazla üzgün ve gereksizce sinirli olabiliyorum. Bununla bir bedene sıkışmak çok zor.

Çocuk bakmak yaşlı insanlara bakmaya oranla çok daha kolay. Belki fiziksel olarak yoruluyorsun ama çocuğu bir şekilde ikna etmek kolay.

Şairane olmak zorunda değil. Başını döndürünce kelimeler zaten anldıbını yitirir.
Ben böyle bilirim, kendimden bu kadar öğrenebildim.

Dilimin ucuna kadar gelip, haykıramadığım şeylerde bugün.

Ne yaparsan yap diğer insanların gözünde bir robottan fazlası olamıyorsun. Sen birini tüketiyorsun ötekisi gelip seni tüketiyor. Rahatsızlıklar da böyle başlıyor sanırım.
Ciğerlerimi her seferinde sonuna kadar dolduruyorum ama nefesim yetmiyor yine de kendimi ifade etmeye.
Afazi...

Kendim hakkında bilmek istediğim bazı şeyler var ama ne yazık ki cevapları bilmiyorum. Başkalarından öğrenmek ise oldukça zor.

Bugün benim derdim bedenimden büyük. Ruhum eziliyor.

Bitmiyor. Şaka gibiler hala.

Eski günlere ithafen okudum tekrar o günlerden kalan tek varlığımı. Aslında içimde bir yerlerde duruyor hala aynı karanlık fakat üstü kapanmış.

Nefes almakta zorlanıyorum. Özellikle dışarda. Bir fobinin habercisi olabilirmiş sanki çok iyiydim ya bi o kalmıştı.

"Ben sonradan böyle oldum, tersim oldu düzüm. Yersiz olur gülersem ama ağlarsam da değil çözüm."

Dönemiyoruz. Çürüdüğümü hissediyorum, beni bul!

Ne onlar anlayabilecek, ne ben anlatabileceğim.

Depresyonu 1 puanla kaçırdım sanırım.

Artık kelimeleri kafamda kullandığım gibi yazıya dökemiyorum. Birimiz köreldi...

Eylül...
Mevsimlerin, ayların ya da insanların "büyülü" saydığı hiç bir şeyin büyüsüne inanmam. Fakat sonbahar sevebileceğim nadir şeylerden biri.

Soğuğu hissetmek istiyorum.

Gökyüzü yırtılsın.