Tanrılar bir gün vazgeçtiler bizden. Kaçtılar belkide.

Turkuaz gibiydi soluklarım. Eşsiz.
Ciğerlerim patlamak üzereydi. Sustum.

Fazla mı abartıyorum acaba?
Aslında korku da dahil iğrenmemin yanına. Hiç bir zaman dahil olmak istemeyeceğim dolayısıyla dahil olamayacağım şeylerin gözüme sokulması saçma.
Aslında bir ben kalsam... Neyse o da benden fazla.

Kimsenin üzerinde gerçek değerler bırakamadığımı hissediyorum. Sorsan vefasızım...
Lafın ucunu ağzımdan çıkarıp hatırlatmasam kimse gelip bir şey sormaz. Bu acınası mı? Yoksa aciz miyim?
Son günlerde düşündüğüm geleceğim...
Bana güvenmelerini istemiyorum zaten güvenilir biri değilim ama başaracağıma güvenmelerini çok isterdim.

Sana bir gün kafamın içini anlatacağım ve o gün zihnimi resmetmeni isteyeceğim.

Gece soluk beyaz, umut karanlık. Bir de başımın belası unutkanlık.

Ölü bir adam var gözlerinde kar taneleri.
Ölü bir adam var karanlığın yuttuğu son sözleri.
Ölü bir adam var bildiği tüm kutsallar yenildi.
Ölü bir adam var...

Artık laf hep aramızda, çıkmıyoruz pek kabuğumuzdan.
Eski bir şarkı dinleyip döndüm dünüme. Üzgünüm.
Binlerce özür diledim kendimden ama yapamadım. Yapamamışlığımın hali acı.

"Hayat seçimlerden ibaret ve hangisini seçersen seç sonu hep aynı, acı."

Kaçabileceğim bir yer kalmadı kendimden, sığındığım limandan uzağım.
Utanıyorum kendimden.

Bugün kaldırımlar kadar yorgunum. Ruhum dinlenemiyor.
Yıldız tozları dolmuş ciğerlerime sanırım. Karanlığa savurduğum çığlıklar parıldıyor.

Aynaya baktığımda seni görmezden geleceğim.

Anlayamadığı her türlü sıkıntıyı "aşk acısı" sanan insanlar çok garip. Bu mu yani bu yaşamda edinilebilecek yegane dert?

Belki bir gün ben de roman yazarım.

Yıldızlara dokun sonra gel başucuma sokul.

Sakin kalamıyorum.

Herkes düştükten sonra kalkıp hiç bir şey olmamış gibi yürüyemiyor. Tekrar düşmekten korkuyor. Güzel tarafından bakarsak insanlara güvenmemek her zaman en doğrusudur.

Reflexlerimle başım belada...

Benden iyisini yapmayan/yapamayan birinin yaptığım işe tak atması anlık sinir krizi geçirmeme sebep oluyor. Sonra da utanmadan "Koca adamsın bu laflar yakışıyor mu sana?" diyorlar. Yakışıyor efendim çok yakışıyor.

Ruhum sıkılıyor, tam biraz eğlenecek gibi oluyorum tadım kaçıyor. Üstümde sebepsiz bir mutsuzluk var.

Kendini sürekli takrar etmekten öteye gitmiyor bazen. Kendimi dışlıyorum. Bu bilinçli doktora göre sosyal fobi bana göre insanlara katlanamamak.

Çocukluğuma dair bir kaç fotoğraf olmasa insanları hiç çocuk olmadığıma inandırabilirdim.