Beni tanıyan son kişi öldüğünde hiç var olmamış olacaksam beni tanıyan tek kişinin ben olması çok acıklı bir durum olmaz mı?
Bence olmaz, sonuçta bu bir seçim.

Aklım kaplanıyor yine karanlığımla, lav nehirleri akıyor göz pınarlarımdan.
Bilmiyorum sonum nereye ya da bir sonum var mı en azından?

Düşüncelerim dökülüyor artık kafamın içinden, fazla incinlığa gelemiyorum. Başımda sürekli bir ağrı, kalabalıklara gelemiyorum.

Eskiden böyle değildi. Öfke hep vardı ama avuçlarımın içindeydi.
Başım çatlıyor... Aylar oldu geçip gitmedi bir türlü. Bugün de iyi değiliz.

Atlar diyorum Turkuaz, atlar önemli.

Beni bu belirsizlikler yok etti. Tüm varlığımı gömdüm hiçliğe, bir gün muhakkak içmeliyiz hiçliğime.

Bir melodiye aşık oldum ruhumu dansa kaldırıyor sanki. Aklım kısır döngüye girdi yine istediğimi düşünemiyorum, istediğiyle idare etmem lazım.

Boğuluyorum.
Soğuk terliyorum.
Bitmiş gibi geliyor ama bitmiyor.
Belki de ağlamalıyım.
Belki de başka biri olmalıyım.

Bu öyle sıradan bir mutsuzluk değil.
Başlarda mutlu olmak için çabalıyorsun, hedeflerin oluyor mutlu olmak için eğer o hedeflere ulaşabilirsen mutlu kalıyorsun hep. Fakat benim gibi ulaşamazsan küçük şeylerle mutlu olup kendini avutmaya çalışıyorsun ama bir süre sonra mutluluk yerini mutsuzluğa bırakıyor ve takrar o ilk hedefine dönüyorsun. Yoruluyorsun hatta ilk seferinde çok çabalamadığını düşünüp daha çok zorluyorsun kendini ve sonunda ulaşıyorsun ama bir bakıyorsun ki bu hedefin artık seni mutlu etmiyor.
Mutsuzluk serüveni de tam burda başlıyor sanırım.
Zamanla çekiliyorsun her bir yandan, kendine kapanıyorsun. Tanışmayı, konuşmayı, bir şeyler anlatmayı istemiyorsun hatta yorucu geliyor çünkü sen kendin anlamazken yaşadığın durumu karşındakiler anlatmanı bekliyor. Göğsünde hep bir ağırlık ve bir şeyi bekliyorsun, bekliyorsun, bekliyorsun.
Belki de...
Belki de sadece ölemediğin için yaşıyorsun.

Yoruldum, her bir zerrem yoruldu.
Düşünmekten beynim yoruldu, yürümekten ayaklarım yoruldu, tutunmaya çalışmaktan kollarım yoruldu, anlatmaya çalışmaktan çenem yoruldu.
Şu an elimden sadece anlatmaya çalışmaktan vazgeçmek geliyor sonuçta iki türlü de anlaşılamıyorum.

Zorla olmuyor, olsa bile fark ediliyor zaten.
Korku kendi içimde yönetemediğim tek duygu sanırım işin garibi korktuğumun farkında olmamam.
Asma yaprağı kokusu, bir avuç toprak ve bir ağacın yapraklarının arasından süzülen güneş ışığıyla gidiyorum bugün.

Ben bu hayaletin peşine boşuna düşmedim. Dün yakabilirdim bugün yanabilirim. Parmak uçlarımda hissettiğim rüzgar özgürlüğümün son demleri, bitti bitiyor hatta bittim bile diyebilirim.
Dövünmenin anlamı yok eskiden ben olduğum için mutlu olabiliyordum şimdi ben olduğum için mutsuz. Sanırım bir zamanlar havalıydım ve bu at gözlükleri yüzünden artık sadece hatalıyım.

Her şeyin sebebi stres. Midede kramp stresten, kafada yara stresten, çenede kitlenme stresten ve bir gün ölürsem eğer muhtemelen stresten.
"Bu yaşta neyi dert ediyorsun bu kadar da streslisin?"

Daha kötü olmuştum sanırım.

Bu sesi duymayalı uzun zaman olmuştu ama özlememişim.
Turkuaz geri dönmelisin.

Düşündüğün gibi giderse her şey orda bi puştluk vardır kesin.

Ben Güneş'e neden canımı yaktığını sormuyorum o da bana karanlığımı sormuyor. Uzun soluklu ilişkiler hep böyle sanırım.

Kitaplarım da yarım kaldı, belki biraz öksüz. Sanırım ihanet ettim hepsine.
Bozuk paralarım kendi hallerinde mutluydu bence onlara da iyi davranmadım. Tasolarımı çalan şerefsize de hakkımı helal etmiyorum.

Beklemek zor bir rutin. Şu inatçı keçilerin masalını bilir misin? Elbette bilirsin.
Keçi demişken dün sakal bugün saç derken kese kese tanınmaz bir hale geldim şu an tam anlamıyla bir Mekgibalıya benziyorum.
Nerden nereye...

Ben iyi biri değilim sadece kötü olmak için fazla fırsatım olmadı.

"Benim her yere gidesim var hiçbir yere dönesim yok."
Bazen o kadar çok anlamaya çalışıyorum ki basit ve güzel şeyleri anlamıyorum.

Hepimiz yuttuk söylediklerimizi fakat artık adım atmaya mecalim olsa da keyfim istemiyor diye atmıyorum. Çabalarının boşa gideceğinin farkında olmak insanı fazlasıyla boşluğa itiyor. Yüzdüğüm karanlıkta nefes almak her zamankinden daha zor.

Çok iyi hatırlıyorum "yapamazdım daha fazla" dediğini ama yapıyorsun işte hepiniz yaptınız, hepimiz yaptık.
Bir insan ne hakkında "yapamam" derse en çok da onu yapmaz mı zaten intikam alır gibi?

Unutmak güzel olmalı ama ben unutamıyorum hiçbir şeyi.

Sakalımı kestim çok mutsuzum. Neden sevdiğimiz şeylerle vedalaşmak zorundayız ki? Ne olurdu sanki kırılıp dökülmesen?

Cesur değilim ben, hem de hiç. Tarih korkakları yazmaz zaten ama tarihi korkaklar yazar ya işte ben onu da yapamıyorum. Tüm yeteneklerim köreldi yada bana anlattığını anlatmıyor size şu cam bardak, konuşmuyor sizinle bulutlar...

Yalnızlık farklı bir şey yalnız hissetmek farklı. Öylesine yalnız hissediyorum ki zaman sıyırıyor bedenimi etrafımdan akıp gidiyor her şey ama ben dokunamıyorum, sadece izliyorum.