Zaman ilerledikçe yaptıklarımız yıkılıyor. Yeni yapılan bir şey yok.

Anti sosyallik aslında bir hastalık değil. Normal olan da benim zaten.

Böyle zevki çıkmıyor kelimelerin.
Göz görmeyince gönül "bu ne huur evladı?" diyor.

Anlamsız olan her şey bir gün anlam kazanacak yüreğimizde, zihnimizde. Rengarenk resimler doluşacak kafamızın içine.
Yoruldum...
Hiç olmadığı kadar hemde. Fakat yorulan bedenim değil ruhum ve dinlenmeye ihtiyacı var.
Ağrılaştı öğrendikçe ve bir yerden sonra eziyet oldu her adım...
Her neyse.

Fazla sorguladığın zaman üstüne geliyorlar. Bu demek ki öğrenmememizi istiyorlar yani öğrenmek iyi bir şey.

Karanlıktan çıkmak iyi bir fikir değildi. Gözlerimi açmakta zorlanıyorum.

Düşünceler aidiyet taşımaz.

Topladığım ruhlardan bileklik yapacağım. Herkes kolye yapıyor benim ki farklı olsun.

Mutluluk çatık kaşlı ve ciddidir. Benim ciddiyetim en olmadık yerde bile gülebilmek.

Üretmeyi bıraktığımdan beri tükettiğim şeyler benden daha çok zütürdü. Üretmek, paylaşmak değilmiş insanı bitiren.

Aslında tembel değilim, işlerimi hızlı yaptığım için yatmaya fazla vaktim kalıyor sadece.

O kadar çok ölmüşüm gibi davrandılarki gerçekten öldüğümü düşünmeye başladım.

Aslında "isim" çok gereksiz bir şey sonuçta seni eşsiz kılmıyor. Hatırlayamamalarıma kılıf arıyorum.

Bugün bizzat kendimden kaçıyorum.

Derdimi gibeyim.

Black Mirror çok garip bir dizi, az evvel bugda kaldım. Teknolojiye hemen hemen aynı açıdan bakıyoruz gibi ama hayatın ne kadar ciddi ve acımasız olduğunu unutuyorum.

Tam evin reisliğine yükseliyordum ki ayağımı kaydırdılar.

Bir kriz gibi geliyor, yükseliyor ense kökümde kaos. Patlamak üzere beynim, konuşamıyorum. Ah bir kez olsun konuşabilsem Tanrıları bile utandırıcağım.

Hobi olarak hiç bir şeyden memnun olmuyorum.

Bazen garip bir duygu çöküyor üstüme. Boğazımı sıkıyor, bir şeyler istiyor benden ama anlamıyorum, anlaşamıyoruz.