Zaman ilerledikçe yaptıklarımız yıkılıyor. Yeni yapılan bir şey yok.

Anti sosyallik aslında bir hastalık değil. Normal olan da benim zaten.

Böyle zevki çıkmıyor kelimelerin.
Göz görmeyince gönül "bu ne huur evladı?" diyor.

Karanlıktan çıkmak iyi bir fikir değildi. Gözlerimi açmakta zorlanıyorum.

Fazla sorguladığın zaman üstüne geliyorlar. Bu demek ki öğrenmememizi istiyorlar yani öğrenmek iyi bir şey.

Anlamsız olan her şey bir gün anlam kazanacak yüreğimizde, zihnimizde. Rengarenk resimler doluşacak kafamızın içine.
Yoruldum...
Hiç olmadığı kadar hemde. Fakat yorulan bedenim değil ruhum ve dinlenmeye ihtiyacı var.
Ağrılaştı öğrendikçe ve bir yerden sonra eziyet oldu her adım...
Her neyse.

Düşünceler aidiyet taşımaz.

Topladığım ruhlardan bileklik yapacağım. Herkes kolye yapıyor benim ki farklı olsun.

Mutluluk çatık kaşlı ve ciddidir. Benim ciddiyetim en olmadık yerde bile gülebilmek.

Üretmeyi bıraktığımdan beri tükettiğim şeyler benden daha çok zütürdü. Üretmek, paylaşmak değilmiş insanı bitiren.

Aslında "isim" çok gereksiz bir şey sonuçta seni eşsiz kılmıyor. Hatırlayamamalarıma kılıf arıyorum.

O kadar çok ölmüşüm gibi davrandılarki gerçekten öldüğümü düşünmeye başladım.

Aslında tembel değilim, işlerimi hızlı yaptığım için yatmaya fazla vaktim kalıyor sadece.

Bugün bizzat kendimden kaçıyorum.

Black Mirror çok garip bir dizi, az evvel bugda kaldım. Teknolojiye hemen hemen aynı açıdan bakıyoruz gibi ama hayatın ne kadar ciddi ve acımasız olduğunu unutuyorum.

Derdimi gibeyim.

Bir kriz gibi geliyor, yükseliyor ense kökümde kaos. Patlamak üzere beynim, konuşamıyorum. Ah bir kez olsun konuşabilsem Tanrıları bile utandırıcağım.

Hobi olarak hiç bir şeyden memnun olmuyorum.

Tam evin reisliğine yükseliyordum ki ayağımı kaydırdılar.

Bir şarkı vardı eskiden... Çok güzeldi.