Çocukluğuma dair bir kaç fotoğraf olmasa insanları hiç çocuk olmadığıma inandırabilirdim.

Sen kimsin? Ya da neysin?
Düşüncelerin değersiz.

Sağlıklı olan her şeye alerjisi olan birinin hayat standartlarının yüksek olması hiç bir şeyi değiştirmez.

Anlaşamadığımız konu sosyal yaşantımızı olumsuz etkileyen şeyler hakkında. Hayal kurmanın güzel olduğunu biliyorum ama o hayale sarılmak akıl karı değil.

Sakin olamıyorum. Ufak şeylerle aşırı mutlu, fazla üzgün ve gereksizce sinirli olabiliyorum. Bununla bir bedene sıkışmak çok zor.

Çocuk bakmak yaşlı insanlara bakmaya oranla çok daha kolay. Belki fiziksel olarak yoruluyorsun ama çocuğu bir şekilde ikna etmek kolay.

Dilimin ucuna kadar gelip, haykıramadığım şeylerde bugün.

Ne yaparsan yap diğer insanların gözünde bir robottan fazlası olamıyorsun. Sen birini tüketiyorsun ötekisi gelip seni tüketiyor. Rahatsızlıklar da böyle başlıyor sanırım.
Ciğerlerimi her seferinde sonuna kadar dolduruyorum ama nefesim yetmiyor yine de kendimi ifade etmeye.
Afazi...

Herkes düştükten sonra kalkıp hiç bir şey olmamış gibi yürüyemiyor. Tekrar düşmekten korkuyor. Güzel tarafından bakarsak insanlara güvenmemek her zaman en doğrusudur.

Kendim hakkında bilmek istediğim bazı şeyler var ama ne yazık ki cevapları bilmiyorum. Başkalarından öğrenmek ise oldukça zor.

Dinlerken iyi dinliyorum da ilerisi yok... Akıl vermek falan bana göre değil.

Bugün benim derdim bedenimden büyük. Ruhum eziliyor.

Bitmiyor. Şaka gibiler hala.

Bugünün suçlusu ilerde ben olucam ama yinede kendi tepkilerimi hatırlayıp gülüyorum.

Reflexlerimle başım belada...

Taşıyabileceğimden fazlasını yüklediler.

Tepkiler...
Korktuğum ya da çekindiğim.
Sanki herkes benim hakkımda konuşup benimle dalga geçiyormuş gibi. Biliyorum ama bilmek yetmiyor bazen.
Kendimi dinlemiyorum.
Dinleyemiyorum.

Kimsenin üzerinde gerçek değerler bırakamadığımı hissediyorum. Sorsan vefasızım...
Lafın ucunu ağzımdan çıkarıp hatırlatmasam kimse gelip bir şey sormaz. Bu acınası mı? Yoksa aciz miyim?
Son günlerde düşündüğüm geleceğim...
Bana güvenmelerini istemiyorum zaten güvenilir biri değilim ama başaracağıma güvenmelerini çok isterdim.

Fazla mı abartıyorum acaba?
Aslında korku da dahil iğrenmemin yanına. Hiç bir zaman dahil olmak istemeyeceğim dolayısıyla dahil olamayacağım şeylerin gözüme sokulması saçma.
Aslında bir ben kalsam... Neyse o da benden fazla.

Tanrılar bir gün vazgeçtiler bizden. Kaçtılar belkide.

Turkuaz gibiydi soluklarım. Eşsiz.
Ciğerlerim patlamak üzereydi. Sustum.