Çakıl taşından bir yolum.

Doktor "Kan değerlerin normal, iyisin." diyor, dişçi "Dişlerinde sorun görünmüyor, film de temiz çıktı bir sorun yok." diyor. Bir tanesi çıkıp "Bazen stresden vücut böyle tepkiler verebiliyor ya da sadece beyaz tenli olduğun için hassassındır." diyor.
Benim bir problemim yok, birden fazla problemim var.
Çözemiyoruz.
Benim bir yüküm yok, birden fazla yüküm var.
Fakat paylaşabilecek kimsem yok.

Unutulmaya yüz tutmuş bir zaman diliminden belki de hiç yazılmamış iki satır hatıraya, hiç var olmamış olmanın huzursuzluğundan belki de en başından beri burda olmaya, kadehler kaldırıyorum bugün kan dolu fıçılarınıza!

Özümden inkar koptu bugün, tahammülüm yok hatıralarıma.

Her seferinde daha kötüsü olabiliyor.
Bazen diyorum ki;
Bu işin daha kötüsü olmaz en fazla ölürüm işte...
Ama oluyor onda da daha kötüsü oluyor.
En kötü kısmı ne biliyor musun?
Ölememek.

Rüyamda gördüm. Genelde böyle durumlarda bazı etkileşimler oluyor, kimisi afirmasyon kimisi kendi kendimin tanrısıyım diyor.
Ben fazlasıyla belirsizim yine de bir şekilde ertesi günü yazabiliyorum, istediğim soluğu alamasam da istemediğimi da almıyorum.
(Bir sosyopatın kahkahaları)

Tahmin etttiğim gibi olmadı hatta binlerce tahminim arasında buna yakın bir tahminim bile yoktu.
Bu içten içe gelen ölüm dışıma sıçradı.
Üzgünüm çünkü ne Turkuaz'a ne de bana yetiyor nefesim.

Neden böyle oldu?
Bilmiyorum.
Bir sebebi vardır elbet fakat bana söylenmedi.

Gülemiyorum. Kimse beni güldürmüyor hatta kimsenin böyle bir çabası da yok. Asıl üzücü yanıysa herkesi güldürebilen ben kendi kelliğime peruk olamıyorum.

Hayat...
Belki de başkalarına kötü davrandığımdan böyleyimdir. Bile isteye kırdığım kimse yok bu yüzden insan adil bir canlı değil.
Söylediğim her şey dün gibi aklımda fakat ben, yani şu gördüğün silüetin söylediği her söz anlatmak istediği şey haricinde her şey olarak algılanmış bir gölgeden ibaretim.

Sana bir işaret göndermiştim Turkuaz, zamanı geçti. Hayallerim sadece bir kez kafamdan çıkıp gerçek dünyanın kelimelerine bulandığında o kelimeleri dinleyen tek kişi sendin. Fakat sen de herkes gibi unuttun. Ne yazıkki burdaki suçlu unutan sen değil unutamayan benim.
Turkuaz, uzanıyorum sonsuzluğun ufkuna. Her bir zerrem adımlarına feda.
(Bağcıklı değil cırtcırtlı)

Hep aynısı oluyor ve hep aynısı olmaya devam edecek.

Rüzgar fazla gürültü çıkarıyor oysa soğuk bile değil. Buz gibi bir tokat beklerdim kendisinden oysa cehennemde yürüyorum sanki.
Bir de yağmur var, sokak lambam patlamış. Bugün işini doğru düzgün yapan kimse yok.
Artık eski sağlığıma kavuştum diyebilirim, keşke bu "düşünmemeyi başarma" işinin de bir sürekliliği olsa.

Her şeyin senin suçun olduğunu söyleyebilirim artık. Ne de olsa her şeyin benim suçum olduğunu bilen bir tek ben kaldım.

Sürekli iğne olmaktan sıkıldım.
Tutunamıyorum, iğneler beni tutunduramaz.

Anlamsız ya da insanları üzecek şeylere gülüyormuşum.

Aşağı yukarı 30 saat kadar ses tellerimi kullanmadım. Farklı bir iletişimsizlik deniyorum.
Sanırım bu yolun sonunda ya ilaçlarla yaşamamı isteyecekler ya da ağzımda bir maske olacak.

Bir de özür dilerim, benden istediğim şeyi yapamam.

Ben bu buhrana ne zaman, nasıl düştüm bilmiyorum. Nasıl çıkacağıma dair bir kaç fikrim var ama yapamıyorum işte.
O kadar doluyum ki kızılcık sopasıyla dövseler ağlayamam.

Aylardır aklımın içinde bir o yana bir bu yana savruluyorum. Hıncahınç bir boşluk, anlamsız geliyor.

Bu ben değilim.
Hatta daha da kötü ne zamandır kendim olmadığımı bilmiyorum.

Unutulduğum gibi unutabilmeliyim kendimi.

Üzgünüm Turkuaz...

Anlatabileceğim kimsem yok, anlayabileceğim kimsem yok, anlaşabileceğim kimsem yok ve bunu ben istemedim kaderim beni buna sürüklüyor.

Ben bir yerde umudumu, heycanımı, hevesimi kaybettim. Bildiklerimi, yeteneklerimi, hedefimi kaybettim.
Ben... Sadece kaybettim.

Ruhumun dolaştığı tüm ormanlar yandı, ben fevkaledenin fevkindeki küllere bulandım.

Mutsuz olmak istemiyorum artık.
Tek beklentim bu.
Yüküm gereksizce ağır.
Sanırım ne kadar inkar etsem de bir kaç pgibolojik sorunum var. Belki de sadece böyleyimdir.

Avunmaktan sıkıldım.
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Ne yapacağımı bildiğimde kendimde o gücü bulamıyorum.
içimi boşaltmak istiyorum ama nasıl?
Gırtlağıma kadar doluyum, ağzımı açsam her şey dökülecekmiş gibi geliyor fakat ne zaman bunu başarsam tek kelime edemeden boğulduğumu farkediyorum.

Hiçbir şeyim kalmadı, hiçbir kimsem.
Hatta kendimin kaldığından bile şüpheliyim bir süredir, odamın kapısı açılmıyor günlerdir. Belki de sadece karanlıkta yaşayan bir hayaletimdir.

Eskiden arada bir akıla gelirdim şimdi akıllar benimle gitmiş.

Rüzgarın çaldığı ıslık keyfime doğru eser.
Hayatamın en güzel zamanları sonbaharlardı ama artık eskisi gibi değil.
Kış geldi belki de geçti hatta kar yağmış bile olabilir elmacık kemiklerine, penceremin...
Fakat bir sorun var yanıyor bedenim. Bu azap düşmüyor yakamdan, sürekli haykırırken üşümeyi özledim.
Yüzümü gömmek istiyorum ayaza hatta gözlerime toprak dolsa da...
Olmuyor işte, anlatamıyorum derdimi.
Uzun zaman oldu Turkuaz belki de artık gelmesin.

Benim hep her şeyim yarım, eski.
Öfkem, mutluluğum, yalnızlığım biraz demli.
Kursağımda kalıyor her biri, ne dökülüyor ağzımdan ne yutabiliyorum geri.
Eski bir kitap gibi kokuyorum, muhtemelen ikinci kalite kağıttanım. Bir sarrafın rafında mağrur ve kırılganım.
Dediğim gibi hep her şeyim ya...