Bir günlük de olsa bana huzur ver. Sadece bir günlük düşünmememe izin ver.

Uğur böceğine uçması için neden "annen sana terlik, pabuç alacak" diyoruz?
Koca bir türün 3 çift terlik için evden kaçtığına bizi hangi troll inandırdı acaba?

Söyleyemem. Çok üzgünüm ama inan bana söyleyemem. Bu güçlü görünme çabası değil bu tanımlanamayan bir cismin göz bebeklerime yaklaşmasıyla alakalı.

Sanırım ben iyi bir insanım ve bu beni üzüyor.

Tekin değilim!!
Böyle yapınca da gülesim geliyor işte...
Şu ağzında tutmaya çalışırken yanakların şişer patlar ya kahkahan heh işte tam da öyle. Beni ciddi biri sanıyorlar, çok üzülüyorum. Boş zamanlarımda saçma sapan hareketler yapıp kendi kendime gülüyorum, yani tüm gün.
Derdim var ama stres bana yaramıyor.

Umudum var.
Bir gün bir insan bana mutluluk getiricek avucunda işte o zaman sırtıma yükledikleri tüm saçmalıklar bir anda karga sürüsüne dönüşüp uçup gidecekler.

Sanırım uzaktan bakınca fazlasıyla mutsuz görünüyorum ama aslında sadece umutsuzum. Umutsuzum çünkü mutlu olduğum zamanlar mutsuz olduğum zamanların 4'te 1'ine bile denk gelmiyor.
Sanırım mutluluklarımı büyütmeyi bilmiyorum...

Şu sıralar en büyük sorunum sakalım. Kesmeye üşendiğim için gene çok uzadı ve beni terletiyor ama üşenmeyi bırakıp kesersem de pişman olacağımı biliyorum. Bir de şey var... Kafamın içindeki arkadaşı durduramıyorum zaman zaman gaipten yanık kokuları geliyor burnuma.

Bir de şu var ki seni görüyorum.

insan özlüyor ama insan özlüyor.

Böyle sadece bir şekilde yazınca anlaşılması zor oluyor tabi. O kadar çok şeyi özlüyorum ki şuraya kayıt olduğum günden bugüne kadar belki yüzlerce insanla konuşup sohbet ettim onlarcasıyla tartıştım şimdi sıfırım.
Ben koca bir bebek olduğumu anladım bu fazlasıyla uzun sürdü ki pişmanım bir çok şeyden ve muhtemelen bir daha fırsatım olmayacak.

Bugün sadece özeleştiri yapsam sayfalarca yazabilirim her hatamın da farkındayım ama bir çoğunu bilerek yapmış olmam daha acı sanırım. Sadece merak ettim ulan ve kendimi test ettim daha doğrusu başkalarını kendimle test ettim (şu yarım ve salak sırıtışımı yapıyorum, şu halde bile kibirliyim)

Eğer silmeden girebilirsem bu entryi yani zütüm yerse belki bir şekilde kendimle yüzleşmiş olurum. Yine bencilim yani.

Aslında başlarda fazlasıyla umursamazdım ya belki ondan bu raddeye geldi bu mevzu ama farkındayım kırdığım her kalp göğsümde bir ağırlık yaratıyor hatta şu an olduğu gibi zaman zaman nefes almakta zorlanıyorum ve hareketlerim bana bile yavaş geliyor, kendi bedenimin içinde çıldırıyorum.

Yine yaptım yapacağımı kendimi sadece kendim bitirebilirim. Yıktım duvarlarımı, bugünü fazlasıyla düşünüp tasarladım ama hiç birini hatırlamıyorum artık. Zihnim belkide tek güçlü silahım ama kendime doğrulttuğum bu silah hiçbir işe yaramıyor.

Üzgünüm ve özür dilerim, tabii öncelikle kendimden. Çünkü bir insanın bu kadar çelişkili bir zihnin içine kendini hapsetmesi büyük bir saygısızlık.

Kapanışımı bile "kibir" içerisinde yapıyorsam durumun vahametini anlamalısın.

şu malın başlığını kirleteyim ahahahhahaha

hergün yazacam buraya amk ahhahahaha

2. gün

Devam etsene lan

Ardımdan gün sayılmasına mı sevineyim yoksa sayan kişiye ve yarım bırakılmasına mı üzüleyim bilemedim...
Neyse zaten konumuz bu değil. Sonuçta gökyüzü karardığı kadar aydınlanmayı da bilir.

Tüm gün "Spring Waltz" dinledim ve gözlerimi her kapatışımda sen doldun pencereme. Turkuaz... Keşke bilsen, keşke anlatabilsem. Şu notaların dansı ne güzel şey, küçük parmaklarını bir piano üzerinde dans ettirmen. Sana her şey o kadar yakışıyor ki Turkuaz, bazen utanıyorum şu halimden hem de hiç huyum değilken.

"Benim her yere gidesim var hiçbir yere dönesim yok."
Bazen o kadar çok anlamaya çalışıyorum ki basit ve güzel şeyleri anlamıyorum.

Hepimiz yuttuk söylediklerimizi fakat artık adım atmaya mecalim olsa da keyfim istemiyor diye atmıyorum. Çabalarının boşa gideceğinin farkında olmak insanı fazlasıyla boşluğa itiyor. Yüzdüğüm karanlıkta nefes almak her zamankinden daha zor.

sardı rez ahahahah

Kokusu var bütün şarkıların, anısı var her birinin ayrı ayrı.
Anlatacaklarım gene dilimin ucuna kadar gelip baloncuk gibi patlıyor. Ben şu hislerimi anlatmayı ne zaman öğreneceğim?

Bir süredir inkar kısmından vazgeçtim hatta düşünüp düşünüp sustuklarımı bile kelimelere döker, haykırır oldum ama bir türlü doğru kelimeyi bulamıyorum anlatmak için.

Sevdiğim şeyleri artık yapmıyorum. Hatta plan yapıyorum sonra iptal ediyorum ki benim zaten hoşuma giden kısmı plan yapmak sanırım. Yıllar oldu şiir okumuyorum, aylar oldu yazmıyorum daha doğrusu yazamıyorum.
Kusurluyum... Tüm güzel kafiyelerim terk etti beni. Zaten beni terk etmeyen bir ben kaldım ki mümkün olsa ben de giderdim.

Aklım kısaldıkça daha mantıklı biri olmaya başladım demek ki fazla bilginin az bilgi kadar zararlı olduğu doğruymuş. Peki, ben ne biliyordum?
Hatırlayamamak hatıraları kötü hatta karanlık. Gözlerini kapatıyorsun o güzel koku sarıyor bedenini, zihnini ama bir türlü o görüntü gelmiyor... Sonra acemi bir elektrikçi edasıyla gözlerini açıp tekrar kapatıyorsun ama görüntü gelmiyor.
işin iyi tarafından bakarsak karanlığı seviyorum, kim bilir belki hatırlayamamak daha iyidir.

Bu güne kadar istemediğim her şeyi aldım istediklerimi ise itekledim kendimden. Bir ben kaldım bir Turkuaz bir de karanlık işte...
Omuzlarımdaki yük göğüs kafesimi ezmeye başladığından beri bir bedene sığabildiğimiz kadar yaşadık. Üstadın da dedeği gibi "en az yıldızlar kadar hayattayım."

Sanırım artık tüm benliğimi yakmaya, tüm sözlerimi yutmaya hazırım. Sadece bir ışık, kıvılcım bekliyorum.

Sürekli öğrenerek yaşıyor insan ama hayallerinden uzak kaldığında öyle çok da bir ömrü olmuyor. Sayılı ömrümü para cezasına çevirmişim gibi bir halim var.
Konudan çok sapmamak lazım da tüm yapamadıklarım için pişman olduğumu fark ettim.
Yaşlanmak öyle kötü bir şey ki her geçen sene bir önceki seneye yakınıyorum.
Bugün de sana yakınıyorum.

Beyin kötü anıları nasıl baskılıyor? Ben hiç birini baskılayamadım. Gerçi benim avantajıma bir durum oldu bu en azından "neden böylesin?" sorusuna verebilecek bir cevabım var. Kindar mıyım? Tabi ki değilim. Unutmamak düşmanlık sebebi değildir sadece temkinli olmayı öğretiyor.

"Hiçliğin ortasında bir insan, insanın ortasında bir hiçlik."