Paylaşmak insanı her zaman tüketir.
Anlamazsın başlarda, belki yeterince zeki değilsindir. Fakat bilmen gereken bir gerçek var; paylaşırsan kaybedersin.
Ne olduğunun pek bir önemi yok. ister derdin olsun ister sevincin, belki korkusuzsun belki kusurlu. Kötü insanlar hep var olacak ve paylaştığın şeylerle seni vurmaya çalışacak.

"Hiç ışık yok farkındayım."

Buldum seni

Bende buradayım artık kafamı dağıtmam gerek

Birşeyler mi olacak yoksa ben mi hep bir heyecan ve bekleme içerisindeyim

Suçu üstüme yüklediler

Kafamda cümbüş var yine bir de kandırılmışlık hissi.
Bitmedim ama bitirmeleri yakındır.

Bahaneler...
Sığınacak en güçlü liman sanırım.
Yine olmadı, olamadı.

ben geldimmm

Kafamda çanlar çalıyor.
Herhangi bir tarzda ritmik ya da kafiyeli yazamayacağım artık.
Dünya sahte, insanlık sahte. Batıyoruz.

Delillerin gerçek olması gerekirdi. Bana hiç bir anlamı olmayan şeylere inanmam söylendi.
inanmadım.

Her gece aynı seslerle uyanıp her öğlen aynı seslerle uyumak...

Bir yerlerde düşürdüm dengemi. Aciz olmak ne kötü di mi?
Anlamıyorsun...
Dünyadaki tüm renklere bulamak istiyorum bedenimi fakat vazgeçiriyor beni turkuaz hislerim.

Mürekkep, gaz yağı, oje, plastik boya, vernik, aseton, piknik tüpü.

Edit: Sprey boya ve yumuşatıcıyı unutmuşum.

Nasılsın kızıl pandam..

Beynimde karıncalar gezintiye çıkmış gibi hissediyorum.

Bugün bir nefesde yıldızlara kadar yüzebilir, bir yumrukla tüm göğü ayaklarının altına serebilirim. Lakin gökkuşağı bize küsmüş. O yüzden biraz daha ağır başlı olup özür dilemeliyiz.

Ciğerlerimi çürütüyor geçimsizliğim. Merak ediyorum ne zaman bitecek acaba "Bi gün muhakkak görüşelim" sahteliğiniz.

Diyosun breh kardeş ?

Dostum ozledim disari cik

Bugün bir yangın yeriyim. Keskin sirkeyim. Zararım kendime diye avunuyorum.

Uzun süredir kafamla aram bozuk ve bu satırları yazmak için sigara içmem lazım... Sanırım yeterli dozu alabilirsem eski berraklığıma kavuşabilirim yada sadece ciğerlerim çürür.

Soba dumanı solumaktan mutlu olmaya başladım, işler yolunda değil. Yeni kararlar aldım ama uygulamak için yerimden kalkamıyorum. Dış dünya bana göre değil. Sanırım yok oluyorum.

Sigara yakarken ne kadar havalı göründüğümden bahsetmiş miydim? Ne yazıkki içerken o kadar havalı durmuyorum. Ölüme meydan okumanın çekiciliği mi bu yoksa?

Yaşamak ölüme giden en uzun ve acı dolu intihar biçimi olabilir mi?
O zaman şu an doğru bildiğim her şey yanlış mı?

Aldığım binlerce soluğa yenilerini ekliyorum. Duvarlarım artık konuşmuyor, uyku düzensizliğim bozuldu. Ben artık istediğim ben olamıyorum...

Bir avucumda dünyanın kalbi bir avucumda sessizliğin en gürültücü hali...
Akıllanıyorum sanırım ama sesler azalmıyor artık hatta gittikçe yükseldiklerini dahi iddia edebilirim.

Ayaklarımı pencereden sarkıtmayı özledim, kendimi özledim. Bir de sesimi...
Zorunda olmadıkça konuşmamak iyi fikir lakin... Neyse.

Dilerim...