Uzun süredir kafamda tasarladığım hikayemi sizlerle paylaşmak istiyorum beyler. Umarım beğenirsiniz.Şimdiden iyi okumalar.

Bölüm 1
Her insan, dışarıya yansıtmasa dahi ruhsal sıkıntılar yaşar, insanlara karşı sahte tavırlar takınır, kendini daima mutlu göstermeye çalışır. Zaten olması gerekende budur. Benim düşünceme göre, insanlar ruhsal sıkıntılarını ve diğer sorunlarını başkalarına anlatmamalı, ilacını başka insanlarda aramamalı.Çünkü en az sorunları olan insan kadar da,karşıdaki insanında kendi çapında büyük sorunları olabiliyor. Tabiri caizse diğer insanları kendi sorunlarımızla daha çok "boğmamamız" gerekiyor.

Benimde hikayem böyle başlıyor işte, içine kapanık bir insanım. Yukarıda sözettiğim şeyi hayat felsefesi haline getirdim ben sanki. Mutlu bir insanmışım gibi davranıyorum ve sorunlarımdan bahsetmiyorum kimseye.

Gençlik dönemlerinde yaşadığım maddi sıkıntılarda ruhsal sıkıntılarımı daha da arttırmıştı, içinden çıkamadığım sorunlar vardı. Saplantı haline getirdiğim rahatsız edici düşünceler hayatımı olumsuz etkiliyordu. Bunu aileme hissettirmemeye çalışıyordum.Her ne kadar sorunumu onlara hissettirmemeye çalışsam da bi yerden sonra "sorunum" olduğunu annem babam ve kardeşlerim anlıyordu.Her defasında iyi olduğumu söyleyip geçiştiriyordum.

Ama işler sarpa sarmaya başlıyordu,bir süre okulu bıraktım. Ailem iyice üzerime düşmüştü bu olaydan sonra.Bir akşam onlara "sizden ayrı, hatta başka bir şehirde hayatımı devam ettirmem ve başımın çaresine bakmam gerekiyor,hem sizlere yük olmak istemiyorum. Kazandığım paradan sizlere de gönderir elimden geldiğince destek olmaya çalışırım. Beni lütfen anlayın ve fikrimi değiştirmem için ısrar etmeyin" demiştim. Anneler hep aynıdır,hep hassastırlar bazı konularda.Özellikle söz konusu evlatları olduğunda. Buna gerek olmadığını, babamın ve kendisinin aldığı emekli maaşının ailesine yettiğini ve desteğe ihtiyaçları olmadığını söyledi.Ve tabi ki evden ayrılmamam konusunda ısrar etti.

Babam hep daha ağırbaşlı ve mantıklı yaklaşırdı böyle konulara.O an için kendiside gitmememi söyledi ve desteğe ihtiyacının olmadığını söyledi. Birşey demeden kalktım ve dışarı çıktım.Çok geçmeden de telefonum çaldı. Arayan babamdı, evden çıktıktan yaklaşık 10 dakika sonra babam küçük kardeşimle bana bi haber göndermişti.Bu konuyu daha detaylı konuşmak istediğini, oturduğumuz eve yakın olan parka gitmemi söyledi ve kendisininde en geç 10-15 dakika içinde geleceğini söyledi. Telefonu kapattım ve söylediği yere yürümeye başladım.

Babam da gelmişti. Lafı hiç dolandırmadan "Bende senin yaşlarındayken dedeni yanlız bırakmıştım. Bundan sonra tek yaşayacağımı ve aynı şekilde başka bi şehire taşınacağımı söyledim. Biliyor musun, senin gençliğin benim gençliğime çok benziyor, düşünce tarzımız ve amaçlarımız aynı.Ama ben hata yaptım, biliyorsun deden yanlız bir adamdı, kendisinden çok sevdiği karısı erkenden göçüp gitmişti.Onu bu şekilde bırakmamalıydım, vicdan azabı çekiyorum. Neyse,bunları sana anlatmamın bi anlamı yok, babam da gitmemem konusunda ısrar ettiği halde onu dinlememiştim, sende dinlemeyceksin. Demek istediğim şu ki;bu ailenin yardıma ihtiyacı yok. Hele evin en büyük oğlundan beklediğim hiçbirşey yok. Senden tek istediğim okuduğun üniversiteyi bitirmen ve geride kalan kardeşlerine güzel bir hayat sağlayabilmen. Eğer kendince başka sebeplerin yoksa bu kararından bir an önce vazgeçmeni istiyorum."

En korktuğum şeyde buydu, babamın gitmemem konusunda ısrar etmesi. Daha önce de söylediğim gibi, kendisi mantıklı bir insandı. Duyguları ile hareket etmezdi asla.Ve şu an gitmemem için ısrar ediyordu sanki.

Konuşmayı şu şekilde sürdürdüm;

"Baba, yaşım ortada,bu şehirin şartlarında hayatımı devam ettirmem mümkün değil bunu anla lütfen. Yeni şeylere ihtiyacım var. Yanınızdan ayrılıp başka şehire taşınmamın tek sebebi size yardım etmek istemem değil. Eğer amacım bu olsaydı başka bi şehire gitmem de gerekmezdi zaten. Beni lütfen anla,bir süre yanlız kalmaya ihtiyacım var. Orada bir işe gireceğim, kazandığım parayla da okuluma devam edeceğim. istediğin gibi, okulumu da bitireceğim. Başımın çaresine bakacağım."

Babam ise;

"Bi konuda kesin karar vermiş genç adamı kararından caydırmak çok zor bi iştir.Ne desem fayda etmeyecek gibi, açıkcası sunduğun sebepler de pek mantıksız gelmedi.Bu konuyu annene ve kardeşlerine de danışacağım.Şimdi biraz dolaşmanı ve kafa dağıtmanı istiyorum.Eve geldiğinde herşey netleşmiş olacak oğlum.Şimdilik görüşürüz"

Onu ikna etmiştim sanırım. Bende oturduğum yerden kalktım ve yavaş adımlarla yürümeye başladım.