1. 101.
    0
    ···
  2. 102.
    0
    ···
  3. 103.
    0
    karakolda yaşadıklarımın hayatım boyunca bende izi kaldı. çünkü insanoğlunun ne kadar huur çocuğu, aşkın ne kadar basit ve arkadaşlığın da ne kadar aptalca olduğunu öğrendiğim gündür
    ···
  4. 104.
    0
    çünkü insanlar kolayca manipüle edilebilir, yönlendirilebilir ve kukla gibi oynatılabilirler
    ···
  5. 105.
    0
    ···
  6. 106.
    0
    karakoldan içeri girdiğimde, hiç bi şekilde tutuklu olma belirtisi göstermeyen o 3 eleman, karakolun içindeki sandalyelere oturmuş, bi şeyleri bekliyordu, jessica'yla sophie de içerideydi. ve son olarak da ağzı yüzü dağılmış şekilde içeri ben girdim
    ···
  7. 107.
    0
    boş odada bi polisin bana sorduğu soruları cevaplamaya başladım. dün gece olan biteni onlara hiç ekgib olmadan anlattım, kızların kaçırıldığını dövüldüğümü, kızlarla buluşmamı restorantı cart cut hepsini anlattım
    ···
  8. 108.
    0
    fakat kızların ve elemanların cevaplarından çok farklı cevaplar vermiştim
    ···
  9. 109.
    0
    onların anlattıklarına göre, barda içmiştik, fakat, kapattıktan sonra, kızları takip etmeye başlamıştım, sophie elemana telefonla mesaj çekmişti, bizi takip ediyor, başımıza kötü bi şey gelmesinden korkuyoruz demişti, bunun üzerine adamlar kızları korumak üzere yanıma gelmişler, o anda sözlü tacizlerim fiziksel bir takım tacizlere dönüşüğü için de beni fena dövmüşlerdi. durum bundan ibaretti, sonra da kızları da kızların isteği ile alıp gitmişlerdi
    ···
  10. 110.
    0
    kızlar benden şikayetçi olmaycaktı, tacizin büyük bir suç olduğu ortadaydı, özellikle bir turiste taciz, geçimini turizimden sağlayan bir şehir için daha kötü bir izlenimdi, eğer şikayetçi olurlarsa hapishaneye girmem kaçınılmazdı. bana söylenen buydu
    ···
  11. 111.
    0
    şok üstüne şok, dumur üstüne dumur, artık ne derseniz, yalan diye bağırmaya başladım, çığlık attım, tepindim saldırdım, sonunda nezarete atıldım
    ···
  12. 112.
    0
    nezarette 1 gün kaldım, acılar içinde, çoğu zaman uyudum gün içinde, başıma gelen gerçekle yüzleşmekten kaçındım, nezaretten çıktığımda, bambaşka biriydim artık, nefret dolu, hayattan tiksinen, yanlızlığa adayacaktım kendimi ve kimseye ihtiyacım yoktu. intikam ise olması gerekendi, intikam olmazsa olmazdı, bana yapılan ciddi kahpelik, huur çocukluğu karşilıksız kalmamalıydı, içim içimi kemiriyor, beynimden öfke fışkırıyordu
    ···
  13. 113.
    0
    elimden geleni yapıorum beyler
    ···
  14. 114.
    +1
    ···
  15. 115.
    +1
    karakolun çıkışında annem bekliyordu. arabaya bindim, ilk defa annem bana sigara verdi, daha önce sürekli içme derdi şu zıkkımı, iyi bir haberi vardı bana, babam uyanmıştı, beni görmek istiyordu
    ···
  16. 116.
    +1
    bu kadar acı ve yorgunluğa rağmen dinlemiyordum. gerçi babamı görmeye gidecektim, karakoldan çıktıktan sonra babamı kendime daha yakın hissetmeye başlamıştım. belki de o anda gerçekten bir babaya ihtiyacım vardı
    ···
  17. 117.
    +1
    hastaneye geldik, annem dışarıda bekledi, ben odaya babamın yanına tek başıma girdim
    ···
  18. 118.
    +1
    babamda tükenmişti, ama kim daha fazla tükenmiş karar vremiyordum
    ···
  19. 119.
    0
    ···
  20. 120.
    0
    hayır pampa
    ···