bu ülkenin gördüğü en kötü padişah.

bakıyorum 10 kasım törenlerine katılmamışsın. aman katılma, aman. çok iyi ediyorsun. halk senin koruma ordun olmadan rahat rahat ata'sını ansın. diğer yandan, bakıyorum demokrasi adı altında gemi iyice azıya aldın. atatürk'ün cumhuriyeti ilan ettiği binanın önüne sıra sıra polis diken sen, benzer bir orduyu etrafına almadan bugün ankara'ya çıkamazsın, en azından bunu biliyorsun.

gülüyorum, biliyor musun? bu ülkenin insanlarının saygısızlığı zaman zaman ağlatsa da beni, senin bu tutumunu düşündükçe gülmekten, neşelenmekten kendimi alamıyorum. her ay vergi adı altında beni soyup soğana çeviriyor olabilirsin belki. (bu açıdan o kadar kızgın değilim, ilk yapan sen değilsin.) züğürt tesellisi seninki, ben kazandım işte diyebilirsin. kazanmadın güzelim. hiçbir türk kazanmadığı gibi, sen de kazanmadın.

74 yıl sonra insanlar akın akın anıtkabir'e gidiyorlar. peki sana ne olacak dexer?

turgut özal örneğinde gördük işte. kefenin cebi yok. güm diye gidiyorsun. geriye sadece birbirlerini yiyen mirasyedilerin kalıyor. senin de elinde bundan başka bir şeyin olmayacak. süleyman'a kalmamış bu dünya, sana da kalmayacak. çekemiyorsun, çatlıyorsun. geberiyorsun kıskançlıktan. kıskanmak insani bir şey. insani olmayan ise, bu kıskançlığının onu sevenlere biber gazı sıkmaya kadar varmış olması. bu acizliğin resmi.

acizsin. çünkü gerçeği biliyorsun. gerçeği sen de biliyorsun, ben de, herkes de biliyor. rantçıların bile.

onun ölümünden 100 yıl sonra da insanlar mezarına çiçek bırakacaklar. onun verdiği hakların kıymetini bilenler, yaşamlarının sonuna kadar bugün onu anacaklar. ya sen? sen daha koruma ordun olmadan kendi yönettiğin halkın arasına çıkamıyorsun. senin ölümünden 100 yıl sonra kimse yürümeyecek. sana kargalar vefa gösterirse şanslısın.

gerçeği biliyorsun. kimse ölümünden ne 89, ne 99 yıl sonra sokaklara dökülüp senin cumhuriyetini, idealini haykırmayacak. sana ancak leş kargaları düşecek. bunu bilmek, bugün için bana yeter. bunu bildiğini bilmek, yeter.