real madrid de oynayan kaleci kimdi lan

gökyüzü kızılla lacivertin savaşında, hava pek soğuk, kadıköy vapuruna koşuştururken son anda atlayıp, içeriye doğru yol alıyorum. nasipte varmış ya, tam da cam kenarında bir yer buluyorum. kulağıma yerleştirdiğim kulaklıklardan akan notaları yakalamaya heveslenen duyu nöronlarım hareketleniyor, vücudum ise sıcaklığın vehametiyle uyuşmakta, gözlerim mahmurlaşmakta, nefes alış-verişlerim yavaşlamakta... paltoma iyice sokulmuşum, başımı cama yaslamışım, vapurların ışıkları bir yandan, yenicamii'nin ışıkları diğer yandan vururken yarı kapalı gözlerime, hafiften yukarıya bakan bakışlarımı yakalıyorum yine kendimin; ne de güzel duruyor galata kulesi... sanki, gel, çık en tepeme, kanatlarınla süzül süzül semaya, kavuşamadığım kız kulesi'ne kon oradan, birleştir kendin vesilesiyle bizi, birleştir kendin vesilesiyle semayla engini... yad ediver hezarfen'i, yad ediver martılarla uskumruların uyumundaki ahenkliği, akşamın renkliliğinde sakinleştirdiğin o delici ve kesici ruh haline dokunuver, dokunsun ki için titresin usulca...
uykuya teslim ediyorum kendimi, kulağımdan erkan oğur akarken... aşk'ın notalarıyla...
ve; omzumda hafif bir dürtü... aralıyorum hafiften gözlerimi, gülümsüyor... anlamlandıramıyorum, daha da gülümsüyor... çocukluktan kalma refleksimle ovuşturuyorum yumruk kıvamındaki ellerimle gözlerimi, açıyorum yeniden ve hala orada; parıltılı gözleriyle gülümsüyor bana...
usulca dökülüyor dudaklarından: "özür dilerim... vapur yanaştı da iskeleye... "
etrafı inceleme yoluna gidiyor gözlerim, kimsecikler kalmamış.
gülümsemeye çalışıyorum, kısılan gözlerimle. "teşekkür ederim... "
yine gülümserken o, yerimden kalkmaya çalışırken ben, uzaklaşmaya başlıyor yavaşça, uzunca attığı ve sağlamca bastığı ayaklarıyla. iniyor vapurdan... ve daha da yavaşlıyor o andan sonra.
bir süre duruyorum ben, geride, gözlerimin menzilinden uzaklaşana dek o... geride. bekliyorum.
yavaşça iniyorum vapurdan... rüzgar yaklaştı bile yanıma, saçlarımı koklamadan duramıyormuş sanki... yanımdan bir martı geçiyor, kıskandırmak için sanki... bir köpek yaklaşıyor yanıma beyaz, korumak için sanki... bir insan geçiyor yanımdan, yanımda olsa da beni bilemez ve göremez sanki...
usulca yürümeye başlarken ben, arkasını dönüyor o; başımı çeviriyorum: semaya. gözlerim haydarpaşa'ya kayıyor, oradan marmara'ya, martılara ve yine sonsuz bildiğimiz gökyüzüne...
ve anlıyorum... anlıyorum ben. uçmak... bundandır, ayakları yere sağlamca basanlardan kaçışım; ve yine bundandır, üşümeyi sevişim...