qafana

qamber oglum gel arkadaşın gelmiş .

@1 kitlendim lan.

hoşgeldin sevgili zütüncü

tam bir huur cocugudur kendisi tescillidir

@5 i savcılığa verdim. belgelidir.

radyasyon kuzeyden yeni giriş yapıyordu ülkemize henüz.
apartmanda değil, küçük bir kasabayken ilçe olan bir yerde müstakil evimizde büyüdüm.
toprakla oynadım. arkadaşlarım vardı. üzerimi kirletirdim annem kızmazdı.
oyuna dalıp altıma işerdim bazen. bir keresinde sıçmışım. ama ben hatırlamıyorum.
köpeğimiz vardı 2 tane. birisi hastalandı öldü, birisi de yaşlanmış, komşu tüfekle vurmuş öldürmüş, gömmüş.

komşularımız beni çok severdi. daha doğrusu benim yaşıtım falan olan 5 küçük çocuktuk biz. hepimizi severlerdi.
bir komşumuzun küçük fırını vardı, mahallenin çocuklarına küçük ekmekler yapardı. ekmeklerin içinden yumurta çıkardı. çok sevinirdik.
oyuna dalıp, yine üzerimize işerdik.

benim bigibletim vardı, 3 tekerlekli. evden dışarı çıkarmazlardı. oyuncak traktör, kamyon ve buldozerim vardı. yol yapardım. yollar yapardım. büyüyünce işin mühendisliğini okuyacağım, ancak 7. senede bırakacağım aklıma gelmezdi.

babam memurdu. memur maaşları düşüktü, alım gücü yoktu. ama mutluydu insanlar.
geceleri muhabbet etmek için olan zamanları elinden alınmamıştı.

sonra taşındık o mahalleden; yeni mahallemiz daha güzeldi. kirada oturuyorduk. ev sahibimiz üst katta. çok iyi insanlardı.
komşularımız da öyle.

kar yağınca çok sevinirdik. babam kardan adam yapmıştı bir defasında. babamda bile büyük bir kardan adamdı. eridi sonra.

sonra ben okula başladım. ilkokulda "şimdi okullu olduk" şarkısını söyledik.
okul hiç bir zaman hoşuma gitmedi. babam orada öğretmendi. ama ben okulu sevmiyordum.
20 sene boyunca, her dersin 1. dakikasında 40. 45. dakikaları beklerdim.
aklımda kalanlar sadece teneffüsler. suni bir nefes aldırıyordu bana.

arkadaşlarım arasında tek gözlüklü bendim. "optik" derlerdi. ama çoğu zaman "profesör" derlerdi.
üniversitede profesörlüğün iyi bir şey olmadığını anladım.
okul da iyi bir yer değildi.

özet: mutlu güzel bir çocukluk hatırlıyorum; istediğim bu.

devam...

ortaokul da bitti aynı ilçede. anadolu ve fen liseleri sınavı, meslek lisesi sınavı, devlet parasız yatılı sınavları ayrı ayrı yapılırdı o zamanlar.
ben hepsini kazandım. istanbula gittim. ergen üstü bir lise hayatım oldu. tüm sınıf öyleydik.
krafatımız düzensizce sallanmaz, ayaklarımızda spor ayakkabı olmazdı. saçlarımızı jole ile dikmezdik. ortadan ayırmak feci modaydı.
bazen anarşistlik yapıp saçlarımızı yanlardan ortaya doğru tarardık. sonra çok moda olmuş. olacağı belliydi.

çok şeyler yaptım. çok şeyler yaptık.
kötü yola gitmeyelim diye paramız sınırlı olurdu, harcayamazdık. samatya'dan yeni kapıya, oradan sahilden doğru balat'a kadar yürürdük. güzel olurdu.
tinerciler, baliciler yolumuzu keser haraç isterlerdi kimi zaman. ben de boş gezmezdim. haraç vermedim hiç bir zaman.

sigaraya ortaokulda başlamıştım, lisede tuvalette içerdik. döner sigaranın son fırtını çeken şanslı sayılırdı.
"su dumanı çeker" demişlerdi. inanmıştık. ama su dumanı çekmezdi. müd. yard. kulağımızdan disipline çekerdi.
hiç ceza almadım; çakı, sigara, çakmak, cd yakalatmama rağmen. yazılı savunmamı iyi yapardım.
güçlüydü kalemim, o yıllarda medya sektörüne atladım, çok şeyler yaptım.

üniversite için istanbulu kazanamadım. puan tuttu ama, adını bulamadım.

özet:
sevgili liseliler:
daha az 31 çekin. sadece sevdiğiniz istediğiniz işi yapmak için gayret edin.

bir sonraki yazı:
başarı basamaklarından nasıl çıkılır, merdivenden nasıl düşülür.

sözlük benim için kapanmıştır.
uyuz oldum gerçekten.

0-24 yaş aralığı..
bir küfür muammasına yayılmış
kendini arayan gençlerin kendilerini buldukları sandıkları yer
özgürlük sandıkları yer
baba parasıyla cool takıldıkları yer..
adam gibi küfretmeyi bile öğrenemedikleri yer
ferre sitesiymişçesine cap attıkları yer (coğu caps = captures olduğunu bile bilmez.)

500 entry den sonra gitmek üzere girmiştim.
şimdi gidiyorum.