psikolojim bozuldu beyler çok kötüyüm

hayatta istediğim hiç bir şey olmadı lan
olmadı işte anasını gibeyim

ne aileden yana ne işten yana ne aşktan yana. gibtiğimin dünyasına neden geldim ki. o kadar yalnızım ki bilemezsiniz.

annemle babam ben çok küçükken ayrıldılar annemin yanında büyüdüm babasız büyümek nasıl bir şey bilir misin?
mahallede top oynarsın akşam olur herkesin bir bir babası eve gelir sokaktan geçerken çocuklarının elini tutar ve yürür giderler... öyle arkalarından bakardım sonra mahallenin biraz ilerisinde ki boş çimlik alana oturur ağlardım

işte böyle bir çocukluk yaşadım hep bir baba ekgibliği içimde kaldı.

gerektiğinde bana kızacak, eve çağıracak; yada sabah evden çıkarken gelirken çikolata isteyeceğim bir babam olmadı benim.

böyle bir çocukluğun ardından genç olduk işte liseye başladık.
insanın eğer babası yoksa arkadaşlarına daha ayrı bir değer veriyor.
benimde çağrı diye lisede bir arkadaşım oldu çok sıkı bir dostum

neyse çok geçmedi lise üçte bir kıza aşık oldum.
siyah uzun saçlı uzum boylu ilk ve son aşkım...

hasret kaldığım aile hayatını onunla kuracaktım işte.
çocuğum olacaktı ve ben ölüme karşı gelecektim ölüme! ölemyecektim çocuğumu babasız bırakmayacatım

derken kıza bir sene açılamadım.
ama hep hayalini kurdum
aile kuracaktım ve çocuklarımdan ayrılmayacaktım. babalarıyla büyüyeceklerdi ve bir gün babam çıkar gelirse diyecektim "bak işte baba böyle olunur" bunun hayallerini kurdum bir yıl

sonra bir daha ki sene ben cesaretimi topladım gittim kızla konuştum. kız hoşsun iyisin ama sevdiğim var dedi. bir daha arkama bile bakmadım sevgisini gömdüm içime hala seviyorum mesela olmuş 8 yıl ama o da koymadı bana bana daha sonra çağrı'nın kızla çıkması koydu onu ne kadar sevdiğimi biliyordu yaaa hayat işte bu babam satmış beni arkadaşım satmayacak mı? satar tabi satar. ama dostum demiştim be olum neyse alayının anasını gibeyim

sonra liseyi bitirdim içime gömdüm tüm umutlarımı aile kuracaktım. ben haha aile kuracağım yok bee dedim kendi kendime sen kimsin ki dedim. lanetli bir kul

dedem hep hastaydı onu öyle tanıdım zaten. hep yatakta ama hep bir gülümsemeyle bakardı bana ah dedem huzur içinde yat.
bana hep derdi "tooosuunn bitirdin mi okulu" nerdeyse her gün sorardı.
bitirdim dede diyemedim diyemedim dede lise bitmeden üç gün önce vefat etti dedem huzur içinde yat

lise diplomama gömülüp ağladığımı bilirim gencecik adam ağlıyordu babasına, dedesine, elini tutamadığı sevgilisine, dostuna.

ağlayacak sebep çok zaten şu dünyada

sonra üniversite sınavına girdim çalışmadım da tabi kazanamadım da zaten ne maddi durumumuz vardı nede umudum vardı.
sonra askere gittim. belkide hayatımın tek güzel dönemiydi tabi anne ve yar özlemi hariç onlar hep vardı içimde zaten.

askerden geldim ilk günü tabi annemle geçirdim özlem giderdik.
ertesi gün dışarı çıktım fatih(liseden iyi bir arkadaşım) çağırdı çıktık dışarı dedi gel biraz içelim sohbet edelim dedim olur arabayla çektik sahile içiyoruz fatih'in bir sıkıntısı var anladım söyleyemiyor dedim anlat kardeşim hayırdır dedi büşra. dedim ne oldu büşra'ya? nişanlandı sen askerdeyken söylemedik dedi çıktım arabadan hafif bir yağmur yağıyordu dolaştım boş boş iki saat sonra eve gittim

şimdi güvenlik görevlisiyim işe gidip geliyorum bir annem var beni hayata bağlayan o da iyice yaşlandı hiç gülmedi zaten anam garip anam başının örtüsüne sarılıp ağladığım anam o da gidecek bir gün ama diyorum hep allah eğer varsan beni ondan önce al yoksa affetmem seni