3 yıl önce ailemi trafik kazasında kaybetim bi tek babam sağ kaldı o da yatalak. ölü gibi tuvalete gidemiyo temizliğini ben yapıyorum. şu an 21 yaşındayım ve hayatım iş ve ev arasında gidip geliyo. kız arkadaşı geçtim, sizden başka konuşacak pek birileri de yok etrafımda. arada patron hal hatır soruyo, çalısanları çoğu da ya suriyeli veya pakistanlı vs. amele işi sonuçta vasıfsız eleman hepsi. kendimi bilhassa babama bakınca yalnız hissediyorum. bi tek o var hayatımda onun da gözlerinde zerre duygu yok. ya da ben farkedemiyorum. bunları buraya neden yazıyorum ben de bilmiyorum belki kendimi böyle avutuyorumdur. ama size tavsiyem halinize çok şükredin, insan ailesiz çok zor yaşıyo. sanki hayatın sebebi yitiyo bi anda. allah affetsin...