psikoloji içeren bir hikaye

Sanki her şey bir rüyaydı yine uyanmayı istediğim bir rüya ama uyanamıyorum hala,

Mektubu Hakan almıştı, okuyamadığım okumaktan çok korktuğum o mektubu.

Boğazımda yine bir yumru oluştu sonra yine ağlamaya başladım,

Konuşmak istiyordum ama konuşamıyorum boğazım öyle bir dolmuş ki sesimi çıkara bileceğimi sanmıyorum.

Doktor gelip kontrol etti bir şeyim yoktu kafamı da vurmamıştım ama Hakan’la uzun-uzun konuştular.

Hakan yanıma gelip açıklama yapma ihtiyacı duydu,

Bir şeyim yokmuş ama ne olur ne olmaz diye bir sürü test istemiş istanbul’da bir hastaneye sevk edecekler. Şimdi uyumam için yatıştırıcı yapacaklar.

Hakan’a yalvardım iğneyi yaptırmalarına beni uyutmalarına izin vermesin bir an önce Ankara'ya gitmeliydim.

Çıkıp doktorla konuştu çok uzun kaldı orada döndüğünde sinirli ve üzgündü ama istediğimi yapacağını söyledi bunun karşılığında da bir söz istedi Ankara’dan döner dönmez ilk iş hastaneye gidip istenilen testleri ve tetkikleri yaptıracağız diye.

2 saat kadar daha kaldık biraz gücümü toparladım ve hastaneden çıktık.

Yolda Hakan bana her şeyi anlattı,

5 gün önce gerçekleştiğini Ece’nin bir daha hiç uyanmamak üzere uyuduğunu birkaç hapın onu benden aldığını, eski mahallede ananemlerin öğrendiğini sonra annemin sonrasında da bu koşuşturmada bana anlatmadıklarını bir an önce Gizem’in yanına gitmem için çabaladıklarını.
Telefonumu kırmaları ve dahası...

Hiçbir zaman duymamam için çabalamışlar. Ben hariç herkes...

Ben duymayayım diye ellerinden gelen her şeyi yapmışlar…

her şeyi anlayacağını düşüne bileceğine inanan ben, bunu göremedim işte bu kadar zavallıydım aslında.
…

Ece’nin yanındayım,

Onun sesine bana bakan gözlerine her zaman benim için atan kalbine ölesiye muhtacım ki

Yanı başımda uzanmış o toprağın altında,

Onun yeri burası değil burada olmamalı, o toprağı kazıp onu oradan çıkarmalıyım ama konuşacak gücüm bile yok,

Ağlamak bu sefer hiçbir işe yaramıyor, akıttığım her göz yaşı biraz daha yakıyor canımı ama ağlamaktan alı koyamıyorum kendimi…

içimden kızmak geldi olabildiğinde kızmak geldi ama ben Ece’ye nasıl kızabilirim,

Mektubu açtım bana bıraktığı vedayı yanında okumak istedim kızacaktım ona bana veda edemezsin diyecektim işte geldim yüzüme karşı söyle bunları gözlerime bakarak veda et bana!

Ben vedalardan hoşlanmam,

ben veda etmem,

etmeyeceğim,

sende edemezsin.

Haykırmak istiyordum bunları, işte yanındayım ve haykıracağım!

Mektupta ne yazıyordu bunu yazmayacağım yazamam,

Bu bana yazıldı sadece benim için kalacak,

içinden çıkan bir beyaz saat ve beyaz bir elveda,

Mektupta sitem yoktu, kızgınlık yoktu, elbet bir gün bir araya gelecektik ama bu dünyada değil…

Bir şarkı vardı ilk defa Nilüfer’den duymuştuk, hayatımıza öyle girmişti belki o zaman çocuktuk ama her ne zaman ve kimden duyarsak duyalım hepimizde iz bırakan bir şarkıydı.

Durumu özetleyen bir şarkı mektubun son cümlelerini oluşturan bu şarkı,

Bundan sonra bana her gece olduğunda Ece’yi hatırlatacak ve dünya üzerinde yaşadığım her geceyi bana haram edecekti.

“Aklım başımda değil ki,

Sebebini bilmiyorum

Bize nazar değdi inan

Adım gibi biliyorum

Yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Yar yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Yanıyorum yanıyorum

Ah yanıyorum yanıyorum

Yar yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Hatıralar gözlerimde

Dalıp dalıp gidiyorum

Acımasız dertlerimle

Yapayalnız yaşıyorum

Yar yine başım belalarda

Senin için ağlıyorum”

Onun bunca sene her gecesi haram olmuştu bundan sonra ömrümün sonuna kadar her gece bana haram,

Onu bıraktığım gün katil olmayı göze almıştım, onu mutsuz etmemek için gidecektim ve intikamımı alacaktım,

Böyle yüce bir hedefim vardı, senelerdir bekledim sonunda katil olamadım,

Maktül her zaman o adam olacaktı,

Ece’yi bıraktığım gün maktülü ben seçtim maktül Ece oldu.

işte şimdi katil oldum ve Ece’yi öldüren ben oldum…

Bu hayat karşısında bir kere daha yenildim, bu hayat benden bir sevdiğimi daha aldı ama bu sefer beni ayakta tutacak bir şey bırakmadı.

Ece’yi bırakıp gidemedim, yanı başına uzandım ölmeyi bekleyeceğim

Mezarını gözyaşlarımla sulayacağım,

Onu burada bırakmayacağım tek başına bırakmayacağım,

Sonrası yine karanlık...

...

...

O’nun anlattıkları burada bitiyordu...

Bu hikaye bana ait değil arkadaşlar,

Sen kimsin diye soracaksanız, ben Hakan’ı bu olaylardan sonra tanıyan bir arkadaşıyım.

Bunları nereden biliyorsun nasıl böyle anlattın dersen,

Bunu şimdi ve devamında ne olduğunu anlatarak açıklayacağım,

…

Hakan onu mezarın başında baygın buldu,

Acil olarak hastaneye oradan da istanbul'a sevk ettiler,

Bu unutkanlık olayı aslında bir hastalığın başlangıcıydı,

Bunca biriken olay bunca yaşanan şeyden sonra bu süreç çok hızlanmış, böyle durumlarda stres ve üzücü olaylardan uzak durmak gerekir ama bu olaylar onun yakasını hiç bırakmadı ki...

Ece'nin intiharı ile artık o da dönülmez bir yola girdi.
Hastanede kimseyi yanına istemedi, o günlerde yanında sadece annesi ve Hakan vardı.

3 hafta hastanede kaldı, bu hastalık normalde yıllara yayılarak devam eden bir hastalıktır yani evreleri olan bir hastalık. aslında nerdeyse bütün insalık bu ilk evrenin içindedir stres ve üzüntü durumları sadece evreleri hızlandırıyor, onun hayatında ki bu olaylar özellikle son 1 senesi içinde ki olaylar bu süreci hızlandırmış onun finalide Ece oldu...

Nefret... aslında onu bunla savaştıran belkide buydu, nefretini savaşını bıraktığı gün belki de bu hastalığa yenik düştü.

Durumu her gecen gün kötüleşti, unutkanlık, konuşamama, düşünememe...

Onu gibi bir insan bu duruma geldi..

ilk başlarda kendinde olduğunda kimseye haber verilmesini istemedi,

Özellikle Gizem'i istemedi, onu bu halde görmesini hiç istemedi ve Hakan'a söz verditti.

Sürekli uyudu günde bir kaç saat kendinde kaldı, konuşabildi. Hayat onun için geri sarıyordu, 1 hafta sonra Hakan'ı unuttu onu tanıyamadı.

Annesi ile konuşuyordu ona hep eskileri anlatıyordu çocukluğunu mutlu günlerini...

Hakan o günleri anlatırken hala göz yaşlarına hakim olamıyor...
Bir kere kendine geldiğinde Hakan'ı böyle ağlıyorken gördüğüne şöyle bir söz söylemiş,

"Hani bazı rüyalar vardır o rüyalarda bir şeyler için mücadele veririz birileri ile kavgaya tutuşuruz yada birilerini kurtarmak için mücadele ederiz sonra bir anda uyanırız bu bir rüyadır ama o duygular hala etkisini sürdürür, sanki imkan olsa o mücadele o kavga devam edecek gibi gelir...
Bu da böyle bir şey işte, siz şimdi üzülüyorsunuz ama bu bir rüya hepsi yalan çünkü uyanacağımı biliyorum, uyandığım zamanda hiç üzülmeyeceğimi orada üzüntü olmayacağını biliyorum ne olur üzülmeyin çünkü ben üzülmüyorum."

Bazı günler 1 bazı günler 30 dk bazı günler 2 saat kendinde olduğunda,

Herkes için bir şey bıraktı, Gizem'e bir mektup yazdırdı,

Her şeyini Gizem ve annesine bıraktı,

işlerin nasıl devam edeceğini neler yapılması gerektiğini...

Hakan'ın en büyük pişmanlığı Gizem'i zamanında onunla görüştürmemesi oldu,

Gizem dönmüştü Hakan her şeyi anlatmıştı ona ama onun nerede olduğunu söylemedi,

Tüm ısrarlara göz yaşlarına rağmen söylemedi,

Çünkü onun yapacağı bir şey yoktu bir şeyler yapmak için çabalayacak ama hiç bir şey yapamayacaktı, sonuçta kendini suçlayacaktı ama kimsenin elinden bir şey gelmiyordu ki..
Hakan en sonunda dayanamadı ve gizem'i onun yanına zütürdü,

Ama onun yanına zütürdüğü zamandan sonra o hiç bir zaman kendine gelemedi,

Gizem'i hiç hatırlayamadı,

Gizem'e öle bir bakışı vardı ki,

Hiç tanımadığı istemediği bir yabancı gibi..

buna yürek dayanmadı...

2 gün sonra da bu dünya için gözlerini kapattı hakikat için uyandı...

...

Bu olay üzerinden 3 sene geçti.

O, babası ve kardeşinin yanında,

Annesi memlekete evine geri döndü.

Gizem şuan da yurtdışında, yüksek lisansını tamamlayıp doktorasına başladı,

doktorasını yaptığı ve üzerinde çalıştığı konu, onun hastalığı...

bir daha ülkeye dönmeyeceğini ve hiç bir zaman evlenmeyeceğini biliyorum...

Bunları neden ve nasıl mı yazıyorum, aslında bu onun isteğiydi,

onun yazdığı günlükler ve Hakan'ın anlattıklar.

şimdi değil uzun yıllar sonra belki bir gün Gizem'de isterse tüm bunlar bütün detayları ve bütün yazdıklarıyla kitap olacak.

belki bir gün..

-son-