psikoloji içeren bir hikaye

Gözüm yüzüğüme takıldı, Gizem geldi aklıma 4 gün boyunca telefonla konuşurken bile onu duymak istemiyordum, düşünmek istemiyordum, kafamı karışır diye de düşünmüyordum ama şuan gardım düşmüş durumda.

Hemen geldi aklıma sonra annem geldi, onlara verdiğim sözler geldi,

içimde ki normal insanın hayatı geldi, Hakan’ın sözleri geldi,

ilk defa vicdanım sızladı,

Hakan’ın dediği gibi oldu, Gizem’i düşündüm ben olmadan ne yapacaktı? Ya ona verdiğim sözler, senelerdir peşimden sürüklemem..

Ya annem? Bir evlat acısına daha katlana bilir miydi?

Ben olmasam yanında kim kalacaktı? Başka kimi kaldı?

Nefretim ve ben işte karşı karşıyayız,

Artık kararımı vermem gerek, buradan kalkıp gideceğim ya da bu adamı burada öldüreceğim,

Eğer kalkıp gidersem kaybedeceğim, ama onu öldürürsem de kaybedeceğim.

Ama asıl sorun kaybetmek mi?

Değil hiç de olmadı, eğer olsaydı şuan burada olmazdım.

Asıl sorun ona da benim çektiğim acıları yaşatmak, benim çektiklerimi onunda yaşaması.

Eğer başından beri vicdan azabı çekseydi, gözlerinde pişmanlık olsaydı onu orada öldürecektim ama yok kahretsin ki yok…

Bunları sessiz-sessiz düşündüm,

Ne kadar böyle kaldım ne kadar düşündüm bilmiyorum ama bu sessizliği yine o bozdu,

-“Beni öldürecek misin?”

Cesurca sordu bu soruyu,

Ölümden korkmayan bir adam için ne kahramanca bir soru.

Hani bir an olur ya işler yoluna girer, her şet bitti derken kazanan siz olursunuz, bir anda bütün ipler sizin elinize geçer işte öyle bir şey oldu.

Bunu düşünmedim bunu söylemeye ben karar vermedim ama ilahi adaletin tecelli ettiği bir durum oldu,

Sanki bunları söyleyen ben değildim,

-“Sen beni öldürdün mü?”

Yeniden gözlerinin içine baktım,

-“Ben de seni öldürmeyeceğim, sen benden en değerli iki şeyi aldın bende aynısını senden alacağım.”

Neyi kast ettiğimi saniyesinde anladı,

Bir hiddet ile ayağa kalkmak istedi ama omzundan yakaladım onu ve olduğu yere geri çakıldı.

Bizim bu hengamemiz çevredekilerin ve torunlarının dikkatini çekti bir an sanki herkes bize doğru baktı ama ben sadece ona baktım.

Ayağa kalktım ama gözlerimi gözlerinden hiç ayırmadım.

Artık gözlerinde korku ve tedirginlik vardı,

Benim senelerdir yaşadığım şeyleri artık o yaşamaya başlayacaktı.

Yine ayağa kalkmaya çalıştı yine omzundan bastırdım,

Güçsüzdü, yaşlıydı karşımda zavallıydı,

-“Bir gün senin için değerli olanları almaya geleceğim gözlerini onlardan hiç ayırma,

Akşam uyurlarken başlarında bekle,

Yanından bir an olsun ayırma,

Sen onlardan vazgeçtiğin anda onları alacağım senden.

Onların acısı ile yaşayacaksın sende.

Bekle beni tekrar geleceğim.

Ödeşeceğiz.”

Ayağa kalktım ve arkada tarafta ki arabama doğru yürüdüm,

Buna kazanmak denir mi bilmiyorum ama kazanmış gibi hissediyordum,

Artık özgür hissediyordum, sırtımdan kocaman bir yükün gittiğini hissediyordum.

Senelerdir içimde olanlar açılan bir musluk gibi akıp gidiyor.

Sahiden o çocuklara zarar verir miyim?

Asla!

Kendimi bazen robot gibi, bazen insan olmayan bir varlık gibi gördüğüm oldu ama ne olursam olayım asla zalim biri olmadım.

Başkalarının günahını başkalarına yıkmadım,

Masum olan kimseye kıymam, hele ki çocuklara…

Tek istediğim onu rahatsız etmek, tek istediğim geceleri gözüne gireceği uykuyu haram etmek,

Artık o da uyuyamayacak, artık o da hayatı boyunca tedirgin yaşayacak,

Belki o da benim peşime düşecek ama bunlarla yaşamaya mecbur kalacak,

Ömrünün son gününe kadar bu azabı çekecek.

Ben bunun böyle olmasını ilahi adalet olarak görüyorum.

Hemen yola çıktım, anneme ve Gizem’e bir an önce dönmek için sabırsızlanıyordum.

Gözlerime hiç hakim olamadım, sürekli ağladım yol boyunca sürekli göz yaşlarım aktı,

Hiç engel olmaya çalışmadım, akan her gözyaşımda içimde ki nefret biraz daha azalıyor ruhumdan azat oluyor yüküm daha da hafifliyor.

Hayatımda ilk defa bu duyguyu yaşadım artık ağlamaktan gözlerim acımaya başladı,

Bunu ilk defa yaşayınca çok garip hissettim.

Akşama doğru istanbul’da oldum, direkt Gizem’lerin evine doğru gittim,

Yolda hemen Gizem’i aradım birazdan orada olacağımı hemen aşağı inmesini istedim.

2 dk sonra evin önündeydim Gizem aşağıda merakla beni bekliyor.

Arabadan inip hemen yanına gittim ve sımsıkı sarıldım,

Çok şaşırdı,

-“iyi misin?”

-“Sadece çok özledim seni, hem sen beni özlemedin mi bakıyım?”

-“Çok ama çok özledim, ama ne biliyim senin bu kadar özlemiş olduğuna inanamadım bir an yani sen yapmazsın böyle şeyler. “

Yüzümü okşadı,

“Çok yorgun görünüyorsun gözlerin kan çanağına dönmüş, kızarmışsın endişeleniyorum lütfen söyle bir şey mi oldu?”

-“Korkma bir şey olmadı yoruldum biraz ama en çokta seni özledim.”

-“Gerçekten iyi misin sen pekiyi görünmüyorsun? Bu iş neydi böyle neden bu kadar sürdü?”

-“Gizem boş ver şimdi iş gücü sana bir şey söylemem gerekiyor, daha önce hiç söylemediğim için lütfen beni affet ama buna çok geç kaldım biliyorum ama artık bunu kesinlikle söylemeliyim,

Seni çok ama çok seviyorum.”

Bu sözleri Gizem’e ilk defa içimden gelerek hem de çok heyecanlanarak çok isteyerek söyledim,

Şaşırdı, hala korkuyordu bunun altında bir şey olduğunu görüyordu merak ediyordu ama sonuç olarak ona gelmiştim hem de değişmiş bir biçimde…

O anı berbat etmemek için daha fazla konuşmak istemedim,

Konuşacağım tek bir cümle vardı o da Gizem’e seni seviyorum demekti.

O gün geriye kalan hayatımın ilk günü gibi yaşadım,

Eve gidip anneme sarıldım,

Daha önce onları sevdiğimi söylemediğim aileme, teyzeme, ananeme onları çok sevdiğimi söyledim.

O akşam ilk defa huzurlu bir uykuya dalıyormuş gibi uyudum.

Ertesi gün erkenden kalkıp işe gittim,

Düzeltmem gereken bir iş daha vardı o da Hakan’ın kırmış olduğum kalbiydi,

Kırılan kalpler düzelir mi?

Bir yolunu bulup düzelteceğim başka şansım zaten yok ki.

Ofise uğramadan direkt Hakan’ın ofise geçtim,

Kapısını çaldım,

Hakan kapıyı açtığında beni görünce bir an şaşırdı,

-“içeri buyur etmek yok mu Hakan?”

-“Vedalaşmaya gelmedin değil mi? Yani düşündüğüm şeyi yapmadın?”

-“Sence yapmış gibi mi görünüyorum?”

O güne kadar Gizem bile bana böyle sarılmamıştı,

Bana bir sarılışı oldu önce sıkıca boynuma abandı sonra sırtımı tuttu,

Çocuklar gibi sevinip havaya kaldırma girişimlerinde bulundu,

-“Dur Hakan dur sakin ol kalbi kırık olan sensin bunları benim sana yapmam lazım.”

-“Yahu sen ne diyorsun, ben sana hiç küser miyim? içeri gel de anlat neler oldu.”

içeri geçmeden önce aşağıdan börek aldık, sabah erken çıktığım için kahvaltı yapmamıştım kahvaltı yaparken durumu anlattım.

Çok ama çok sevindi,

-“Senin mantıklı bir adam olduğunu biliyordum yani kendini bitirmeyeceğini biliyordum.”

-“Hakan inan o anda mantık hiç işlemiyor, yani o adamla konuşurken kesin olarak onu öldürmek fikri kafamdaydı, eğer gözlerinde korku ve pişmanlığı görseydim eğer bana yalvarmış olsaydı onu öldürecektim ama yoktu.”

-“iyi ki de yokmuş, hem kendi canı kurtuldu hem de senin hayatın bundan sonra ne olacak peki? Bir daha bunu yapmayacaksın değil mi?”

-“Bu olay benim için artık kapandı, hesabımı ahrete bıraktım, onunla bir daha orada karşılaşacağız ama eğer burada da hesaplaşmak isterse kendi bileceği iş. O benim peşime düşmediği vakit, benden karşılık görmeyecek ama bir daha adını duyarsam kendi sonunu kendi hazırlar.”

-“inşallah hiç duymazsın, hem artık seni asla yalnız bırakmayacağım gerekirse kulaklarını kapatırım sen yeter ki bunları düşünme artık.
Hem sende bir değişiklik var yani bu konuları ne zaman konuşsak farklı bir adam oluyordun bakışların bile değişiyordu ama artık böyle bakmıyorsun.”

Gülümsedim,

-“O bakışların sahibi artık benimle değil, sırtımdan indi, içimden damla-damla attım onu bir daha görmeyeceksin artık.”

Yine sarıldı bana,

Çok sevindim,

Dostumu yeniden kazandım…

Gün boyunca her fırsatta Gizem aradı,

Nasıl olduğumu sordu,

Bende buna karşılık vermek için her fırsatta arayıp takıldım ama detaylı konuşmak için akşam buluşacaktık.

işe başladığım ilk günden beri en huzurlu en verimli iş günümü çıkardım içimde inanılmaz bir çalışma isteği vardı bunu da değerlendirdim.

Akşam ofisten çıktıktan sonra hastaneden Gizem’i aldım kafamda dışarıda yemek yemek ve konuşmak vardı ama Gizem’lere gittik. Annesi amcasında olacakmış daha doğrusu baş başa konuşmak için Gizem annesinin amcasına gitmesini istemiş.

Bu vesile ile evde baş başa kaldık,

Aslında Gizem’e ne söyleyeceğim konusunda kafamda bir fikir yoktu,

Bana kalsa sorma karışma derdim ama evleneceğim bir insana bu nasıl söylenir?

Aramıza böyle bir şey sokmak bütün temellerimizi saracaktı,

Bir diğer seçenek yalan söylemekti,

Gizem’e yalan söylemek istemiyorum, ben Gizem’den sadece bazı şeyleri sonra anlatmak amacıyla sakladım bunları da kılıfına uydurmak için bazen yanlış bilgiler verdim ama asla kasıtlı olarak yalan söylemedim.

Yaptıklarımı ve sakladıklarımı bu temele dayandırmışken yalan söylemek olmazdı.

Elimde sadece gerçek kaldı bende bütün gerçekleri o an anlatmaya karar verdim,

Ama konuşmamızdan önce yemek işine girişmemiş gerekiyor çok açıktım…

Bu konuda gerçekten övünmeyi sevmiyorum ama salata yapma konusunda Allah vergisi bir yeteneğim var ve bu yetenek bu akşamda konuşuyor.

Ton balıklı enfes bir salata hazırladım,

Bu salatanın yanına Gizem’in harika spagettisi, anne tarifli un çorbası ile muhteşem üçlüyü tamamladık.

Hayattım da yediğim en huzurlu yemeklerden biri oldu,

Hesap vermeden önce, belki de fırça yemeden önce hatta belki de hiç affedilmemek üzere Gizem’i kaybetmeden önce en huzurlu anım bu oldu.

Yemekten sonra ısrarla çay istedim,

Gizem bir an önce konuşmaya başlamak her şeyi öğrenmek istiyordu ama ben sadece çay istedim,

Belki de konuşmayı biraz daha ertelemek için yapıyordum bunu,

Aklımca kendimi rahatlatıyordum ama ne olursa olsun çay istiyorum.

Çaylarımızı sehpaya koyup, üçlü koltukta yan yana oturduktan sonra, hesap vereceğim bildiğim her şeyi anlatacağım ve hayatımın sonrası için Gizem’in kararını bekleyeceğim uzun gece başladı.

Bunları Gizem’in de bildiğini biliyorum,

içimde yaşadıklarım, kafamda olanlar bunu bildiği için onun bildiğini bildiğim için beraberdik zaten. Beni başka kim nasıl anlayacaktı?

Anlatmaya her şeyin başından başladım,

O kaza gününden o günden sonra içimde büyüttüklerimden yaşadıklarımdan daha önce kimseye anlatmadığım kendime bile söylemekten korktuğum her şeyi anlatmaya başladım.
Kaç saat anlattım bilmiyorum ama konuşurken hep gözlerimin içine baktı,

Gözlerinde sadece yanılmadığını görüyordum,

Bu beni rahatlattı, çünkü bunları hep bildiğine inandım,

Ben anlatmasam da anlatamasam da o biliyordu, hep anlıyordu beni bunları da anlayacaktı.

Hakan’ı anlattım, ondan ne istediğimi ne zamandan beri bu işin peşinde olduğumu,

Bu kararı daha 9 yaşında verdiğimi anlattım,

Sonra 6 gün öncesine döndüm,

Hakan’dan Cuma akşamı aldığım o adresi yol boyunca hiç düşünmediğimi,

Senelerdir beklediğim o günün geldiğini anlattım…

Sırada o adamla ne konuştuğumu anlatmam vardı ama bunu anlatırken Gizem’in gözlerine bakacak cesareti bir an kendimde bulamadım.

O an seni düşünmedim seni yalnız bırakmayı göze aldım cümlesini gözlerinin içine bakarak nasıl kura bilirdim?

Ama o an ondan da uzaklaşamam, ona şefkatine ve sevgisine en muhtaç olduğum zamandı,

Kafamı dizlerine uzattım o an öyle çaresiz hissettim ki kendimi yıllardır hiç şefkate ihtiyacım olmamıştı ama o an nefes gibi muhtaçtım Gizem’e, şefkatine ve sevgisine.
Devamında ne yaşadıysam anlattım,

Ne düşündüğümü, ne söylediğimi ne duyduğumu hepsini…

-“Kafam da tek bir şey vardı onu öldürmek, neden yapmadın diye sorarsan iki nedeni var biri pişman olmaması biri de bunu gördükten sonra seni düşünmem. Bilmiyorum eğer hayatımda sen olmasaydın ve o adam yine pişman olmamış olsaydı ne yapardım bilmiyorum, yine öldürmeyi düşünür müydüm? inan bu soruyu bile şuan da kendime ilk defa soruyorum.
Ama bildiğim tek bir şey var sen olmasaydın bende olmazdım,

Sırf bu bildiğim için evet sen olmasaydın o adam pişman olsun olmasın orada ölecekti,

Bana kızabilirsin belki de beni hiç affetmeye bilirsin ama böyle oldu, böyle düşündüm, böyle karar verdim. Yıllardır içimde iki insanla yaşadım, seni seven seninle beraber olan hep insan rolü yaptığım tarafım oldu, beni yönlendiren karar verdiren asıl gerçeğim nefretimi beslediğim tarafımdı.

Yani ben hep buna inandım,

Ama o an geldiğinde senden vazgeçme gerçeği sevdiklerimden annemden vazgeçmem gerektiği o an da hiç sanmıyordum hiç beklemiyordum ama kazanan rol yaptığım tarafım oldu. Daha doğrusu senin sevgin ailemin sevgisi aslında bunun rol olmadığını gerçek ben olduğunu gösterdi bana,

Sen olsaydın siz olmasaydınız bunu hiç anlamayacaktım.”

Yine farkında değildim ama bunları anlatırken ağlamaya başlamışım,

Bunu nasıl kontrol edeceğim nasıl olacak bilmiyorum ama sanırım buna alışıyorum.

Kafamı dizlerinden kaldırdım ve yanına oturdum,

Sessiz kaldık, düşünüyordu keşke ne düşündüğünü anlaya bilsem keşke gözlerine bakabilsem ama gözlerine bakacak cesareti bulamadım.

Aklıma hep kötü ihtimaller geldi,

Ya Gizem benden vazgeçerse,

Ya beni affetmezse ne yapacaktım?

Ben onun yerinde olsam affeder miydim?

iyi ki onun yerinde değilim kendim gibi bir adamla nasıl anlaşırdım bu adama nasıl dayanırdım hiç bilmiyorum…

Bu sessizlik biraz daha uzadı, sonra Gizem elimi tuttu suçlu çocuklar gibi kafam önümdeydi diğer eliyle kafamı kaldırdı kendi yüzüne doğru çevirdi,

-“Seni affetmem mi gerekiyor sence? Seni affedecek biri varsa o da yine sensin ve orada o kararı verirken kendi içindeki tercihini yaparken bu kararı zaten verdin kendini affettin.

Biliyor musun seni gördüğüm ilk gün içindekileri hep gördüm ne kadar zor bir adam olduğunu kendi içinde neler yaşadığını hep anladım.

Sana kızmıyorum çünkü bunu biliyordum,

Sana kızamıyorum çünkü bu hayat senin tercihin değildi,

Sana kızmıyorum çünkü bunu ben seçtim seninle olmayı ben istedim.

Ama zamanla bende yorulmaya başladım,

Bunu artık söyleyebilirim ki bende yoruldum.

Seni anlamaya çalışmaktan sana yardım etmek isteyip edememekten,

Ne yapacağını kestirmeye çalışmaktan her seferinde hayal kırıklığına uğramaktan yoruldum.

Yani senin kafandakileri anlıyorum sana yardım etmek istiyordum ama bunu istemeyeceğini bunu yanlış anlayacağını biliyordum. Seni kaybetmek istemedim kendi mesleğimi senin üzerinde kullanmak istemedim.

Şimdi düşünüyorum da belki de böyle düşünerek hata yapmışım,

Belki bunu yapmış olsam sana yardım edebilirdim,

Belki o zaman senin yanında olabilirdim…

Biz seninle beraberken bile sen hep yoluna tek başına devam ediyorsun,

Yani ben olmuşum olmamışım senin için bir önemi yok,

Çünkü sen kararını en başından vermişsin,

Sen yalnız yürüyeceksin.

Baksa birini öldürmek konusunda bir karar veriyorsun ve bu karının içinde biz hiç yokmuşuz gibi davranabiliyorsun.

Düşünüyorum sana nasıl güvenebilirim,

Bu hayatta en güveneceğim insan sensin ama emin olamadığım tek insanda sensin,

Bu şekilde mutlu olabilir miyiz sence?
…