psikoloji içeren bir hikaye

Birkaç dakika sonra yaşlı adam artık gitmesinin vaktinin geldiğini söyledi,

-“ Belki de söylediğin gibidir. Ben artık kalkayım delikanlı torunlar üşütmesinler, tanıştığımıza memnun oldum, adın neydi?”
Ayağa kalkarken elini uzattı,

Bende elimi uzattım,

-“Ben ……. ……… memnun oldum ………. ………. hem de çok.”

O an tam ayağa kalkerken ki durumunda donup kaldı, elini daha sıktım.

Gözlerinin içine baktım,

-“Ne oldu, neden şaşırdınız? Bu anın geleceğini hiç mi düşünmemiştiniz?”

…

Ben hiç ağlamazdım arkadaşlar hiç ağlayamazdım,

Ama o an gözlerime hakim olamadım, gözlerimden ardı ardına akan o damlalara engel olamadım.

Ben hiç ağlamazdım arkadaşlar,

Artık ağlıyorum…

Bana her zaman soru sordunuz,

Her durumda aklınıza gelen her şeyi sordunuz.

Şimdi ben size bir soru soruyorum,

Kendinizi benim yerime koyduğunuzda siz olsaydınız ne yapardınız?

Karşımda yaşlı bir adam ama masum olmayan bir adam,

Benden ailemi, kardeşimi, babamı, çocukluğumu, duygularımı çalan adam.

O tırın direksiyonunu tutan adam…

...

Peki siz ne yapardınız?

Hayatım boyunca hep bu güne hazırlandım,

Size hep bir intikamdan bahsettim,

Bahsettiğim bu muydu? Aslında kafamda iki intikam vardı, biri bu diğeri de manevi bir intikam.

Biri bana bunu yapana karşı, biri bana bunu reva göre hayata karşı.

işte ilki için beklediğim fırsat geldi,

Bütün nefretimin beni böyle biri olmaya iten adam karşımda…

Hep bu gün için hazırlandım, kendimi bu gün için yetiştirdim,

Hayatım boyunca istediğim iki şey vardı, biri bu yüzleşme bu intikam diğeri de bundan bu durumdan sonra hayatımın alacağı şekle göre en sonunda açıklayacağım hedefim için mücadeleme devam etmekti.

Bu adam o kazadan sonra haksız olmasına rağmen cezasını tam olarak çekmedi.

Mahkeme bitti, avukatımız ek olarak tazminat davası açtı,

O dava da yıllarca sürdü ve yüce adalet tecelli etti,

50.000 TL benden alınan canlar için bana ödenecek bedel 50.000 TL

Bu bedel 5000.000 TL’de olsa sonunda ki sıfırlar hiç bitmeyecek bir rakamda olsa alınan canların değeri para ile ölçülemez buna para biçilemez adalet bu olamaz!

Bu karar çıktığında bu adam ailesini alıp çoktan kaçmış adını soyadını bir şekilde değiştirmiş, izini kaybetmişti.

Ben hep güçlü bir adam olmak istedim, çevremin geniş olmasını istedim.

Bunun tek nedeni bu adamı kendi imkanlarımla bulacak güce sahip olmaktı,

Buna göre mesleğimi seçtim, ben mesleğime aşık bir adam değilim,

Şansım olsaydı başka bir meslek seçmek hayallerimi gerçekleştirmek isterdim ama bu şartlarda bu olamazdı.

Çevre yapmak için güçlü bağlantılar kurmak için bu mesleği seçtim, çok insan tanıdım, büyük patronlar, başarılı insanlar tanıdım zamanla bende güçlenmeye başladım, tercih edilen bir insan oldum bunu başarır başarmaz bu gün için araştırmaya girdim.

Güvendiğim insanlarla yavaş-yavaş iz aradım, izler buldum.

Bu izleri değerlendirecek bütün ipuçlarını birleştirecek bu işi iyi bilen bunları iyi değerlendiren bir insana bir avukata ihtiyacım vardı bu kişi de Hakan oldu.

Ben hep kadere inandım, inandığım bu kader karşıma Hakan’ı çıkardı.

Ailelerimizle yemek yediğimiz o gece elimde bulduğum bütün her şeyi bir kağıt ile Hakan’a vermiştim, o gece bütün detayları ona anlattım ondan tek istediğim bana bu adamı bulmasıydı.

Hakan ile sonradan tartıştığımız konu hep bu oldu. Bu ipuçlarından sonra Hakan’ın o adamı bulacağını çok iyi biliyorum şunu sora bilirsiniz devamında sen neden bulmadın?

istesem bulurdum, ama hem daha çabuk olması açısından hem de bunu biriyle paylaşmam acısından Hakan’dan istedim bu işi.

Bunun yükü çok ağırdı güveneceğim biriyle bunu paylaşmak zorundaydım, beni anlayacak biriyle Hakan’ın beni anlayacağını biliyordum ama o da anlamak istemedi.

Hakan’ın beni anlamadığı nokta bunca şeyi feda edecek olmamdı. Hakan için o adamı öldürecek olmam kesindi.

Hakan’ın anlamadığı nokta ona göre imrenilecek bir hayat kurmuşken bunları neden riske attığımdı. Büyük ihtimalle geriye kalan ömrüm hapiste geçecekti, yüce adalet tecelli edecek benim intikam için alacağım bu canı bedeli ömür boyu hapis olacaktı.

Çünkü öldürülen masum bir can olmayacaktı, ölmeyi hak ededen bir can olacaktı yüce adalet burada tecelli edecek beni ömür boyu hapse sokacaktı.

Hep bunları tartıştı, bu konunun benim için tartışılacak bir yeri olmadığını defalarca söyledim ama anlamak istemedi.

Belki de siz de beni anlamıyorsunuz ama en başından beri anlatmak istediğim nokta bu, ben artık tek bir insan değilim, içimde iki tane insan oluştu.

içimde ki çocuk öldüğünden beri onun yerine bir nefret büyüttüm,

insan olmaktan uzaklaştım, duygularımı kaybettim,

Normal düşünemeyen nefretle düşünen birine döndüm nefretle beslendim.

9 yaşından beri kafamda tek bir düşünce ile büyüdüm,

Kafamda ki hedefler ile büyüdüm şimdi bunlardan nasıl vazgeçebilirdim?

Ben hep iki adam oldum,

Dışarıda ki hayata bu şekilde adapte olamadım, zamanla bunu kavradım ve adapte olmak için normal bir insanı oynamaya başladım.

içimde ki diğer insan da böyle oluştu, zamanla buna da alıştım dışarıdan bakıldığında başarılı, sonrası için güzel hatta imrenilecek bir hayatım oldu ama bu hayat benim rol yaptığım bir yaşantıydı.

Ece ve sonrasında Gizem bana duydukları beni zamanla değiştirmeye başladı,

Ama daha en temelde kurduğunuz sağlam temeller sizi değişmenize izin vermiyor,

Bu yüzleşmeyi yapmasam geriye kalan hayatımı normal olarak yaşayamazdım bu şekilde devam edemezdim, nefes alamazdım…

Zamanla kendi içimde bazı çelişkilere düştüm,

Gizem, annem sevdiklerim ve sevenlerim vardı. Onlar ne olacaktı?

Düşünceler zehir gibidir, bir kere koydunuz mu aklınıza bir daha kurtulamazsınız hele ki yıllar önce daha çocukken kafanıza kazımışsanız. Ama bunu yapmazsam da yaşayamam madem yaşayamayacağım en iyisi giderken yalnız başıma gitmemek.

Hakan’ın bana kızdığı nokta bu ama içimdekileri beynimdekileri görmüyor, anlamıyor.

Buna aracı olmak istemese de bana karşı duyduğu borçluluk onu buna mecbur bıraktı.

Ofisime gelip o dosyayı bana verdiğinden beri hiçbir şey düşünmemeye karar verdim,

Saatlerce araba sürdüm ama,

Ne Gizem’i ne annemi ne kendimi nede başka bir şeyi düşünmedim sadece anı yaşayacaktım,

Ne yapacaksam o anda yapacaktım kendi kararımı kendi içimde verecektim,

Kimseyi dinlemeyeceğim, ne Hakan’ı nede söylediklerini,

Bunu Gizem’le paylaşsam onu öldürmeden gitmeme izin vermeyecekti bunu biliyorum bu nedenle asla ona söylemedim.

Bunun kararını ben vereceğim içimde ki iki kişilik verecek ve sonun da kendi içimde de uzlaşacağım, katilde olsam, kendimi de öldürmüş olsam bir şekilde bu iş bitecek ve ben kendi içimde de uzlaşmış olacağım.

Buraya geldiğim 3 gün boyunca bu adamın evinin önünde bekledim sabahın ilk ışığından gecenin karanlığına kadar hep en uygun anı aradım,

Önce konuşmak için sonrada kendi içimde uzlaşmak için.

Oğlunun evinde kalıyormuş,

3 gün boyunca bekledim 4. gün torunlarını bu parka getirirken en uygun zaman bu dedim ve işte şimdi karşısındayım.

Onunla konuşmaya başladığım ilk andan itibaren inanılmaz bir hissin içine girdim,

Söylemek istediklerimi bir an önce haykırmak için çok sabırsızlandım,

Konuşma boyunca hiç ağlayacağımı düşünmemiştim, ağlamak aklımın ucuna bile gelmezdi ama elimi tutunca elimi sıkınca babamı ve kardeşimi beden alan eller bana değince ben artık ben değildim.

…

Elini daha sıkınca yanıma doğru çektim, yeniden yerine oturdu,

Gerçekten inanılmaz derece de şaşırmıştı,

Bende çok şaşırdım, yani hiç mi bu anın geleceğini düşünmemişti?

-“Neden bu kadar şaşırıyorsun? Bu anın geleceğini hiç mi sanmıyordun?

Hiç mi sormadın kendine o sağ kalan çocuk bir gün gelecek yakama yapışacak,

intikdıbını almak isteyecek, ölümüm onun elinden olacak diye? Hiç mi sormadın lan kendine?”

Bekledim bir şeyler sormasını bekledim ama söylemedi yüzünde ki o şaşkınlık ve dehşet hali hala devam ediyordu,

Belki de hala ağlıyor olmam bir şeyler söylemesine engel oluyordu,

Tam da zamanını buldu bu hal.

Bir türlü engel olamadım, sinir oldum bu halime.

-“Sana soruyorum, cevap ver bana neden şaşırıyorsun? Bu anı hiç mi hayal etmedin, ben senelerdir bunu hayal ettim sen hiç hayal etmedin mi?”

Ağzından yarım yamalak bir -“Hayır” çıktı.

-“Çok yazık çok, bunu hayal etmemiş olman büyük bir hata, hayatını mahvettiğin biri seni unutacak mı sandın? Yapışmayacak mı yakana seni bin kere öldürmeden bırakacak mı sanıyordun peşini?”

Bu seferde içimden gülmek geldi, bir taraftar gözyaşlarım akıyorken bir taraftan da gülmeye başladım.

Adamın bakışları hiç değişmedi, bende haliminden memnunu değilim ama onu rahatsız ediyor olması tek tesellim.

-“Bana böyle bakmaya devam edersen seni burada parçalara ayırırım, neye bakıyorsun ulan böyle?

Neye şaşırıyorsun? Benden her şeyimi aldın senin yüzünden bir çocuk olmak yerine robot gibi büyüdüm,

Duygularımı çaldın benden mutluluğumu çaldın, hiç mi vicdan azabı çekmedin lan sen?

Her gece başımı yastığa koyduğumda beynimdeydin her an beynimdeydin senin yüzünden içimde hep bir nefretle büyüdüm,

Ben senin eserinim bu kadar şaşırma beni böyle sen yaptın,

Şimdi bunun bedelini ödeyeceksin.”

Biraz duraksadı,

-“Kaza ve kadere engel olmazsın bende istemezdim böyle olmasını.”

-“istemez miydin? Sorumsuzluğunun bedeli bu suna sakın kader deme, sen yaptın bunu kendi sorumsuzluğunun bedelini bize ödettin,
Senin ödeyeceğin bedel ne olacak?”

-“Bahsettiğin paraysa…”

O an var ya beynimden vurulmuş sözünü yaşadım.

Bütün gücümle sağ elimi bacağına attım ve sıkmaya başladım, eğer orada kadın ve çocuklar olmasaydı bacağını sıkmak yerine yüzüne yumruğu yapıştırmıştım.
Canı yandı, ama sesini çıkarmadı,

-“Sana yemin ediyorum o bahsettiğin parayı ağzına doldurarak öldürürüm seni. Şerefsiz köpek, ben sana ne anlatıyorum sen bana paradan bahsediyorsun.”

O parayı sana yedirerek öldürürüm seni.”

-“Bunu yaparak kendi hayatını mahvedeceksin eline hiç bir şey geçmeyecek gidenler geri gelmeyecek.”

-“Benim hayatımı yıllar önce mahvettin zaten sen bir daha mahvedemezsin.”

Bunu tüm samimiyetimle söylüyorum onu öldürmeye karar verdim,

Kesin olarak kendi içimde uzlaştım, normal hayatım nefretime yenik düştü kazanan nefretim oldu.

Bu iş artık bitti dedim içimden onu burada öldüreceğim o sefil beynini burada dağıtacağım,

Sonrasında da belki kendi beynimi...

Yüzüne baktım ama bana bakmıyordu, gözleri torunlarındaydı,

Herhalde son kere bakıyorum diye düşünüyordur dedim içimden,

Bana bakmasını bekledim ama bakmadı.

-“Gözlerimin içine bak bugüne kadar hiç vicdan azabı çektin mi söyleme bana!”

Bana doğru döndü ve gözlerimin içine baktı,

-“Hayır çekmedim çünkü bu bir kazaydı bu hepimizin kaderiydi keşke elden bir şey gelse ama gelmedi.”

Gözlerinin içine derin-derin baktım,

Gözlerinde hiç bir şey yoktu,

Vicdan azabından bir gram eser yoktu,

Korkudan bir gram eser yoktu.

Ölmekten korkmadığını sözleri ile yüzüme haykırıyordu,

Korkmuyordu, üzülmüyordu, endişelenmiyordu, vicdan azabı çekmiyordu.

Hayatımda ilk defa bir insanın karşısında bu kadar çaresiz kaldım,

O kadar laf söyledim ama korkmadı,

Tek istediğim bu korkuyu yaşamasıydı,

Titremesini istedim, yalvarmasını istedim, yavaş-yavaş ölmesini istedim,

Ölmek için yalvarmasını istedim ama bu duygulardan gözlerinde eser yoktu.

Bu gözleri görünce kafam karıştı, şuan burada onu öldürsem içimde ki nefret bitecek miydi?

Belki yalvarsa, açık çekse korksa bu olabilirdi, yani bunu bekliyordum ve olması gereken buydu ama olmuyor.

Çaresiz kaldım,

Ne yapacağıma karar veremiyorum, bu durumu daha öne her gün kafamda canlandırmıştım oysa ki,

Her seferinde de benim istediğim gibi bitiyordu, her seferinde de köpek gibi yalvarıyordu ama bu sefer ki senaryo değil gerçeğin ta kendisi ama benim istediğim gibi değil.

Sessiz kaldım,

Gözlerini kaçırması gereken oydu ama gözlerini kaçıran ben oldum.

Bu durumda çaresiz kaldığımı görmesini istemedim,

Ona bir daha yenilmeyi kaldıramazdım.