psikoloji içeren bir hikaye

Lise hayatım bu şekilde devam ediyor 2 yılımı da birincilik ile bitiriyorum, en büyük kazanımım da kendimi keşfetmiş olmam oluyor.

Gönül işleri konusunda da ilk senede biraz yaban kalıyorum ama daha sonra ister istemez bu konularda da boy gösteriyorum, hoşlandığım birkaç kişi oluyor o kişileri kazanabilmek fikri acayip derecede hoşuma gidiyor, bu yönü ile çabalıyorum ve bu iş olur duruma geldiğinde bütünü ile o kişiye karşı soğuyorum, bu durumda bu olaylara bile hedef niteliği ile baktığımı gösterip elde ettiğim hedeften sonra amacımın kalmaması ve olaydan soğumam biçiminde yorumluyorum.. sınıfta ki kız arkadaşlarımın bazıları benden hoşlanıyor ama kendime edindiğim sınıftaki kız arkadaşlarınla duygusal bağ kurma prensibi gereğinde gelen teklifleri red ediyorum.

Söylediğim gibi ilişki konusunda bazı denemelerim oluyor ama benim herkesi bir hedef olarak görmeme bağlı olarak hiç biri uzun sürmüyordu. Bununda en temel nedenlerinden biride zamanında Buse için taşıdığım hisleri ondan sonra kimseye karşı taşıyamamam ve maalesef hayatta tattığım güzel anıların hep geçmişte kaldığını düşünmem ve benim mutluluğu sadece geçmişte yaşmamdı. Hayatımın en önemli bölümünün ilk kısmı olan lise hayatımın böyle tamamlandı.

Pgibolojik olarak içimde taşıdığım nefret benimle birlikte her gecen gün büyüyordu ve en önemli etkisi de artık iyice ortaya çıkarmıştı kendini nefretime bağlanmıştım.
Hayatımın tek amacı olan kendimce “hayattan alacağım intikam” bazı değişiklikler gösteriyordu, kendimi çok farklı yollarda çok farklı durumlarda buluyordum, ve kendimde keşfettiğim yeni özellikler ile bazı korkularım gün yüzüne çıkıyordu, bazen normalleşme adın yaptığım her hareket beni farklılaşma batağının derinliklerine çekiyordu, tüm bunlar hayatımın en önemli döneminin ikinci kısmın da gerçekleşiyordu…

takip eden arkadaşlar için 10 dk içinde başlayacağım.

Nasıl başaracağımı biliyorum,

…

Bu bölüm okul döneminde mahalle, arkadaşlık ve sosyal hayatımı kapsayacak.
Yeni evimiz ve mahallemiz gayet güzeldi her ne kadar eski evimizi orada ki arkadaşlarımı özlesem de yapabilecek bir şey yoktu bu duruma ayak uydurmak zorundaydım…

Mahallemde arkadaşlık ortamı iyiydi beni de aralarına kabul etmeleri uzun sürmedi, hayatın sıkıcılığı üzerimde taşıdığım etkiler ve de sonuçta hala çocuk olmam arkadaş ortdıbına soktu beni.. Yukarı da nasıl bir çocuk olduğumu yapacağım yaramazlıklar ve haylazlıklar da sınır tanımadığımı az çok anlatmıştım ama neden oldu nasıl oldu bilmiyorum ama bütün bu huylarımdan vazgeçtim ilahi bir lütuf oldu bana bütün bunları içimde sakladım hepsini bastırdım, şuan da bile bu huylarımın en derinlerde olduğunu biliyorum hissediyorum ama bunları artık kullanmayacaktım, örnek bir çocuk nasıl olur nasıl efendi olunur nasıl saygılı biri olunursa öyle biri oldum çıktım.

Mahalle arkadaşlarım içinde hep çok sevildim, onlara her zaman saygı duydum ve bu saygının karşılığını fazlası ile aldım, oyun oynarken maç yaparken hep benim dediklerim oldu buna herkes saygı gösteriyordu bende bu saygıyı yaptığım her harekette onlara karşı duyuyordum.. istanbul gibi bir bataklıkta hepimizin malumu olacak berbat ortamlarla da tanışmam uzak olmadı daha 3. Sınıfta sigara içmeyi deneyen biri olarak gerek sigara gerekse alkol konusunda kokularına, kendilerine ve adlarına bile inanılmaz bir nefret duymaya başladım.. Sigaranın kokusuna bile dayanamıyordum öyle bir tiksinti besliyordum..

Bu lütuf ile de kötü alışkanlık olabilecek her şeyden uzak durmayı başardım.. Her çeşitten arkadaşım oldu bali çekeni de tanıdım hap kullananı da ot sarıp içeni de hepsi ile hukukum oldu beni tanıdılar ben de onları tanıdım ne bir gün onlar beni bu alışkanlıklara davet etti ne de ben merak ettim ama kim olursa olsunlar hep saygı duydum ve karşılığı yeniden saygı olarak döndü bana.. Kimi ceza evine girdi kimi iş güç sahibi oldu ama alışkanlıkları devam etti kiminin okula giden başarılı kardeşi oldum kiminin başarılı bir arkadaşı kimi imrenerek baktı kimi kendinde nasihat da bulundu bu böyle devam etti..

Ortamım da her türlü insan oldu çok başarılı, çok terbiyeli, çok yaramaz, çok zeki de arkadaşlarım oldu artık adına ister şans deyin ister kader deyin ister de Allah’ın yolumu açması ve beni her zaman koruması ( ki ben buna canı gönülden inanıyorum) yoluma engel hiçbir şeyle karşılaşmadım..

Maddi durumumuzdan çok kısa bahsedeceğim, Allah’a şükürler olsun hiçbir zaman muhtaç duruma düşmedik gelirlerimiz babamdan kalma maaşımız vardı, yokluk çekmedik orta halli bir durumdaydık ama yokluğunda ne olduğunu bildik. Dayım bana babalık yaptı her zaman yanımda oldu okumam da ki ısrarı başarmak için başka hiçbir seçeneğimin olmadığını bana o anlattı okul ile ilgili her başarımı ona atfettim ve onun en büyük hayali olup da çocuğundan göremediği üniversite diplomasını ona hiçbir zaman unutamayacağı bir anı ile gerçekleştirdim, hepsini anlatacağım…

O dönemlerde evinde bilgisayarı olan insanların sayısı çok az çok büyük bir lüks bizimde bilgisayarlarla oyunlarla tanışmamız internet kafeler sayesinde oluyor, arkadaşlarla ara sıra gidip harçlıklarımızdan biriktirdiğimiz paraları kafelere veriyoruz daha o zamandan bilgisayarlara karşı müthiş bir merakım ve sevgim başlıyor sadece oyun oynamak anlamında söylemiyorum her konusu ile ilgimi çekiyor.. Lise yıllarında bilgisayar dersleri almamız bu derslere gösterdiğim büyük ilgi ve merak beni daha fazla içine çekiyor..

Kafede bir adam dikkatimi çekiyor, oynanan her oyunda birinci bozulan hata veren her bilgisayarın başında her şeyden ama her şeyden haberi ve bilgisi var gibi o adamın. adı Demir o zamanlar 22 yaşında çok iyi bir bilgisayarcı tahmin edebileceğiniz üzere bir bilgisayar korsanı. Çok bilgili olduğu bu işin piri olduğu her halinden belli ilk konuşmamız bir konuda bana kızması ile oluyor benden bir bilgisayarı kapatmamı istiyor bende kapatmakta gecikince fırçalıyor, ilk başta kendisine sinir olsam da ara sıra okuldan sonra gittiğim kafeye daha fazla gitmeye başlıyorum. Demir abiye okulda öğrendiğim gördüğüm ya da okuduğum konular da sorular sormaya başlıyorum ilk başta başından savursa da sonradan merakımı o da hissedip görüyor ve bana cevaplar vermeye sorular sormaya başlıyor. Ben sürekli onun yanında takılan peşinde dolaşan bir nevi yardımcı bir nevi ayakçısı oluyorum.

Sigarası bitince almaya gidiyorum, içeceği bitince doldurmaya gidiyorum ama her zaman yanında oturuyorum, yaptığı her şeyi izliyorum param oldukça internetten araştırıyorum okul kitaplarımı karıştırıyorum bana verdiği bilgisayar dergilerini ve dokümanları okuyorum araştırıyorum. Bozulan her bilgisayarın başına gittiğinde peşinden geliyorum şu tornavidayı tut, şu vidayı sık ile başlıyoruz gün geliyor şu bilgisayarın şu parçası bozuldu al para git al ve tak, şu makineye format at, şu makineye şu programları kur yeni bilgisayar alınıyor parçaları toplamada gel izle şunu sen tak demeye başlıyor. Lise 2 dönemine geldiğim zaman kendime bir tane bilgisayar aldırıyorum uzun uğraşlarım sonucunda. Kendime araştırma yapacak içini açıp bakacağım parçalarını kurcalayacağım bozacağım kendi başıma tamir etmeye çalışacağım yapamayınca alıp Demir abinin yanına koşacağım bir bilgisayarım oluyor..

“Öğrendiklerim ve yaptıklarım için fazla detaya girmeyeceğim ve bu konuyu elimden geldiğince üzerinden anlatmaya çalışacağım nedeni konusunda ileride anlatacaklarımın bana göre iyi bir gerekçe olacağını düşünüyorum..”

Bir gün Demir abiye hack yapmakla ilgili sorular sormaya başlıyorum o da bana bazı hikayeler anlatıyor o zamanlar bu işler öyle büyük bir güç öyle büyük bir cazibe olarak geliyor ki hayretler içinde dinliyor inanılmaz heyecanlanıyorum abi bende öğrenmek istiyorum diyorum ilk başta karşı çıksa da sonradan bir gün bilgisayarımı getirmemi istiyor;

- “Sana fedora işletim sistemini kuracağım.”

-“abi ben daha xp kullanmaya çalışıyorum, onu nasıl kullanacağım”

-“oğlum öğrenmek istemiyor muydun, işte sana fırsat, kuracağım öğren”

Fedora sistemi kuruyuz, kendimi 90 yıllarda bilgisayar kullanmaya çalışan bankacılar gibi hissediyorum (bilgisayar dersinde ms dos sistemlein resimlerinde bunlardan bolca vardı oradan biliyorum)

-“abi şunu nasıl açacağım?”

-“onu açman/çalıştırman için şu komutu yazman gerekiyor”

-“ abi bu nedir? Ne işe yarar”

-“onun ne olduğunu anlaman içi şu kodu yazman gerekiyor.”

….

Sistem neredeyse kod ile çalışıyordu bir şey yapmak için kodunu yazmak öyle yapmak gerekiyor ve neredeyse hiçbir kodun nasıl yazıldığını ne işe yaradığını bilmiyorum..
Yaklaşık 1 yıl boyunca sürekli aldığım ve Demir abinin verdiği dergiler, internetten yaptığım araştırmalar ders çalışır gibi gece gündüz bunlarla uğraşmam sonucunda çok çabuk yol kat ediyorum. Okulda derslerle bu kadar alakasız olmamın bir nedeni de bu aslında bu konular olmasa da yine alakasız olacağım ama bu bir nevi kafamı dağıtıyor…
Bu kadar çabuk gelişmemde hafızamın güçlü olması lise 2 de “istediğim her şeyi başarabileceğimi keşfetmem” ve kafamı nasıl kullanacağımı az-çok çözmem en büyük etken oluyor…

Lise sona geçtiğim dönem de Demir abi ile fikir alışverişi yapabilecek, sen onu unutmuşsun şöyle oluyordu diye bilecek bir seviyeye gelmiştim ama oturup bir siteye veya bir kişiye karşı hiç hack yapmıyorum.. Bu konularda ki bilginin sahilde ki kumlar kadar olduğu kumsalda bir avuç kumu elime alacak bilgiye sahip oluyorum sonradan Linux, unix kullanmaya başlıyorum exploit, ( Local - Remote) vulnerability konusunda çok geliştiriyorum kendimi. Söylediğim gibi kumsal da bir kum tanesi olsam da en azından şu komutun şu scriptin ne olduğunu biliyor yada tanımaya çalışıyordum…

“Bu sırada kazaya neden olan kamyon şoförü ile olan mahkeme devam ediyor adam zaten içeri girip hemen sonrasında salıveriliyor 6 yıl sonunda, en son duruşmada da mahkeme adamı 50.000 TL tazminat ödemeye mahkum ediyor ve adam o karardan sonra ortadan kayboluyor, yani kaçıyor..

Bu ülkede sorumsuzca araç kullanmanın ya da bakımını yapmadığın külüstür aracın insanları öldürmesi için herhangi bir ceza vermemesi bir yana ölen canlar için fiyat belirleyip bunun da bir kişi için 25.000 TL olması benim için ağlanacak sizler için gülünebilecek bir durum oluyor sadece. Keşke o canların bedeli değil 25.000 TL 25 milyon TL olsaydı da geçe gündüz çalışıp gerekirse köpeklik yapıp o parayı toplar o canları geri kazanırdım… O adam öylece kaçıp gidiyor, para konusu aklımın ucundan bile geçmiyor o parayı almış olsaydım kendime araba mı alacaktım ya da yeni bir ev alıp içinde mi oturacaktım bunu nasıl yapacaktım? O paranın gözümde hiçbir değeri yoktu aksine üstüne kan bulaşmış bir para olarak kaldı. O günden sonra da hiçbir paranın pul kadar değeri olmuyor gözümde hiç zaman da para önceliğim olmayacaktı ve paraya hiç tapmayacaktım!”

“işte bu kararın ardından benim hayattan öç alma hedefim kafamda artık daha da netleşiyor yaşadığım her an da yanlış olarak gördüğüm her şeyi değiştirmeye çalışacaktım, bir gün ülkemde ki yanlışları değiştirinceye kadar.”

Bilgisayar konusuna kendimi geliştirme hevesim devam ederken mahallede ne zaman yürüsem birilerin beni izlediğini hissediyorum, sürekli rahatsız oluyorum sanki bir çift göz sürekli beni takip ediyor, bundan rahatsız olmaya başlıyorum ve o bakışların sahibini yakalamaya karar veriyorum..

Lise 2 dönemlerimin sonundayım, mahallemiz de ki kızların içinde 2 tane kız var sürekli beraber gezen her şeyi beraber yapan çok yakın iki arkadaş apartmanları da yan yanaydı bu kızlardan bir tanesi farkında olmadan ilgimi çekmeye başlamıştı, ismi Toprak’ dı. Çok güzel bir kızdı bu sadece benim için göreceli değildi diğer arkadaşlar ve kuzenimde birkaç kere gördüğünde kızın güzelliğinden bahsediyor bir şekilde irtibata geçmeye çalışıyorlardı ama kız o güne kadar hiç birine yüz vermemişti, benimde sadece dikkatimi çekmiş farkında olmadan hoşlanmaya başlamıştım.. Diğer arkadaşının adı Ece’idi. Ece’de güzel bir kızdı ama Toprak’ın güzelliği onu her zaman gölgeliyordu yani ikisini bir arada görünce iki güzel kız görüyordum ama kendimi Toprak’a bakmaktan alı koyamıyordum.. Tüm samimiyetimle söylediğim gibi bilinçli olarak değil, farkındalılık da değildi ama Toprak’ı görmek çok hoşuma gidiyordu bir nevi nefretimden uzaklaşık bazen güzel şeyler hissediyordum ama bunun farkına çok sonradan vardım.

Üzerimde hissettiğim bakışların sahibini yakalamalıydım, çünkü bu beni rahatsız etmeye başlıyordu, mahalleden geçip eve girerken sürekli üzerimde olduğunu biliyordum,

Derken çok geçmeden o bakışların sahibini yakaladım..

Tahmin edebileceğiniz üzeri bu bakışların sahibi Ece’di. Ne zaman evden dışarı çıksam ne zaman yürüsem o bakışlar üzerime yoğunlaşıyor artık o bakışları görebiliyorum, ama bundan fazlasıyla rahatsız oluyorum..

Bazen bakkala gitmek ya da arkadaşla dolanmak için yürümeye başladığımda bunları arkamda görüyorum peşimden geliyorlar, bilmiyorum ama bu durum beni rahatsız eder genelde kur yapma amcacı bile olsa belirsizlik beni hep rahatsız etmiştir, bu böyle biraz devam ediyor ama o gizlenen bakışlar artık gizlenmiyor. Şu peşinden dolaşma olayı ve bakışların üzerimde olmasının üzerimde bıraktığı tek olumlu yanı Toprak’ın da orada olması oluyor yani Ece ile beraberken Ece bana baktığında Toprak’ta bana bakıyor Ece peşimden yürürken Toprak’ta geliyor ve bu da benim hiç içimde olmayıp da beynime kazınmaya başlayan Toprak için ümitlenmeme neden oluyor.

Belki de o bakışların sahibi Toprak’tır (olmadığını biliyorum ama olması için ümit ediyorum sadece)

Bir karar alıyorum bir fırsatını bulup Toprak ile tanışıp ondan hoşlandığımı beklide aşık olmaya başladığımı ona söylemeliyim çünkü yaklaşık 3 seneden sonra ilk defa birine Buse’ye hissettiğim duygulara benzer bir şeyler hissetmeye başlıyorum sanki, bu da içimde taşıdığım nefreti dizginliyor bana o kaybettiğim heyecanı yeniden getiriyor…
Evet söylemeliyim…