psikoloji içeren bir hikaye

“Aklım başımda değil ki,

Sebebini bilmiyorum

Bize nazar değdi inan

Adım gibi biliyorum

Yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Yar yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Yanıyorum yanıyorum

Ah yanıyorum yanıyorum

Yar yine bana haram geceler

Senin için ağlıyorum

Hatıralar gözlerimde

Dalıp dalıp gidiyorum

Acımasız dertlerimle

Yapayalnız yaşıyorum

Yar yine başım belalarda

Senin için ağlıyorum”

Onun bunca sene her gecesi haram olmuştu bundan sonra ömrümün sonuna kadar her gece bana haram,

Onu bıraktığım gün katil olmayı göze almıştım, onu mutsuz etmemek için gidecektim ve intikamımı alacaktım,

Böyle yüce bir hedefim vardı, senelerdir bekledim sonunda katil olamadım,

Maktül her zaman o adam olacaktı,

Ece’yi bıraktığım gün maktülü ben seçtim maktül Ece oldu.

işte şimdi katil oldum ve Ece’yi öldüren ben oldum…

Bu hayat karşısında bir kere daha yenildim, bu hayat benden bir sevdiğimi daha aldı ama bu sefer beni ayakta tutacak bir şey bırakmadı.

Ece’yi bırakıp gidemedim, yanı başına uzandım ölmeyi bekleyeceğim

Mezarını gözyaşlarımla sulayacağım,

Onu burada bırakmayacağım tek başına bırakmayacağım,

Sonrası yine karanlık...

...

...

O’nun anlattıkları burada bitiyordu...

Bu hikaye bana ait değil arkadaşlar,

Sen kimsin diye soracaksanız, ben Hakan’ı bu olaylardan sonra tanıyan bir arkadaşıyım.

Bunları nereden biliyorsun nasıl böyle anlattın dersen,

Bunu şimdi ve devamında ne olduğunu anlatarak açıklayacağım,

…

nasıl yani kafam karıştı şimdi?

Hakan onu mezarın başında baygın buldu,

Acil olarak hastaneye oradan da istanbul'a sevk ettiler,

Bu unutkanlık olayı aslında bir hastalığın başlangıcıydı,

Bunca biriken olay bunca yaşanan şeyden sonra bu süreç çok hızlanmış, böyle durumlarda stres ve üzücü olaylardan uzak durmak gerekir ama bu olaylar onun yakasını hiç bırakmadı ki...

Ece'nin intiharı ile artık o da dönülmez bir yola girdi.
Hastanede kimseyi yanına istemedi, o günlerde yanında sadece annesi ve Hakan vardı.

ya amq ne oluyo yav

3 hafta hastanede kaldı, bu hastalık normalde yıllara yayılarak devam eden bir hastalıktır yani evreleri olan bir hastalık. aslında nerdeyse bütün insalık bu ilk evrenin içindedir stres ve üzüntü durumları sadece evreleri hızlandırıyor, onun hayatında ki bu olaylar özellikle son 1 senesi içinde ki olaylar bu süreci hızlandırmış onun finalide Ece oldu...

Nefret... aslında onu bunla savaştıran belkide buydu, nefretini savaşını bıraktığı gün belki de bu hastalığa yenik düştü.

Durumu her gecen gün kötüleşti, unutkanlık, konuşamama, düşünememe...

Onu gibi bir insan bu duruma geldi..

ilk başlarda kendinde olduğunda kimseye haber verilmesini istemedi,

Özellikle Gizem'i istemedi, onu bu halde görmesini hiç istemedi ve Hakan'a söz verditti.

Sürekli uyudu günde bir kaç saat kendinde kaldı, konuşabildi. Hayat onun için geri sarıyordu, 1 hafta sonra Hakan'ı unuttu onu tanıyamadı.

Annesi ile konuşuyordu ona hep eskileri anlatıyordu çocukluğunu mutlu günlerini...

Hakan o günleri anlatırken hala göz yaşlarına hakim olamıyor...
Bir kere kendine geldiğinde Hakan'ı böyle ağlıyorken gördüğüne şöyle bir söz söylemiş,

"Hani bazı rüyalar vardır o rüyalarda bir şeyler için mücadele veririz birileri ile kavgaya tutuşuruz yada birilerini kurtarmak için mücadele ederiz sonra bir anda uyanırız bu bir rüyadır ama o duygular hala etkisini sürdürür, sanki imkan olsa o mücadele o kavga devam edecek gibi gelir...
Bu da böyle bir şey işte, siz şimdi üzülüyorsunuz ama bu bir rüya hepsi yalan çünkü uyanacağımı biliyorum, uyandığım zamanda hiç üzülmeyeceğimi orada üzüntü olmayacağını biliyorum ne olur üzülmeyin çünkü ben üzülmüyorum."

Bazı günler 1 bazı günler 30 dk bazı günler 2 saat kendinde olduğunda,

Herkes için bir şey bıraktı, Gizem'e bir mektup yazdırdı,

Her şeyini Gizem ve annesine bıraktı,

işlerin nasıl devam edeceğini neler yapılması gerektiğini...

Hakan'ın en büyük pişmanlığı Gizem'i zamanında onunla görüştürmemesi oldu,

Gizem dönmüştü Hakan her şeyi anlatmıştı ona ama onun nerede olduğunu söylemedi,

Tüm ısrarlara göz yaşlarına rağmen söylemedi,

Çünkü onun yapacağı bir şey yoktu bir şeyler yapmak için çabalayacak ama hiç bir şey yapamayacaktı, sonuçta kendini suçlayacaktı ama kimsenin elinden bir şey gelmiyordu ki..
Hakan en sonunda dayanamadı ve gizem'i onun yanına zütürdü,

Ama onun yanına zütürdüğü zamandan sonra o hiç bir zaman kendine gelemedi,

Gizem'i hiç hatırlayamadı,

Gizem'e öle bir bakışı vardı ki,

Hiç tanımadığı istemediği bir yabancı gibi..

buna yürek dayanmadı...

2 gün sonra da bu dünya için gözlerini kapattı hakikat için uyandı...

...

Bu olay üzerinden 3 sene geçti.

O, babası ve kardeşinin yanında,

Annesi memlekete evine geri döndü.

Gizem şuan da yurtdışında, yüksek lisansını tamamlayıp doktorasına başladı,

doktorasını yaptığı ve üzerinde çalıştığı konu, onun hastalığı...

bir daha ülkeye dönmeyeceğini ve hiç bir zaman evlenmeyeceğini biliyorum...

Bunları neden ve nasıl mı yazıyorum, aslında bu onun isteğiydi,

onun yazdığı günlükler ve Hakan'ın anlattıklar.

şimdi değil uzun yıllar sonra belki bir gün Gizem'de isterse tüm bunlar bütün detayları ve bütün yazdıklarıyla kitap olacak.

belki bir gün..

-son-

ben rezerve alayım ordan

reserved

rezerved

rezerve olsun bakalım

reserved

rezerved

ağlarım dıyodum ama bu kadarını beklemıyordu abı sen ne yazdın ya
hikayenin sonu pgiboloji bozaar demiştin ya pgiboloji falan kalmadı amk ağzıma sıçtın bıraktın şidmi.
ne olur özel mesaj bak!
ellerine sağlık yazan parmakarına sağlık hayatım boyunca duyduğum okudduğum en muhteşem hikayeydi
şuan ağlıyorum şarkıyıda açtım birdaha ne zaman bu şarkıyı duysam ağlıcağımıda biliyorum. tekrar okuyacağım bu son yazdıklarıjnı ve hikayeyi tekrar okuyacağım suan kendime nasıl gelıcem bilmiyorum ama okuyacağım ve tekrar yazacağım sana.
ne olur cevap ver.

acayıp oldum ağlamam dıyordum aga ama aglıyom anlamadım bıraz kafam karıştı yıne okucam ama okudgum en ıyı hıkaye buydu cok sagol.

pısıkoljının anına kodugundan da emın ol ıstedım dedıgını yaptın yane

Bu kadar yazıyı anana okuttur xde xde

diyecek bi şey yok.

eline sağlık

tekrar okuyom