psikoloji içeren bir hikaye

3. günün diğer 2 günden farkı nedir diye sorarsanız hiçbir farkı olmadı ama bu sefer sabah aldığım simit öğle saatlerinde bitti, yine midem bulandı ama kendimi yemeye zorladım buralarda hasta ve yorgun düşmek isteyeceğim en son şey.

4. Gün bu sefer güzel ve güneşli bir gün karşıladı beni sabah erken saatlerde yine aynı fırından aldığım simitten sonra sahildeyim.

Karadenizin hırçın sularının önünde güzel bir sahil şeridi, hemen önünde de çok güzel bir çocuk parkı.

Havanın güzelliğini gören aileler çocuklarını alıp parka gelmiş, ama son 3 günün getirmiş olduğu soğuk hava ve Karadeniz sularının serin rüzgarı sıcağı biraz kırdı. Hafif serin ve rüzgarlı hava insanları biraz üşütüyor.

Çocuklar sımsıkı giyinmiş bir şekilde parkta koşuşturmaya devam ediyorlar.

Oldum olası çocukları çok severim,

O kadar saf o kadar temizler ki temizlikleri yüzlerinde bir parça nur oluyor.

Arabadan inip biraz çocukları izledim,

Yüzüme doğru esen hafif rüzgar 3 günden beri midemde oluşan krampları ve yorgunluğu alıp zütürdü benden. Çok rahatlamıştım.

Elimde simit parka doğru yürüdüm, kimi anneler çocuklarını kimi büyük anne ve babalar da torunlarını parka getirmiş.

Biraz ileride yaşlı bir adam tek başına bankta oturuyor,

Yanı boştu oraya doğru ilerledim ve yanına oturdum.

Gözleri çocukların üzerindeydi, bende oraya doğru bakıyordum,

Yanına oturunca bana doğru baktı, kafamla selam verdim o da gülümseyip selam verdi.

Beraber parkta oynayan çocukları izlemeye başladık,

Birkaç dakika sessizce izledik sonra yaşlı adam söze girdi,

-“Hangisi senin çocuğun? Seni daha önce buralarda hiç görmemiştim yeni mi taşındın?”

Gülümsedim,

-“Ben henüz evli değilim, bir iş görüşmesi için buradayım biraz boş zamanım vardı buraya geldim bende.”

-“Öyle mi ne iş yapıyorsun delikanlı?”

-“………… …………. “

-“Maşallah işlerin nasıl iyi mi? Buralara geldiğine göre işleri büyütüyorsun herhalde.”

-“Çok şükür gayet iyi daha iyisi içinde uğraşıyorum. Burada ki iş hep istediğim bir işti bakalım inşallah olur. Siz ne iş yapıyorsunuz?”

-“Memurdum emekli oldum çoluk çocuk torun derken geçti işte yıllar.”

-“Anladım, ne memurluğu yaptınız?”

Derin bir nefes aldı,

-“Devletin ne işi biter ne memurluğu delikanlı.” Gülümsedi,

Gülümsedim,

-“Haklısınız, hep burada mı yaşadınız?”

Biraz duraksadı,

-“Evet hep burada yaşadım.”

-“Şanslısınız çok güzel bir şehir…”

Sadece gülümsedi,

Biraz sessizlik oldu bu sırada elimde ki simitten bir parça aldım, bir parçada yaşlı adama uzattım,

Uzattığım parçayı aldı ve yemeye başladık.

-“Hangisi sizin torununuz?”

Bu soruyu sorunca yüzünde yine gülümseme belirdi,

Parmağı ile işaret etti,

-“Şuradaki iki erkek çocuğu görüyor musun? işte onlar…”

-“Allah bağışlasın hem de iki tane.”

-“Sağ ol delikanlı sağ ol iki tane aslan parçası işte,

Sen ne zaman evleneceksin var mı durumlar parmağında da yüzük var gerçi?”

-“Evet, nişanlıyım kısmetse 2 sene içinde evlilik var bakalım artık.”

-“O maşallah hayırlısı olsun sende bir an önce evlen çocuk sahibi ol da Allah sana da evlat ve torun sevgisi nasip etsin.”

-“Hayırlısı artık inşallah o da olur, bizde torunlarımızı görürüz.”

Yaşlı adam iyice keyiflendi,

Gülerek,

-“Olur olur bunlar dünyanın en güzel duyguları.” Elini dizime hafifçe vurup bu sözlerini pekiştirdi.

Bende gülümsedim, gerçekten güzel hayaller bakalım bu hayaller gerçekleşecek mi göre bilecek miyiz bizde evlat ve torun sahibi olmayı…

Yine sessizlik oluştu,

-“Torun sevgisi evlat sevgisinden çok daha fazladır derler sahiden de öyle mi?”

-“Öyle delikanlı öyle, bunun nasıl bir şey olduğunu sana anlatmak isterdim ama anlatılacak bir şey değil ancak yaşayınca anlıyorsun, mesela evladının tırnağı kırıldığı zaman ana-babanın ciğeri sızlar ama torunun tırnağı kırıldığı zaman canından bir parça gidiyor. Bu öyle bir sevgi ki evlat sahibi olunca bile anlamıyorsun, mesela sor annene-babana ancak torun sahibi olunca anlayacaklarını söylerler.”

Gülümsedim,

Devam etti,

-“Mesela sor babana ben mi torunun mu diye eminim torununu söyler çünkü onlarda daha olmasa da ne kadar çok seveceklerini biliyorlar.”

-“Maalesef babam hayatta değil uzun zaman önce kaybettim onu bu duyguları hiçbir zaman bilemeyecek…”

-“Öyle mi kusura bakma üzdüm seni, nasıl oldu peki hastalık falan mı?”

-“Trafik kazası.”

-“Ya başın sağ olsun.”

-“Sağ olun.”

Bu konu sohbetimizi biraz hüzünlendirdi yaşlı adam sessiz kalıp torunlarına baktı,

Bu sefer ben devam ettim,

-“Babasız kalmak çok zordur, babanızı kaybettiğiniz gün artık çocuk kalamıyorsunuz, büyümek gerekiyor, kaç yaşında olursanız olun artık arkanızda duracak yere düştüğünüzde sizi kaldıracak o çınar artık yok oluyor.

Hayatta yapa yalnız kalıyorsunuz,

Bazen çok ağır geliyor ister çocuk olun ister koca adam bazen ağır geliyor,

Keşke babam yanımda olsaydı diyorsunuz,

Elimde tutsa bana yardımcı olsa ama artık olmadığını biliyorsun, işte en çok bu zamanlarda koyuyor insana…”

Yine sessiz kaldık,

-“Zor delikanlı, baksana hala acı çekiyorsun ama her sıkıntının bir de dermanı var insan ne kadar acı çekse de bunun da bir ilacı vardır.”

-“Haklısınız bunun ilacıda çocukluğunuzu kaybetmek, erken yaşta adam olmak, çocukken muhtaç olduğunuz o duyguları unutmak, duygusuz yaşamak, duygularını kaybetmek robotlaşmak…”

Yine sessizlik çöktü,

Birkaç dakika sonra yaşlı adam artık gitmesinin vaktinin geldiğini söyledi,

-“ Belki de söylediğin gibidir. Ben artık kalkayım delikanlı torunlar üşütmesinler, tanıştığımıza memnun oldum, adın neydi?”
Ayağa kalkarken elini uzattı,

Bende elimi uzattım,

-“Ben ……. ……… memnun oldum ………. ………. hem de çok.”

O an tam ayağa kalkerken ki durumunda donup kaldı, elini daha sıktım.

Gözlerinin içine baktım,

-“Ne oldu, neden şaşırdınız? Bu anın geleceğini hiç mi düşünmemiştiniz?”

…

Ben hiç ağlamazdım arkadaşlar hiç ağlayamazdım,

Ama o an gözlerime hakim olamadım, gözlerimden ardı ardına akan o damlalara engel olamadım.

Ben hiç ağlamazdım arkadaşlar,

Artık ağlıyorum…

Bana her zaman soru sordunuz,

Her durumda aklınıza gelen her şeyi sordunuz.

Şimdi ben size bir soru soruyorum,

Kendinizi benim yerime koyduğunuzda siz olsaydınız ne yapardınız?

Karşımda yaşlı bir adam ama masum olmayan bir adam,

Benden ailemi, kardeşimi, babamı, çocukluğumu, duygularımı çalan adam.

O tırın direksiyonunu tutan adam…

...

Peki siz ne yapardınız?

kafsına sıkardm hemde hıc acımazdım amk cocuguna

bekledim dedim bir yere bağlyacak artık biliyorum seni en başından beri biliyordum bağlayacaktın bir yere hazırdım bekliyordum ama bu beklentime bile içime oturdu.

panpa samimi olarak senin yerinde olsaydım sana bunlarıyapan adamı ellerimle parçalardım bir kerede öldürmezdim yavaşça öldürürdüm

Hayatım boyunca hep bu güne hazırlandım,

Size hep bir intikamdan bahsettim,

Bahsettiğim bu muydu? Aslında kafamda iki intikam vardı, biri bu diğeri de manevi bir intikam.

Biri bana bunu yapana karşı, biri bana bunu reva göre hayata karşı.

işte ilki için beklediğim fırsat geldi,

Bütün nefretimin beni böyle biri olmaya iten adam karşımda…

Hep bu gün için hazırlandım, kendimi bu gün için yetiştirdim,

Hayatım boyunca istediğim iki şey vardı, biri bu yüzleşme bu intikam diğeri de bundan bu durumdan sonra hayatımın alacağı şekle göre en sonunda açıklayacağım hedefim için mücadeleme devam etmekti.

Bu adam o kazadan sonra haksız olmasına rağmen cezasını tam olarak çekmedi.

Mahkeme bitti, avukatımız ek olarak tazminat davası açtı,

O dava da yıllarca sürdü ve yüce adalet tecelli etti,

50.000 TL benden alınan canlar için bana ödenecek bedel 50.000 TL

Bu bedel 5000.000 TL’de olsa sonunda ki sıfırlar hiç bitmeyecek bir rakamda olsa alınan canların değeri para ile ölçülemez buna para biçilemez adalet bu olamaz!

Bu karar çıktığında bu adam ailesini alıp çoktan kaçmış adını soyadını bir şekilde değiştirmiş, izini kaybetmişti.

Ben hep güçlü bir adam olmak istedim, çevremin geniş olmasını istedim.

Bunun tek nedeni bu adamı kendi imkanlarımla bulacak güce sahip olmaktı,

Buna göre mesleğimi seçtim, ben mesleğime aşık bir adam değilim,

Şansım olsaydı başka bir meslek seçmek hayallerimi gerçekleştirmek isterdim ama bu şartlarda bu olamazdı.

Çevre yapmak için güçlü bağlantılar kurmak için bu mesleği seçtim, çok insan tanıdım, büyük patronlar, başarılı insanlar tanıdım zamanla bende güçlenmeye başladım, tercih edilen bir insan oldum bunu başarır başarmaz bu gün için araştırmaya girdim.

Güvendiğim insanlarla yavaş-yavaş iz aradım, izler buldum.

Bu izleri değerlendirecek bütün ipuçlarını birleştirecek bu işi iyi bilen bunları iyi değerlendiren bir insana bir avukata ihtiyacım vardı bu kişi de Hakan oldu.

Ben hep kadere inandım, inandığım bu kader karşıma Hakan’ı çıkardı.

Ailelerimizle yemek yediğimiz o gece elimde bulduğum bütün her şeyi bir kağıt ile Hakan’a vermiştim, o gece bütün detayları ona anlattım ondan tek istediğim bana bu adamı bulmasıydı.

rezerved

Hakan ile sonradan tartıştığımız konu hep bu oldu. Bu ipuçlarından sonra Hakan’ın o adamı bulacağını çok iyi biliyorum şunu sora bilirsiniz devamında sen neden bulmadın?

istesem bulurdum, ama hem daha çabuk olması açısından hem de bunu biriyle paylaşmam acısından Hakan’dan istedim bu işi.

Bunun yükü çok ağırdı güveneceğim biriyle bunu paylaşmak zorundaydım, beni anlayacak biriyle Hakan’ın beni anlayacağını biliyordum ama o da anlamak istemedi.

Hakan’ın beni anlamadığı nokta bunca şeyi feda edecek olmamdı. Hakan için o adamı öldürecek olmam kesindi.