psikoloji içeren bir hikaye

Aslında derdim uyku değil uyumak zaten işkence gibi geliyor tek derdim düşüne bilmek, beynimin yeniden çalışması ama çalışmıyor düşünemiyor, benzini bitmiş bir araç gibi durdu, hatırlayamıyorum ne olup ne bittiğini hatırlayamıyorum. Ben ne yaptım ne istedim ne bekledim ne verdim hiç bilmiyorum…

Böyle devam edemeyeceğimi anlayınca Gizem’in verdiği ilacı istemeyerekte olsa içtim.

ilacı içtikten 30 dk sonra beynimin karıncalaştığını hissediyordum, uyku ilaçlarını bu yüzden hiç sevmiyorum aslında uyutmuyor tek yaptığı sizi bayıltmak.

Bende bayılmışım…

Ertesi günü sabah erkenden uyandım ama ne dinlenmiş nede uykumu almış gibiyim bu seferde deliler gibi uykum var gözümü kapattığım gibi dalıyorum bende uyudum bir ara annem uyandırdı hasta olup olmadığıma baktı gece uyumadığımı uykum olduğunu söyledim işe de gitmeyeceğimi ofise haber vermesini hasta olduğumu söylemesini istedim.

Sözüm bitti gözlerimi kapadığım saniyede yine uykuya daldım.

Bir ara yine kendime geldim zor da olsa saate baktım öğlen 2 gibiydi,

Sonra yine daldım.

Akşam 8 gibi uyandım. Daha doğrusu uyandırıldım.

Gizem gelmiş yanı başımda oturmuş saçlarımı okşuyor, hadi uyan artık uykucu diyerek uyandırmaya çalışıyor beni.

Uyandım, daha iyi hissediyorum yorgunluğum geçmişti, beni en çok sevindiren şey yeniden düşüne biliyorum.

Gizem’le biraz şakalaştık o beni uyandırınca bende onun saçlarını dağıttım o da kızınca çimcikledi zararlı çıkan yine ben oldum.

Annemin hazırladığı akşam yemeğini beraber yedik biraz hava almak için dışarı çıktık biraz yürüdükten sonra Gizem’i eve bıraktım.

Uykumu aldığım için o gece uyuyamadım sabah kadar düşündüm kendi içimde hesaplaştım. Gizem hafta sonu konuşacaktık, o hafta işlere yoğunlaştım bütün hırsımı işlerden çıkardım her gün başım ağırdı her gün ilaç ağrı kesici kullandım ama bir şekilde hafta sonunu getirdim.

Hafta sonu yağmurlu, kapalı ve kasvetli bir gün,

Gizem’le her zaman gittiğimiz cafeye gittik, konuşacağımız için karşılıklı oturduk o gün ne olduğunu anlatmaya başladım.

Ece’nin neden buluşmak istediğini,

Erkek arkadaşı ile aramızda geçen konuyu öğrendiğini bunu sorduğunu,

Ve diğerlerini her şeyi anlattım…

-“Peki sen ne zaman oraya geldin?”

-“Ben geldiğimde siz arabalara doğru yürüyordunuz, niyetim aslında rahatsız etmek değildi sadece seni merak ettim bir an yanında olmanın daha iyi olacağını düşündüm ama o yanındayken yanınıza gelmeyi hiç düşünmedim.”

-“iyi ki geldin iyi ki böyle düşünmüşsün…”

Kafasını önüne eğdi gözlerini kaçırdı benden sonra devam etti,

-“Sonra onun ağladığını gördüm sende kötü görünüyordun sonra birbirinize sarıldınız…”

Daha fazla devam etmedi,

Gizem bunca zamandır davranışlarıyla, düşünceleri ile benim için insanüstü bir kişilikti o benim için bir melekti ama gerçek dünyada bir insandı onunda herkes gibi duyguları vardı. O da dışarıya pek yansıtmasa da çoğu şeyi içinde yaşardı, pgibologlarda biraz böyledir. O kadar çok insanın derdini dinlerler ki zamanla kendilerini bir sır odası gibi görürler bazı şeyleri kendi içlerinde yaşarlar. Gizem’de böyleydi bu güne kadar bana hiç yansıtmadı bunları ama nişanlısını eski kız arkadaşı ile birbirlerine sarılırken görmek onun ağrına gitmemiş miydi?

Fazlası ile gitmişti hem de.

Ben hep böyle oldum,

Hep bir tarafı düşündüm diğer tarafı hep ihmal ettim diğer tarafı hiç düşünmedim.

bezen kendimi kusursuz gördüm ama diğer tarafı düşünemeyecek kadar aciz bira adamım,

insanlar denge kurar her tarafı idare eder, dengeyi bozmaz, ben her zaman dengeyi kırıp atan adam oldum.

Bunu yine yaptım,

Bu görüşmeyi her ne kadar Gizem ile paylaşmış olsam da ona haksızlık yaptım.

Olay sadece sarılmakta değil,

2 gün boyunca Gizem’in gözleri önünde canlı-canlı mezara girdim,

Hiçbir açıklama yapmadan, hiçbir şeyi anlatmadan…

O an ilk defa onun yerine kendimi koydum,

Ben kaldıramazdım, ben başaramazdım…

-“Gizem bir hafta boyunca düşündüm ama kendimi hiç senin yerine koymadım. Sen ne haldesin sen ne yaptın sen nasıl oldun diye hiç düşünmedim. Bazen soruyorum kendime seni hak edecek kadar iyi birimiyim diye soruyorum kendime ama hak etmediğimi bende biliyorum.

Senin küçük ama içinde dünyalar kadar büyük olan bir kalbin var ve ben bu kalbi belki de parçaladım. Sana layık olamadım…”

-“Böyle konuşma lütfen.”

Duraksadı gözleri doldu, Gizem’i ağlarken görmeye dayanamam, onu ağlatmaya dayanamam.

-“Merak ediyorum onu bu kadar çok mu sevdin?”

-“Sevdim,

Ama beni o gün o duruma sokan şey sevgi değildi. Hayatımda bir an oldu, her şeyden vazgeçtim, hedeflerimden vazgeçtim tek bir isteğim vardı o da Ece’yi mutlu etmekti ama buna karar verdiğim zaman her şey değişti ve ben bu hedefler için Ece’yi feda ettim.

Bir daha hiç sevmem dedim,

Benim için sadece hedeflerim olacak dedim ama Allah karşıma seni çıkardı, seni tanıdım.

Sen beni ayağa kaldırdın, hayatıma yoldaş oldun.

Şimdi seneler geçti aradan ama hala Ece’nin benim yüzümden acı çektiğini görmek mahvetti beni.

Kötü oldum çünkü bir an zaman hiç geçmemiş gibiydi,

Ece’yi bıraktığım günü yaşıyormuş gibi hissettim,

Ve eğer o günü yaşayacak bir şansım daha olsaydı Ece’yi asla bırakmayacaktım.

Şimdi soracaksın beni sevmedin mi diye?

Ya da bunu boş ver,

Ben ne olacaktım? Beni hiç mi düşünmeyecektin diye,

Sadece şunu bilmeni istiyorum, bütün dünya bir yana sen bir yana. Senin olduğun yer de yanım değil başımın üstü.

O gün orada hissettiğim tek şey vicdan azabıydı, bu azap hiç bitmeyecek bunu da biliyorum ama o durumda seni görmek o haksızlığı sana yapmış olsaydım bununla vicdan azabı çekerek yaşayamazdım.

artık başkası değil sen varsın sen olmazsan ben olmam sen beni tamamlamazsan ben yaşayamam.

Bundan sonra benim için senin olmadığın bir dünya olamaz…”

Gizem gözyaşlarını tutamadı,

Hemen yanına geçtim sımsıkı sarıldım ona,

Onu bir daha üzmemek için söz verdim kendime bir daha ellerini hiç bırakmayacağım.

Yaşanan bu olay ve o gün konuştuklarımız bizi birbirimize daha çok bağladı,

Bu bana büyük bir ders oldu, hayatta kendimi ne kadar tecrübeli görsem de daha öğreneceğim çok şey olduğunu bir kez daha anladım.

Gizem benim limanımdı fırtınalardan, zorluklardan sığına bildiğim yegane limanım.

Bu kere hata yaptım kendi fırtınamı bu limana getirdim,

Bedeli ağır olacaktı ama Gizem beni yine kurtardı.

O çok güçlü biri keşke bende o kadar güçlü olsaydım…

Kısa sürede kendimi toparladım, en azından çektiğim azabı Gizem’e hiç yansıtmamaya başladım. Onun yanındayken mutlu olmak onu mutlu etmek tek amacımdı.

Zamanla işler yoluna girdi,

Amca bey ile aramız çok iyi bir duruma geldi.

Hafta da birkaç kere ofise gelmeye başladı, nişan yüzüklerinden sonra yüzü hep güldü.

Boş zamanlarımız da tavla oynamayı öğretti bana. Tavla seti almıştı bana hediye etti, geldiğinde oynamaya başladık.

Ben de ona satranç seti aldım ama zaten satranç oynamayı çok iyi bildiği için, satranç maçlarımız tavlaya göre daha zevkli geçti.

Satranç oyununda hep iddialı oldum, her ne kadar amca beyimiz de olsa satrançta yenilmeyi sevmediğim için hiçbir oyunu vermedim.

Tavla konusunda acemi olduğum için ilk başlarda sürekli yenilsem de sonradan bu fark kapandı daha çekişmeli bir yarış girdi aramıza ama gerek ben amca beyi tanıdıkça gerekse amca bey beni tanıdıkça birbirimize olan sevgi ve saygımız giderek pekişti.

Dayımın nişan gecesi bir sözü vardı bütün hepimizi yemeğe çıkaracaktı,

Yemeğe çıkmak yerine hafta sonu için piknik yapma fikri gözümüze daha sıcak geldi,

Böylece aileler daha fazla kaynaşa bilecek ortam daha sıcak olacak.

Bu fikri dayımla paylaşınca o da çok sevindi, dayım mangalcıdır zaten küçüklüğümden beri de aile yemeklerinde mangacı olarak beni yetiştirmiştir. Zamanla bu işi bana devretti, o masada oturur bana engin tecrübelerini anlatır bende bunu uygulamaya çabalarım.

Bu yönümle ona çok benzerim zaten, bundan da büyük keyif alırım.

2 hafta sonra Gizem annesi, amca bey eşi çocuklar, bizim taraf ve Hakan böyle kalabalık bir şekilde pikniğe gittik.

Güzel bir gündü,

Dayım ve amca bey piknik alanında mangal bilgileri konusunda konuşuyorlardı ister istemez öyle değil böyle daha iyi muhabbetleri oldu komik olan sonrasında ikisi de mangal işi için niyetlenip bir birlerine hünerlerini göstermek istediler.

Sanırım yaş ilerledikçe insanlar olgunluktan sonra ki evre olan yeniden çocukluk duygularına teslim oluyorlar, böyle tatlı bir rekabet sezdim aralarında ama bu rekabeti daha kızışmadan bitirmek için bu işi kendim yapacağımı keza Hakan ve Gizem’in de bana yardımcı olacaklarını söyleyerek olaya el atmış olduk.

Bütün gün mangalın başındaydım,

Bir dayımın kontrolünde bir de amca beyin kontrolünde ikisi de gelip taktik verdiler ikisinin de dediklerini yaptım, sağ olsun Hakan gün boyunca yardım etti keza Gizem bütün servisleri yaptı.

Üçümüz de iyi iş çıkardık o gün bolca eğlendik bütün aile daha fazla kaynaştı Hakan’ın esprili kişiliği bizi bolca güldürdü, bende günümdeydim Hakan ile birbirimize takılmalarımız her konuda en güzel espriyi yapma çabalarımız herkesi güldürüyordu.

Her şeyi ile çok güzel bir gündü.

Günün sonuna doğru Hakan ile biraz yürüyüş yaptık. Aslında niyetim ondan beklediğim işte son durumları sormaktı,

Yürürken bana doğru döndü,

-“Çok güzel bir gün oldu değil mi?”

-“Evet, çok güzeldi her şey için teşekkür ederim Hakan çok sağ ol.”

-“Asıl sen sağ ol, beni de ailenden biri olarak görüp çağırdığın mutluluğunu paylaştığın için. Sana çok şey borçluyum.”

-“Sen de ailemdensin Hakan seni hep öyle görüyorum, borcunu zaten ödüyorsun senden beklediğim şey gerçekleştikten sonra da ben sana borçlu kalacağım.”

-“Düşünüyorum da çok mutlusun, baksana ailene kocaman mutlu bir aile nasıl da huzurlular, nasıl da mutlular tüm bunları riske etmesen bunlardan vazgeçmesen olmaz mı?”

Bu konuda Hakan’a söyleyecek gerçekten başka bir lafım kalmamıştı sadece gözlerine bakabildim.

-“Yine aynı bakışlar, yine aynı düşünceler bu az önceki mutluluğun bile ailenin mutluluğu bile bu bakışlarını değiştiremedi. Bu bakışlar 2 dk önceki adamın bakışları değil.”

-“Hakan lütfen bunu sormaktan vazgeç artık. Lütfen seni kırmak istemiyorum ama inatla aynı şeyi yapıyorsun lütfen artık fazla zorlama beni.”

-“ Bunu seni zorlamak için yapmıyorum anlamak için yapıyorum.”

-“Anlayamazsın Hakan bu bir tercih değil mecburiyet bunu yapmazsam hayatıma devam edemem. Senden bunu anlamanı beklemiyorum.”

-“Ne yapacağını kestiremiyorum senin, ya bu bütün her şeye mal olursa ya kendi geleceğine kendini yok edersen ne olacak her ihtimali düşündün mü?”

-“Benim önemim yok hedeflerimden nedenlerimden biri buydu ve bu olmak zorunda bildiğim tek bir şey varsa o da bundan vazgeçmeyeceğim.”

-“Kendine de herkese de yazık edeceksin!”

-“Yeter artık Hakan değiştirelim bu konuyu günümüzü zehir etmeyelim Daha önce de konuştuk bir daha tartışmanın bir manası yok ben kararımı en başından verdim bundan sonrası kader ne göreceksek ne yaşayacaksak kaderimiz.”

-“Günü zehir eden sensin, bu inadın. Hala görmüyorsun Gizem’e söz verdin, nişanlandın ailesine söz verdin bu işin sonunda Gizem yalnız kalacak belki de sen olmayacaksın artık, hiç mi düşünmüyorsun Gizem’i ne olacak ona ya da anneni yalnız mı bırakacaksın onu da? Olan olmuş biten bitmiş kapat artık eski defterleri sağlıklı düşün. Çoğu insanın imreneceği bir hayatın var seni çok seven nişanlın seni çok seven bir ailen var bırak artık bu işin peşini. Ama işin peşini bırakmayacaktın bu kızın günahı ne ki peşinden sürüklüyorsun madem evlenmeyeceksin madem gözünde değeri yok inatla bu işin üstüne gideceksin neden nişanlandın neden bırakmadın kızın yakasını neden onu da alet ediyorsun neden??”

-“Yeter haddini aştın! Ben sana bunu sorma dedikçe, kurcalama dedikçe ısrar ettin. Git buradan seni artık ailemin yanında görmek istemiyorum! Bu işi de kendim halledeceğim artık uğraşmana gerek yok.”

-“ Kaçtığın ben değilim, benim sözlerim değil kendi vicdanın duymak istemediğin sözleri eminim vicdanın sana söylüyor, beni kovdun ama vicdanından kaçamayacaksın!”

Uzaklaşıp gitti…

Hayatımda kiminle yollarımı ayırmaya kalksam hepsinin de giderken söylediği sözler hep en gerçeği yansıtıyor.

Ece giderken “acıyla beslendiğimi”

Hakan giderken “vicdanımdan kaçamayacağımı” söyledi.

ikisi de haklıydı ikisinin de bu tespitleri o anı o duygularımı en iyi açıklayan cümlelerdi.

Hakan’a çok kızdım beni hiç anlamadı,

Anlamasını da hiç beklemiyordum sadece susması hepimiz için daha iyi olacaktı.

Ama bu konu ne zaman açılsa hep konuştu, dediği gibi hep gerçekleri söyledi,

Söylediği her konuya katlıyorum ama bunu yapmadan yaşayamazdım…

Biraz sonra Gizem geldi yanıma, merakla Hakan’ı sordu kötü görünüyordu eve gideceğini söyledi ve hızlıca gitti dedi.

Biraz tartıştığımızı ama önemli bir şey olmadığını söyledim ama bu kadar basit olmadığını Gizem’de biliyordu.

O an Gizem’i görmek canımı yaktı, bu gerçeklerin üzerine onu görmek ve ona yalan söylemek çok zor bir durum ama elimde değil, keşke böyle biri olmasaydım ama ben buyum…

O günü bu tatsız olayla kapattım, yeni hafta başladı, daha ilk günün sabahında Hakan ile ofis girişinde karşılaştık, artık onunla konuşmamaya karar vermiştim onu artık tanımayacaktım sadece bir yabancıydı benim için.

Yanımdan geçerken “Günaydın” dedi,

Bir yabancıya ne kadar soğuk bir selam verilecekse o derece kuru bir “Günaydın” çıktı ağzımdan kafamı kaldırıp yüzüne bile bakmadım.

Sonuçta Hakan diye biri benim için artık yoktu.

O hafta ilginç bir şey yaşadım,