psikoloji içeren bir hikaye

Ders çıkışların da kuzenin okula daha doğrusu Gizem’in yanına gidiyordum, o okulda da arkadaş çevrem olmuştu kuzenim oldum olası gezmeye meraklıdır kız arkadaşı Gizem ve ben bol-bol gezmeye başladık. Gizem’le artık her günümüz beraber geçmeye başladı, birlikte olunca çok mutluyduk, moralimiz ne zaman bozulsa teselli edecek tek adres birbirimiz olduk. Ruh ikizi gibiydik gerçekten birbirimizi çok iyi anlıyorduk ve tamamlıyorduk, insanlar bizi sevgili gibi görmeye başladı ama aramızda böyle bir konu geçmiyor en azından ben istemiyorum, istemememin nedenini Gizem’in bilmesi en büyük tesellim.

Bir gece rüya gördüm, Ankara’dayım o evde o salonda tek başıma oturuyorum, sanki evde kimseler yok bu beni biraz huzursuz etti ancak mutfaktan gelen ufak sesle içimi çok güzel bir heyecan kapladı hemen mutfağa doğru yürümeye başladım. Kapının eşiğine geldim ve durdum sadece izlemek istedim; Ece’nin mutfakta benim için yemek hazırlamasını. Onu o kadar çok özlemişim ki seyretmeye bile doyamıyorum. Yanına yaklaşınca bana doğru döndü, göz göze geldik. Bu gözlere derinlerde ki parlaklığa bakmayalı ne kadar uzun zaman olmuş gözlerinde ki aşkı görmeyi ne kadar da özlemişim. Sımsıkı sarıldım ona, saçlarının kokusunu içime çektim, rüyalar da koku alınır mı ki? Alıyorum bu kokuyu biliyorum bu kokuyu çok seviyorum bu kokuyu…

Salona geçtik, sarılı bir şekilde oturduk ama hiç konuşmuyoruz. Konuşmaya gerek var mı ki? Bir an da kendimizi bir yolda bulduk, ağaçlarla kaplı bir yol el ele tutuşuyoruz ilerlemeye başladık. Bu yol aslında bana hiç yabancı gelmiyor ancak daha önce buradan hiç geçmedim ama tanıyorum burayı. ilerledikçe bu yolun nereye çıkacağını kavramaya başladım, burası o nehir kenarına giden yol çocukluğuma, rahatlamaya giden yol. Ben buraya hiç bu yoldan gelmemiştim hep kendimi direkt burada hayal etmiştim demek böyle bir yolu varmış, ağaçlarla dolu. Ece’nin elini sımsıkı tutuyorum ilerlemeye devam ediyoruz, biraz sonra Ece durdurdu beni ona doğru döndüm ve sarıldık birbirimize, yüzümü okşadı bütün aşkıyla dudaklarıma bir öpücük bıraktı. Rüyalarda duygular ne kadar sade ne kadar derin bu aşkı ne kadar derinlerde hissettirdi bana. Uzun-uzun baktık birbirimize, “aşkım seni çok seviyorum” dedi Ece ilk cümlemiz bu oldu. Sımsıkı sarıldık yeniden sonra da yolumuza devam ettik. O nehir kenarı her zaman güneşli ve sıcak olurdu bu yoldan ilerledikçe hava kapanmaya ve soğumaya başladı Ece’nin elini sımsıkı tutup ilerlemeye devam ettim, biraz daha ilerledik bir anda elimin boşta kaldığını hissettim arkama baktığımda elimin boştu Ece gitmişti. Yola devam etmem gerekiyordu, biraz daha ilerledim ve gideceğim yere ulaştım. Ulaştığım yer o nehir kenarı değildi bir mezarlıktı onların mezarı. En son 9 yaşındayken gitmiştim mezarlarına, sonrasında bir daha geldiğimde bir şeyleri değiştirmeden başarmadan gelmeyeceğime yemin etmiştim. Babamı ve kardeşimi ne kadar çok özlemişim, boğazım düğümlendi nefes almakta zorlanmaya başladım canım yanıyordu bir irkilmeyle bir anda uyandım. Kafama gömdüğüm yastıktan hemen kaldırdım.

Hani rüya gördüğünüzde bazen bunun rüya olduğunu bilirsiniz ya, ben bu rüyadayken bunun gerçek olduğundan o kadar emindim ki rüyamda bunun rüya mı gerçek mi olduğunu düşünüp gerçek olduğuna o kadar çok inanmıştım ki kendime gelmeye çalışıyorum.

Hemen kalkıp banyoya geçtim yüzümü yıkadım ve yatağa geri döndüm. Saat 04.30’a geliyordu, hala rüyanın etkisindeyim babamı, kardeşimi ve Ece’yi ne kadar çok özlediğimi düşündüm. Keşke hepimizin bir arada olsaydık mutlu bir hayat yaşasaydık keşke böyle olmasaydı. Ben bu düşüncelerdeyken dışarıdan gelen sabah ezanı sesini duydum. Neden diye düşünmenin ne kadar yanlış ve boş olduğunu gördüm, hayat bir sınav yaşam bir sınav bu da benim sınavım bana göre en zor sınav ama bu dünya da milyarlarca insan var benim sınavımdan benim zorunluluklarımdan kat be kat zorunluluklar olduğunu düşündüm. Benim sınavımda böyleydi işte, isyan etmek neden demek yakışmaz. Bu hayatta birer ismail’iz ama bizim sınavımız da gökten kurban inmeyecek… Tüm bu düşüncelerle ezan bittikten sonra namaz kıldım bu beni çok rahatlattı.

Bu gece burada bitireyim arkadaşlar takip edenlere teşekkür ederim.

eline sağlık panpa yazarken sormadım ama ne zaman bitcek sonunu merak edıyom

suanki durumun nasıl panpa? merak ettım

syfa 22 gozlerm bozulcak lannn

bitirdinmi panpa neden yazmıyosun?

bekliyoruz panpa

Birkaç gün okul-ev arasında mekik dokudum içimden farklı bir şey yapmak hiç gelmiyor Gizem’le buluşmadık, gün içinde mesajlaşıyoruz okuldan çıktıktan sonra kendimi rahatsız hissettiğimi ve eve gideceğimi söylediğim için görüşmüyoruz. ilk gün eve gidince ve akşam birkaç kere aradı, 2. gün öğleden sonra dersim yoktu Gizem’e yeniden rahatsız olduğumu söylediğim için direkt eve gittim. Gerçekten de yorgun hissediyordum odama geçip uyudum. Uyurken bir elin alnımda olduğunu hissettim, biraz kendime geldim ama muhtemelen annemdir ateşimin olup olmadığına bakıyordur düşüncesiyle uyumaya devam edecektim ama bir an gözümü açmamla Gizem ile göz göze gelmemiz bir oldu.

Rüyada mıyım acaba?

Gizem’in bizim evde ne işi var, işi geçtim evi bile bilmiyor nasıl geldi. Ben yüzüne şaşkın-şaşkın bakarken,

-“Biraz ateşin var senin, dondurmamı yedin bakıyım sen.”

-“Dondurma yemedim de, sen nereden çıktın böyle?”

-“Seni merak ediyordum …….. (kuzenim) ile konuştum o da beni buraya getirdi. Ben de annenin misafiri oldum böylelikle de senin yanına geldim.”

-“Hoş geldin, keşke haberim olsaydı ben seni getirirdim.”

-“Getirmezdin 2 gündür yoksun zaten ortada ben gelmesem daha ne kadar saklanacaktın kim bilir.”

-“Saklanmıyorum, kötü hissediyorum sadece hastayım galiba”

-“Bunları sonra konuşuruz, hadi çay yaptım yüzünü yıka da içeri gel.”

Yüzümü yıkayıp içeri geçtim, Gizem çayımı koydu annemin yanına oturdu başladılar sohbete ben bir başıma gariban halde kaldım köşede. Çaylar bittikçe Gizem tazeledi, sohbete hiç dahil olmadım zaten beni dahil etmek gibi bir niyetleri yoktu. Yaklaşık 1 saat boyunca sohbet ettiler. Ben içeri geçip üzerimi değiştirdim Gizem’de kalkmak için hazırlandı annemle sarılıp vedalaştılar.
Dışarı çıktık, sahile doğru inmeye başladık,

-“Geldiğim için kızmadın değil mi?”

-“Neden kızayım iyi ki gelmişsin yoksa evden çıkacağım yoktu.”

Gülümsedik, koluma girdi yürümeye devam ettik. O bankın önünden geçmemek için arka tarafa doğru yolu uzattım nihayetinde boş bir banka oturduk. Gizem profesyonelce konuya girdi,

-“Yanlış anlamanı istemem, konuşmak zorunda değiliz sadece paylaşmak istediğinde hep yanında olduğumu hatırlatmak istedim.”

-“Teşekkürler Gizem her zaman yanımda olduğunu biliyorum, aslında anlatılacak bir şey değil yani sadece bir rüya gördüm bu rüyada da unuttum diyeceğim aslında içimde saklamayı becerdiğim duygularıma karşı koyamadım sonra uzaklara gittim, anlayacağın bütün sıkıntımın özetini rüyamda gördüm, düşüncede yetmiyormuş gibi rüyada da görmek sıkıntıya soktu beni”

-“Anlıyorum.”

Sadece anlıyorum dedi. En dikkat ettiği konu buydu, bana söylemek istediklerini en başından söylemişti sonrasında anlattığım her derdimde sadece anlamak yeri geldiğinde haksız olduğumu düşündüğünde paylaşmakla yetindi. Derdi akıl vermek değildi, zaten böyle bir şey istemediğimi biliyordu. Eğer böyle bir yola girersek arkadaşlığımızın biteceğini ikimizde biliyorduk.

Hava yavaş-yavaş kararıyordu, -“istersen kalkalım” dedim ama biraz daha oturmak istedi, biraz da üşümeye başladı, elimi omzuna uzattım ve sarıldım sokuldu bana içimi huzur kapladı Gizem’i korumak ona kanat germek beni çok rahatlatıyor. 10 dakika öyle kaldık sonra boşta kalan elimi tuttu, parmaklarıma dokundu tek-tek inceledi ve elimi tuttu. Sessizce seni seviyorum dedi sürpriz olmadı, onu ilk gördüğümde ve tanıdıkça duyduğum hayranlık bana sevgi olarak geri döndü ama bende diyebilmeyi ne kadar çok isterdim…

Bir şey söyleyemedim daha sıkı sardım onu, kafasını göğsüme gömdü biraz öyle kaldık içimden ağlamaması için dua ettim çünkü Gizem’i üzmeye katlanamam. Saçlarını okşamaya başladım, birkaç dakika sonra kafasını kaldırdı biraz çekildi suç işlemiş çocuklar gibi kafası önünde. Onu üzmeye dayanamam gerçekten dayanamam, ondan uzaklaşmak da istemiyorum, şimdi bile geri çekildiğinde canım yandı. Onu sevmeyi ne kadar çok isterdim, birini sevmek bu kadar mı zordur? Belki bana kızıyorsunuz ama gerçekten duygularımı harekete geçiremiyorum. Gizem’i sevmeyi başarsam Ece’ye yaptığım haksızlığın vicdan azabı ile nasıl yüzleşirim? Birini artık sevemeyeceğime o kadar inandım ki kendimi yanıltmak istemiyorum yanılmaktan çok korkuyorum. Eğer bu konuda yanılırsam inandığım hedeflerim konusunda şüpheye düşeceğim ya yanılıyorsam çelişkisini yaşayacağım işte bu şekilde içimde büyük bir kördüğüm yaptım ve bu işin içinden çıkamıyorum…

reserved okuyacağım

Şuan da bildiğim tek bir şey var Gizem’i üzemem onu her şeyden herkes den korumalıyım, peki kendim den nasıl koruyacağım? Ondan ayrılmak istemiyorum, artık hayatımda ki insanlara veda etmek istemiyorum buna alışmak istemiyorum…

Benden birkaç santim uzaklaşması bile canımı yaktı, şuan ne diyeceğimi nasıl bir tepki vereceğimi bilemediğimden bu konuyu ertelemeliyim ama kesinlikle Gizem’i üzmemeliyim düşünmek için zaman kazanacağım.