psikoloji içeren bir hikaye

içeri girip terasa çıktık, bir türlü konsantre olamayacağım galiba ayıp olacak kıza keşke bir yolunu bulup kaçsam.

Nasılsın iyi misinden sonra yapmak istediğim tek şey uzun ve detaylı anlatılacak sorular sorup sadece dinleyen olmak kendimde konuşacak bir şeyler anlatacak gücü bulamıyorum, umarım dinleyecek gücüm vardır. Bu halimle de en önemli detayı gözden kaçırdım, karşımda oturan bir pgibolog.
Ben kara-kara ne yapacağımı, durumu nasıl idare edeceğimi düşünürken, Gizem durumu çoktan anlamıştı.

-“Kafan hala yanlış anlaşılmada mı?”

-“Özür dilerim oradayım henüz.” gülümsemeye çalıştım.

-“Biliyor musun sende yalan söyleyemeyen insanlardasın bunu hiç beceremiyorsun“
Yakalandım demek,

-“O kadar belli oluyor mu?” zoraki bir gülümseme,

-“Çok belli oluyor, konuşurken gözlerin aşağıda ve gülümserken de göz kenarların kırışmıyor.”

-“Bunu biliyordum demek ki daha fazla dikkat etmeliymişim gülümserken.”

(Bir insanın gerçekten gülümsediğini anlamanın tek bir yolu vardır, o da gülümserken gözlerin kısılması ve kenarlarının kırışmasıdır. Eğer kırışıklık olmuyorsa gerçekten gülümsemiyordur.)

rezerve

-“Neden ne olduğunu anlatmıyorsun, derdim sana tavsiye vermek değil sadece yükünü hafifletmek. Burada pgibologluk oynamak istemem illaki işimi yapmak için bilmişlik taslamak değil tek derdim bir arkadaşın olarak sorununu bilmek fırsat verirsen buna ortak olmak isterim, unutma sende insansın her şeyi tek başına taşıyamazsın. Eğer gerçekten anlatmak istersen, yeni tanıştığımızı, bölümümü ve ne olduğunu unutup sadece iki yakın arkadaş dertleşmesi gibi düşün”

Gizem ileride çok başarılı olacak biliyorum, bana böyle yaklaşan kimse olmamıştı, gerçekten derdi oyun oynamakta değil gözlerinde samimiyetini görebiliyorum.

Anlatmaya başladım, başımdan geçen olayı bu olayın beni değiştirdiğini, hedeflerim olduğunu, Ece’yi anlattım onu zamanla ne kadar sevdiğimi onun için hedeflerimden bile vazgeçmek istediğimi sonra da anlatamayacağım bir nedenle ondan ayrılmak zorunda kaldığımı, artık mutlu olamayacağımı benim için sadece hedeflerim olduğunu hepsini anlattım.
Beni dikkatle dinledi, bir ara saate baktım yaklaşık 1 saattir anlatıyormuşum.

-“Peki, buraya gelince neden geri döndün neden böyle oldun?”

-“Sana dürüst olacağım gerçi başka şansımda yok yalan söylediğimde anlıyorsun hemen * seni ilk gördüğümde ilgimi çektin ve tanımak istedim çünkü seni görür görmez sana karşı bir şeyler hissettim bu hislerimin ne olduğunu bilmiyordum ama tanıdık ve özlediğim bir duygu olduğunu hissediyordum. Şimdi buraya geldiğimde, seni burada beni beklerken görünce bu duygularımın ne olduğunu hatırladım ya da anladım. Ece’ye karşı duyduğum ilk hislerimdi bunlar. Bunu hatırladım sonra Ece’yi neden bırakıp gittiğimi hatırladım hiç mutlu olamayacağımı hatırladım, senin kalbini kırmak istemeyeceğimi hatırladım.”

Bunun merhamet duygusu gibi olduğunu bahsetmedim sadece ilk başta ki duygularım olduğunu söyledim zaten sormadı da. Sorsa nasıl açıklardım bilmiyorum.

-“Bunlar sana onunla yaşadığın kötü sonu hatırlatıyor değil mi?”

-“Mecburiyetimi, sonumuzu…”

-“inandığın şeyi yaptığını anlıyorum, sen buna mecburiyet diyorsun, buna kayıtsız şartsız inanıyorsun, buna inanan olur inanmayan olur ama bu senin için önemli değil zaten. Benim bu konuda sana bir arkadaşın olarak söyleyeceğim tek şey var, sen çok güçlü bir insansın bütün hayatını bir hedefin üzerine kurmuşsun ama böyle yaparak da hayatın normal akışının getirdiği yenilikleri kabul etmiyorsun. Bir gün ne kadar güçlü olduğunu anlarsan o zaman hayatta başka hedefleri de aynı anda yürüte bileceğini de göreceksin. Korkuyorsun içinde ki kafanda ki bu izleri unutmaktan korkuyorsun ama inan bana bunlar hayatının sonuna kadar hep orada kalacak bir gün unutmak istersen bile unutmayacaksın. Bence birçok hedefle beraber yürüye bilecek birisin. Unutmaktan korkma onları hiçbir zaman unutmayacaksın, onlar için bu hedefleri gerçekleştirmek istiyorsun ve inan başaracaksın hayatın bu yolda getirdiği yeniliklerden bu kadar korkma”

Ne güzel anlattı her şeyi bunları beni anlayabilecek birinden duymaya ne kadar ihtiyacım varmış meğer. Belki de Gizem’i birkaç sene önce tanımış olsam hayatım şuan daha farklı olabilirdi. Söylediği her şeyde haklı aslında bunları bende düşündüm bende bilmiyorum ama ya bir gün vazgeçersem ya vazgeçtiğimde daha kötüsüyle karşılaşırsam korkusu yakamı hiç bırakmıyor ki…

-“Haklı olduğunu biliyorum ama bu haklılığa da inanmam gerekecek belki yarın belki 10 yıl sonra belki de ömrümün sonuna kadar. Bekleyip göreceğim artık.”

Konuyu değiştirdik yaklaşık 2 saat sohbet ettik aklımıza gelen her şeyi iki arkadaş gibi konuştuk, Bahar’dan sonra ilk defa biriyle konuşmak beni bu kadar çok rahatlattı. Bilmiyorum bunu sona mı saklamıştı ama sohbetin sonunda söylediği söz, ona karşı duyduğum şefkati ya da adını koyamadığım sevgiyi iki kat daha arttırdı.

-“Biliyor musun seni gerçekten anlıyorum, ne hissettiğini biliyorum bunu laf olsun diye söylemiyorum ben de senin gibi küçük yaşta babamı kaybettim. Sen daha büyük daha farklı bir acı yaşamışsın ama sen çok güçlüsün.”

reserved

O andan itibaren Gizem’e sarılmak, onu sarıp her şeye karşı koruma isteği öyle bir arttı ki sanki o anda ona karşı mühürlendim. O da benim gibi o nda kendimi görüyorum artık bu yüzden beni anlıyor bu yüzden beni çok iyi anladığını hissediyorum o da benim gibi benim yaşadıklarımı o da yaşamış ama o benden çok daha güçlü. Bu duygularımın adını bir türlü koyamıyorum, aşk ya da sevgi değil, hoşlanacağım tipte biri, insani olarak mükemmel bir karakter ancak hissettiğim duygu çok farklı keşke adını koyabilsem keşke ne olduğunu bilsem.

Cafeden çıktık, evlerimize doğru ayrılmamız gerekirken, birkaç saat önce ondan kaçmak isteyen ben şimdi ondan ayrılmanın üzüntüsünü yaşıyordum. Vedalaşırken birbirimize sarıldık, sanki uzun zamandır birini bekliyormuşum ve çok özlediğim kişiyle sarılıyormuş gibiydim uzunca sarıldım, durumumuz biraz garipti yeni tanışmış iki kişi ilk buluşmalarından sonra vedalaşmak için birkaç dakika sımsıkı birbirlerine sarılıyor sanki yıllardır birbirimizi tanıyoruz sanki yıllardır birbirimizi özlemişiz.

2 hafta boyunca hafta sonlarında hep hafta içi de fırsatım olduğu, işimin olmadığı her iş çıkışında direkt Gizem’in yanına gittim 1-2 saat bile olsa da birbirimizle zaman geçirdik.

Onu birkaç saat daha tanıdıkça ona karşı olan bağlılığım artıyordu, sevgili değildik, olmakta istemiyordum, zaten ona karşı duyduğum bağlılığın adı da aşk değil. (Ben ileride âşık olabilme inancıma Ece ile birlikte veda ettim.)

Neredeyse bütün yaz tatilini her fırsatta beraber geçirdik, birbirimize yemek ısmarladık, bol-bol sahil kenarlarında gezdik onunla aramda kurduğum bağ sayesinde pgibolojik hareketlerimiz ve düşüncelerimiz konusunda birbirimize çok takıldık. Gerçekten de birbirimizin ikizi gibiydik, birbirimizi tamamlıyorduk, ne düşündüğümüzü ne hissettiğimizi anlayabiliyorduk aramızda ki bağ çok kuvvetlenmişti. Birkaç buluşmamızda Gizem’in telefonu çaldı, ama Gizem telefonunu sessize aldı sonrada morali bozuldu. Birkaç kere denk gelmişti ama canı sıkılıyor diye sormadım. Son buluşmalarımızda bu durum sıklaşmaya başladı en sonunda dayanamayıp sordum. (Konuyu bir erkek olarak tahmin etmek zor değildi kızlara asılan ve rededildikçe ısrarda bulunan saplar çoktur. Böyle bir durum olduğunu göre biliyorum.)

-“Gizem arayan kim?”

-“Boş ver önemsiz biri”

-“Önemsiz olduğunu görüyorum ama senin canını sıkıyor”

-“Karşılık bulamadıkça aramaları azalacaktır.”

-“Ama tam aksine hareket eden bir arkadaş bu…”

-“Bu konuyu kapatalım mı?”

-“Şu anlık kapatıyorum.”

Akşam kuzenimi aradım, kankasından arayan kişiyi öğrenmesini ve olayın detaylarını öğrenmesini söyledim. 1 saat sonra aradı beni, çocuk aynı okulda başka bölümde okuyan biri 1 senedir Gizem’in peşinde koşuyor ama Gizem istemediği için sadece peşinde koşmakla yetiniyor ama ısrarları bu dönem bir hayli artmış. Çocuğun telefon numarasını sordum bilmiyormuş, ama kuzen sağ olsun birilerinden öğrenip buldu ama ertesi gün onun yanında aramam şartıyla vereceğini söyledi. Ertesi gün tahin edeceğiniz üzere kavga durumu oluşmasın diye, sakin konuşmam konusunda bir ton telkinde bulunduktan sonra numarayı verdi. Benim için kavga artık çok saçma bir şeydi o yüzden artık kavga etmeye sıcak bakmıyorum ancak kavga etmem gereken bir durum varsa bundan da kaçacak değilim. Aradım numarayı çocuk açtığı zaman da direkt konuya girdim ve Gizem konusunda konuşmak istediğimi istediği bir yerde konuşabileceğimizi söyledim. Önce nasıl cevap vereceği konusunda biraz şüphe yaşasa da sen kimsin gibi biraz atarlanmadan sonra konuşmayı kabul etti. Akşam 7 gibi onun söylediği bir mekanda buluşmak için anlaştık. Akşam 7’de tüm ısrarlarıma rağmen kuzenimde benimle geldi. Dışarıda beklemesi şartıyla kabul ettim, ama mekana girerken yine yalnız bırakmadı. Mekandan kastım bir cafe farklı bir ortam değil.

Girdim içeri, çocuğu tanımadığım için kuzenimin yanımda olması işime yaradı, kuzen direkt çocuğun yanına doğru yürüdü bende yanında yürüdüm, çocuğun yanına geldiğimiz de kuzenle uzak tanışıklık durumu nedeni ile bir birlerine selam verdiler ama kuzen ters-ters bakıyor

Kuzenime ileride oturması bizi yalnız bırakması için ricada bulundum, adam giderken bile didik bakıyor çocuğa ben bile bu kadar ters bakmadım. Aslında konuşacak fazla bir şey yoktu ben direkt konuya girdim,

-“Gizem’le yakın arkadaşız onu tanımak için zaman geçiriyorum, öğrendiğim kadarıyla sende onunla arkadaşlık etmek için teklifte bulunmuşsun ama kabul etmemiş. Biz beraberken birkaç kere aradığına şahit oldum ve Gizem bundan rahatsız oluyor artık bende rahatsız oluyorum. Ben her durumda önce karşımda kinden rica da bulunurum, sana da rica ediyorum lütfen telefon rehberinden numarasını sil ve artık rahatsız etme.”

-“Ben rahatsız olduğunu düşünmüyorum, eğer rahatsız oluyorsa telefona cevap verir ya da mesaj atar rahatsız etme diye.”

-“Ben sana rahtsız olduğunu söylüyorum, benim sözümü onun sözü olarak kabul edebilirsin.”

-“Sen erkek arkadaşı mısın?”

Hadi bakalım şimdi ne diyeceğim?

Erkek arkadaşı değilim ama erkek arkadaşı gibi sahiplenmek istiyorum bunu nasıl açıklayacağım.

-“Birbirimizi tanımaya çalışıyoruz ama bu konuya müdahale etmek için illaki erkek arkadaşı olmak gerekmez kızı rahatsız ediyorsun etme!”

Ben konuşmanın giderek alevlenmesini beklerken, çocuk “kusura bakma bir daha rahatsız etmeyeceğim” diyerek masadan kalktı. içimden sevindim çocuğu korkutmuştum, demek sadece sözlerimle bile adam korkuta biliyorum. Bu düşünceyle ayağa kalktım o sırada gözüm kuzene takıldı arka taraflarda bizi görebilecek bir masada oturuyordu gözü hep çocuğun üzerindeydi, çocuk yanımdan kalkarken kuzenin yanından geçti tam o sıra kuzenimde benim yanıma gelmek için ayağa kalktı gözleri hala çocuğun üzerinde ters-ters bakıyor. Kuzenimin sadece fiziksel özelliğinden bahsedeyim, 1,85 boyunda 2 adamlık bir kalıba sahip pehlivan gibi. Ben çocuğun benden korktuğuna inanıp durayım kuzenin varlığını görmesi bile vazgeçmesine yetti.

Akşam Gizem’den mesaj geldi yarın iş çıkışından sonra buluşmak istedi ertesi gün akşam saatlerinde sahilde buluştuk. Dün ki görüşmeden haberi olduğu belli ve bu konu hakkında görüşeceğimizi kestiriyorum. Belki teşekkür eder, ama teşekkür edecek gibi bakmıyor, belki de işine karıştım diye kızdı ama kızmış gibi de görünmüyor. Belki de kızgınca teşekkür edecek.

Boş bir bank bulup oturduk Gizem hemen söze girdi,

-“Sen ….. ile mi konuştun?”

-“Evet”

-“Neden ?”

-“Seni arayıp rahatsız ediyordu, etmemesini söyledim, yeniden mi aradı yoksa?”

-“Hayır, aramadı sadece mesaj attı.”

-“Ne yazdı?”

-“Kusura bakma seni artık rahatsız etmeyeceğim, erkek arkadaşınla mutluluklar dilerim.”

Erkek arkadaş?

-“Ben sadece rahatsız etmemesi için uyardım bunun dışında başka bir şey söylemedim.”

Hiç bir şey söylemedi, bende sustum. En derinlere gömdüğüm aşk duygularımın çığlıkları gibiydi tepkimiz. Öylece sessiz kaldık. Gizem’i üzmek istemiyorum lütfen bunu becereyim, kolumu omzuna uzattım, kafasını hafifçe göğsüme yasladı birbirimize sarıldık, onu her şeyden herkes den korumaya yemin eder gibi sımsıkı sardım.

Okullar yakın bir zaman sonra açıldı. Mezun olmadan önce ki son virajdayız. Okul dönemine fazla değinmedim, değinecek olsam hepimizin öğrencilik hayatında olan detaylarla onlarca sayfa yazmam gerekecek bu nedenle olduğunca sade tutuyorum.

Dersler yeniden başladı, okulda büyük bir çevrem olmuştu her günüm hareketli geçiyor arkadaşlarımla aram çok iyi. Bahar ile sadece zorunlu kaldığımız anlarda selamlaşıyoruz bunun dışında hiç konuşmadık. Birbirimizin yüzüne bakınca utanıyoruz daha doğrusu ben görüştüğümüz zamanlarda da utanıyordum ama Bahar’da bu utangaçlığın hiç olmadığını söylemiştim şimdi değişen ne oldu merak etmiyor değilim…